Niemand noem my Alexandra of Xandra nie.”
En nou, net voor hy die voordeur van Brownlowstraat 47 oopmaak om vir Dekker te gaan soek, is daar ’n eienaardige emosie in hom, iets wat druk op sy hart, ’n gewigloosheid in sy kop, ’n sekere verwydering van die werklikheid, asof hy ’n paar millimeter terugstaan van alles, ’n sekonde of twee uit pas is met die wêreld.
Daarom neem dit hom ’n rukkie om te besef daar is chaos hier buite: Die straat, stil en rustig toe hy aangekom het, is nou ’n samedromming van mediamense en nuuskieriges: ’n kudde fotograwe, ’n trop verslaggewers, ’n kameraspan van e.tv en die groeiende groep omstanders wat deur hul teenwoordigheid gelok is. Die gedruis spoel oor Griessel, swaar klankgolwe wat hy met sy lyf kan voel, saam met die besef dat hy só intens na Alexa se storie geluister het dat hy heeltemal onbewus was hiervan.
Op die stoep hier voor hom staan ’n gespanne Dekker in ’n vuurwarm gesprek met ’n kaalkop man, hul stemme hard in argument.
“Nie voor ek haar gesien het nie,” sê die man met ’n meerderwaardige houding en aggressiewe lyftaal. Sy kop is heeltemal skoongeskeer, hy is lank en seningrig, groot, vlesige ore, die een met ’n ronde, silwer oorring. Swart hemp, swart broek en die swart bofbaltekkies wat tieners dra, al lyk hy laat veertigs. Sy prominente adamsappel ruk op en af in ritme met sy woorde.
Dekker sien vir Griessel. “Hy dring aan om haar te sien,” sê Dekker, gespanne.
Die man ignoreer vir Griessel. Hy knip ’n swart leerhouer aan sy dik swart gordel oop en bring ’n klein swart selfoon te voorskyn. “Ek gaan my prokureur laat kom; hierdie optrede is totaal onaanvaarbaar.” Hy begin knoppies op die selfoon druk. “Sy’s nie ’n gesonde vrou nie.”
“Hy’s die oorledene se vennoot. Willie Mouton,” sê Dekker.
“Meneer Mouton,” sê Griessel, met redelikheid. Sy stem klink vir hom vreemd.
“Fokkof,” sê Mouton. “Ek praat oor die telefoon.” Sy stem het die deurdringingsvermoë en toonhoogte van ’n industriële bandsaag.
“Meneer Mouton, ek sal nie toelaat dat jy só met ’n polisieoffisier praat nie,” sê Dekker met ’n stygende stem. “En as jy persoonlike oproepe wil maak, dan doen jy dit daar in die straat …”
“Dis ’n vry land, sover ek weet.”
“… en nie op my moordtoneel nie.”
“Jou moordtoneel? Wie de fok dink jy is jy?” En dan, in die foon: “Sorry. Kan ek met Regardt praat, asseblief …”
Dekker tree dreigend nader, sy humeur besig om handuit te ruk.
“Regardt, dis Willie, ek staan hier op Adam se stoep met die Gestapo …”
Griessel sit ’n hand op Dekker se arm. “Daar’s kameras, Fransman.”
“Ek gaan hom nie moer nie,” sê Dekker en ruk vir Mouton hardhandig van die stoep af en stoot hom tuinhekkie se kant toe. Kameras flits en klik.
“Hulle is besig om my aan te rand, Regardt,” sê Mouton, met minder selfvertroue.
“Môre, Nikita,” sê prof. Phil Pagel, die staatspatoloog, van anderkant die hek met ’n geamuseerde uitdrukking op sy gesig.
“Môre, prof,” sê Bennie en kyk hoe Dekker vir Mouton deur die hekkie stoot tot op die sypaadjie en vir die uniform sê: “Jy laat hom nie hier inkom nie.”
“Ek gaan julle gatte sue,” sê Mouton. “Regardt, ek wil hê jy moet hulle fokken gatte sue. Ek wil hê jy moet nou hiernatoe kom met ’n fokken interdik; Alexa sit daar binne en die fok weet wat hierdie stormtroepe met haar doen …” sy stem opsetlik hard sodat Dekker én die media hom kan hoor.
Pagel skuur by die ruiter in swart verby en stap met die trappies op, swart tas in die hand. “What a piece of work is man,” sê hy.
“Prof?” sê Griessel en skielik is die verwydering weg, is hy terug by die hede, sy kop skoon.
Pagel kom skud Griessel se hand. “Hamlet. Aan Rosencrantz en Guildenstern. Net voor hy sê die mens is ‘a quintessence of dust’. Ek was gisteraand by die opvoering, hoogs aan te beveel. Besige oggend, Nikita?”
Pagel noem hom al twaalf jaar lank “Nikita”. Want die eerste keer toe hy vir Griessel ontmoet het, het hy gesê: “Ek is seker dis hoe ’n jong Kroetsjef gelyk het,” en Griessel moes hard dink wie Kroetsjef is. Pagel is flambojant aangetrek, soos gewoonlik – lank en fiks en uit-sonderlik aantreklik vir sy iets in die vyftig jaar; daar’s mense wat sê hy lyk soos die ster van die een of ander televisiesepie wat Griessel nog nooit gesien het nie.
“Dit gaan rof, soos gewoonlik, prof.”
“En ek verstaan jy mentor nou ’n nuwe generasie wetstoepassers, Nikita.”
“Soos prof kan sien, ek’s briljant in my jop,” grinnik Griessel. Dekker kom met die stoeptrappies op. “Het prof al vir Fransman ontmoet?”
“Ek het inderdaad al die voorreg gehad. Inspekteur Dekker, ek bewonder jou daadwerklikheid.”
Dekker se spanning het nog nie gesak nie. “Môre, prof.”
“Gerugte wil dit hê dat Adam Barnard die slagoffer is?”
Hulle knik saam, in gelid.
“Take arms against a sea of troubles,” sê Pagel.
Die speurders kyk onbegrypend na hom.
“Ek misbruik Hamlet om te sê hier kom groot moeilikheid, kollegas.”
“Aaa,” sê die speurders. Hulle verstaan.
* * *
In die biblioteek staan hulle en praat terwyl Pagel by die lyk kniel en sy dokterstas oopmaak.
“Dit was nie sy nie, Fransman,” sê Griessel.
“Jy’s honderd persent seker?”
Griessel haal sy skouers op. Niemand kan honderd persent seker wees nie. “Dis nie net wat sy sê nie, Fransman. Dis hoe dit by die toneel inpas …”
“Sy kon iemand gehuur het.”
Griessel moet toegee dié argument het meriete. Vroue wat ander betaal om van hul eggenote ontslae te raak, is die nuwe nasionale sport. Maar hy skud sy kop. “Ek twyfel. Jy huur nie mense om dit te laat lyk of jy dit gedoen het nie.”
“In hierdie land is enigiets moontlik,” sê Dekker.
“Amen,” sê Pagel.
“Prof, die ‘sea of troubles’ … Het jy vir Barnard geken?” vra Griessel.
“Ten dele, Nikita. Hoorsê-getuienis, meestal.”
“Wat is sy storie?” vra Dekker.
“Musiek,” sê Pagel. “En vroumense.”
“Dis
