“Sê wie? Ek het hom nou die dag voor die supermark uit ’n grand kar sien klim. Jy moet onthou, sy vrou het hom gelos en sy twee kinders saamgevat Kaap toe. Ek sê jou, om daai twee kinders en sy gewese vrou te onderhou en boonop ’n nuwe kar te hê kos geld, ’n polisieman verdien nie so baie nie.”
Mathabola kyk af. Hy kan nie verstaan hoekom sy so agterdogtig oor Snyders is nie. Het sy iets êrens gehoor?
“Kom ons los nou maar ander se probleme, party dae kry ek self ’n bietjie skaam,” sê hy.
“Skaam waarvoor?” vra Mpho.
“Ons voorregte, en oor Shidele, sy’s in ’n goeie skool hier bo in die dorp.”
“Wat daarvan?” vra Mpho.
“Jy moet ’n bietjie gaan kyk hoe lyk dit in die skole daar onder,” sê Mathabola. “Kinders wat verval onder allerhande euwels, hulle flenter in die strate rond, nou die dag is die polisie ingeroep na ’n skool waar ’n seun met ’n lang mes betrap is.”
“Ja, ek weet dis tik wat die oorsaak is van al die ellende,” sê sy.
“Ja, dis tik. Maar ’n mens moet verder kyk, na die omstandighede waarin hierdie mense lewe, ’n kokkerot kan net by sy duisende aanteel as jou koskaste en stoof gedurig vuil is. Daar is soveel armoede.”
Mpho bly stil.
“Hoekom kyk jy my so?” vra hy.
“Onthou net, jou gesin kom eerste, nie daai mense nie, jy kom byna elke dag tam en moeg by die huis, ek het in die laaste tyd niks van jou nie,” sê sy. “Hoekom begin die onderwys nie ’n soort van maatskaplike marshall plan in daardie gemeenskappe nie?”
Mathabola staan van die sofa af op, hulle gesprekke raak by die dag vuriger. “Nou wat verwag jy moet ek doen, Mpho? Ek het al daaraan gedink om versterkings aan te vra, maar toe bedink ek my weer, dit gaan nie werk nie, ons sit al klaar met lekkasies in die mag hier by ons,” sê hy.
“Wielieboy, verstaan jy wat sê daai ou speurder in daardie boek van hom, wat’s sy naam nou weer?” vra sy.
“McKenzie, Hanniball McKenzie,” antwoord Mathabola. “Daar is nou ’n man uit een hout gesny, die ou korrelkop bly nog steeds in Kaggelsberg.”
“Ek sien hy word nou nog geprys oor sy werk tussen die bruin mense en teen die gangsters,” sê Mpho. “Jy sê self die raad wat hy in daardie boek gee, is van onskatbare waarde.”
“Dis waar, hy’t ’n sagte plek gehad vir die bruin mense. Maar jy moet onthou, Mpho, tye het verander, daai tyd was daar nie tik nie.”
“Ja, maar McKenzie skryf daardie boggelman Jaffie Buffels is ’n baie goeie voorbeeld van hoe mense ander om die bos kan lei met hulle gedrag en voorkoms, so hou jou oë en ore oop, Wielieboy,” waarsku sy.
Stienie Mouries staan vroeg die volgende môre voor die spieël. Meisie is reeds weg skool toe. “Ek kan dit nie langer uitstel nie, hierdie ding met Dampies vreet my op!”
“Maria, ek loop nou,” roep sy, en stap by die hekkie uit. “Ek hoop Dampies loop nog skool, anders weet ek nie wat ek gaan maak nie,” sê sy vir haarself.
Toe sy by die Hoërskool Helshoogte vra om met die skoolhoof te praat, kan sy sien hy het haar verwag. Die nuus wat sy gevrees het om te hoor, is waar.
“Dampies is nie meer ’n leerling hier nie, mevrou.”
“Kan meneer hom nie maar nog ’n kans gee nie?” vra sy pleitend.
“Ek is jammer, mevrou,” antwoord die hoof, “ons het reeds alles probeer. Jou seun en Bennie en Pietie Filander tik, mevrou, ons kan dit regtig nie meer uithou nie. Ek is jammer.”
Stienie sit verslae. Dan staan sy op en verlaat die skoolhoof se kantoor.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
