style="font-size:15px;"> “And you and the two girls were together?”
“No, sir, I met them in Nairobi. They’re from Indiana, I’m from Phoenix in Arizona.”
“But you were with the girls last night?” vra Vusi.
“A whole bunch of us went to the club.”
“How many?”
“I don’t … Maybe ten, I’m not sure.”
“But the two girls were part of the group?”
“Yes, sir.”
“What happened at the club?”
“We had a good time. You know …” Sands haal weer die bril af, vryf oor sy oë. “ … we had a few drinks, we danced a little …” Hy sit die bril terug.
Die gebaar maak Griessel agterdogtig.
“At what time did you leave?” vra Vusi.
“I … I was a little tired. I came back at about eleven.”
“And the girls?”
“I don’t know, sir.”
“They were still at the club when you left?”
“Yes, sir.”
“So the last time you saw Miss Russel alive, was at the club?”
Sands se gesig vertrek van emosie. Hy knik net, asof hy nie sy stem vertrou nie.
“And they were drinking and dancing.”
“Yes, sir.”
“They were still with the group?”
“Yes.”
“Could you give us the names of the people they were with?”
“ I guess … Jason was there. And Steven, Sven, Kathy …”
“Do you know the surnames?” Vusi trek sy notaboek nader.
“Not all of them. It’s Jason Dicklurk, and Steven Cheatsinger …”
“Could you spell that for us?
“Well, Jason, you know, J.A.S.O.N. and … I’m not sure about spelling his surname … Can I …
“Is Steven with a P.H. or a V?” Vusi se pen net bo die notaboek.
“I don’t know.”
“Steven’s surname?”
“Wait … Is it O.K. if I get the list? With all the names, the guides and everybody …”
“Please.”
Sands staan op en loop deur se kant toe. Hy steek vas. “I have pics. Of Rachel and Erin.”
“Photographs?”
“Yes.”
“Could you get them?”
“They’re on my camera, but I can show you …”
“That would be good.”
Ollie Sands loop by die deur uit.
“As ons ’n foto van die missing girl kan kry …” sê Vusi.
“Hy steek iets weg,” sê Griessel. “Oor gisteraand.”
“Dink jy, Bennie?”
“Netnou, toe hy sy bril afgehaal het … Hy’t begin lieg.”
“Hy’t gehuil voor jy gekom het. Miskien was dit …”
“Hy steek iets weg, Vusi. Met brildraers … hulle het ’n manier … Daar is …” En dan huiwer Griessel; hy het met Dekker geleer dat hy sy mentorskoene versigtig moet neersit. “Vusi, ’n ou leer dinge so oor die jare, met ondervraging …”
“Jy weet ek wil leer, Bennie.”
Griessel staan op. “Kom sit hier, Vusi. Jy wil altyd jou ondervraagde se rug na die deur toe hê …” Hy skuif die stoele, gaan sit op die een. Vusi kom sit langs hom. “Jy sal sien, as hulle iets het om weg te steek … Sê nou maar hy sit hier, skuins, dan sal hy sy bene deur toe draai. Dan’s die tekens nie so duidelik nie. Maar met die deur agter hom, voel hy vasgekeer. Dan raak die tekens duideliker, hulle sweet, vinger kort-kort in die kraag, been of voet van spring, hand oor die oë, of brildraers wat die bril afhaal. Hierdie een het dit gedoen toe hy begin praat het van vroeg terugkom gisteraand …”
Ndabeni het elke woord ingedrink. Hy sê: “Dankie, Bennie. Ek sal hom vra.”
“Is hy die enigste een wat hier is, van die groep?”
“Ja. Daar’s van hulle wat al gisteraand gevlieg het. Die ander is iewers. ’n Wyntoer. Of teen die berg uit.”
“En dié een was hier?”
“Hy was nog in die bed.”
“Nou hoekom sou dit wees?”
“Goeie vraag.”
“Weet jy hoe om vir sy oë te kyk, Vusi?”
Die swart speurder skud sy kop.
“Jy kry hom eers om iets neer te skryf, sodat jy kan weet of hy links of regs is. Dan kyk jy vir oogbeweging as hy antwoord …”
En dan lui Griessel se selfoon en hy sien die naam op die skerm. AFRIKA. “Dis die kommissaris,” sê hy voor hy antwoord. Vusi se wenkbroue lig.
“Griessel,” neem hy die oproep.
“Bennie, wat die fok gaan aan?” vra die streekkommissaris: Speurdienste en Misdaadintelligensie, so hard dat Vusi hier langs hom ook hoor.
“Kommissaris?”
“Hier bel ’n prokureur my, Groenewoud of Groenewald of iets, praat so suutjiespoep stadig soos ’n sendingpredikant, hy sê julle het só kak aangejaag met ’n Adriaan Barnard se vrou …”
“Adam Bar …”
“Dit maak nie ’n fok saak nie,” sê John Afrika. “Nou’t die vrou gaan staan en selfmoord pleeg omdat julle haar in haar moer in geïntimideer het en sy het niks met die hele fokken ding te doene nie …”
’n Hand om sy hart. “Is sy dood?”
“Nee, sy’s nie fokken dood nie, maar jy’s daar om te mentor, Bennie, dis die rede hoekom ek jou ingebring het, kan jy dink wat die pers hiermee gaan maak, ek hoor Barnard is ’n fokken celebrity …”
“Kommissaris,
