hoe hulle haar man se lyk by die deur verbydra en haar gesig vertrek van emosie.
Tinkie Kellerman staan op, kom sit op die rusbank langs haar en lê ’n sagte hand op haar arm. Alexa voel die verskriklike drang om deur die tengerige polisievrou vasgehou te word. Maar sy sit net, skuif haar arms sodat sy haar eie skouers vashou, ’n desperate selfomhelsing, en sy laat haar kop sak en sy sien hoe die trane op die wit materiaal van die kamerjas se mou drup en dan verdwyn, asof hulle nooit bestaan het nie.
* * *
Rachel Anderson klim tot amper bo en dan kyk sy met ’n kloppende hart oor die rand van die klofie. Net die berg. En stilte. Nog ’n trappie hoër en sy besef skielik hulle kan haar van agter af sien en sy draai verskrik om, maar daar is niemand nie. Die twee laaste trappies, versigtig. Aan haar linkerkant is die dakke van huise, die laaste ry bo teen die berg. Voor haar is ’n voetpaadjie wat agter die huise langs loop, met bome wat skuiling en skadu bied. Regs van haar is die steilte van die berg, dan die bergmassa self.
Nog een keer kyk sy terug, dan stap sy haastig met die paadjie aan, haar kop omlaag.
* * *
Griessel ry terug Langstraat toe, die verkeer nou ligter. Vusi het gesê hy moet na die Cat & Moose toe kom.
“Wat gaan aan?” het hy gevra.
“Ek sê jou as jy hier is,” met die intonasie van iemand wat in die teenwoordigheid van ander praat.
Maar dit is nie waaroor Griessel wonder nie. Hy sit in die polisiemotor en hy dink aan Alexa Barnard. Aan haar stem en haar storie, aan haar skoonheid wat agter twintig jaar se drink skuil. Hy wonder of ’n mens se kop haar jonger, mooier beeld in die geheue gaan opdiep en op die doek van haar huidige gelaat projekteer, sodat jy die twee saam sien – die hede en die verlede, so ver van mekaar en so onafskeibaar. En dan dink hy aan die intensiteit waarmee sy die jenewer gedrink het en hy weet dit was ’n gevaarlike ding om te sien, dié genesing. Dit het sy eie lus gaan lostorring sodat dit nou hier in hom hang, soos duisend los drade. Sodat sy kop vir hom sê daar is ’n drankwinkel net hier, in Kloof, wat alles weer kan konnekteer, wat die stroombane sal herstel sodat die elektrisiteit van die lewe weer teen volle sterkte kan vloei.
“Here,” sê Bennie vir homself en draai doelbewus links in Breë, weg van die versoeking af.
* * *
Wanneer die trane bedaar, sê Tinkie Kellerman: “Kom, ek dink jy sal beter voel as jy gebad het.”
Alexa knik en staan op. Sy loop, effe onvas, sodat die polisievrou haar moet stuur, op met die trappe, deur die biblioteek, in die gang af, tot by die kamerdeur.
“Ek dink jy moet hier wag.”
“Ek kan nie,” Tinkie se stem vol deernis.
Alexa staan vir ’n oomblik. Dan dring die betekenis tot haar deur. Hulle is bang sy doen iets. Aan haarself. En sy weet die moontlikheid bestaan. Maar eers wil sy by die drank uitkom, die vier sentimeter jenewer in die bottel agter haar onderklere.
“Ek sal niks doen nie.”
Tinkie Kellerman kyk net na haar met groot, meelewende oë.
Alexa loop by die kamerdeur in. “Jy bly net uit die badkamer uit.”
Sy sal die bottel saam met haar klere uit die kas haal. Haar lyf sal haar skuiling wees.
“Sit daar,” knik sy haar kop na die stoel voor die spieëlkas.
* * *
Fransman Dekker hoor die knaende geklop aan die voordeur. Hy gaan maak oop. Willie Mouton, die kaalkop in swart, staan op die voorstoep, saam met ’n alter ego – ’n ewe skraal man, maar met ’n vol bos swart hare, pynlik netjies in ’n kantpaadjie gekam, en die voorkoms van ’n begrafisondernemer: lang, somber gesig, oë wat al alles gesien het, donker pak klere en steenkoolkleurige das. “My prokureur is hier. Nou’s ek reg vir jou.”
“Nou’s jy reg vir my?” Sy humeur vlam op oor die wit man se afpraat na ’n kleurling, maar buite in die straat is lang lense op hulle gerig, toeskouers en media wat skrum teen die heining.
“Regardt Groenewald,” sê die prokureur verskonend en steek sy hand versigtig uit, ’n vredestaak, sodat Dekker ratte moet verwissel.
Hy skud die lang, onsekere hand. “Dekker,” sê hy, en kyk die prokureur op en af. Hy het ’n Dobermann verwag, nie dié bassethond van ’n man nie.
“Hy bedoel maar net ons is reg om te gesels,” sê Groenewald.
“Waar is Alexa?” vra Mouton en kyk by Dekker verby, die huis in. Groenewald verskuif die slap vingers na Mouton se arm, asof hy hom wil terughou.
“Sy word versorg.”
“Deur wie?”
“Deur ’n offisier van Maatskaplike Dienste.”
“Ek wil haar sien.” ’n Wit man se opdrag, maar weer ontlont die prokureur dit.
“Stadig, Willie.”
“Dit is nie nou ’n opsie nie,” sê Dekker.
Mouton kyk verwytend na sy prokureur. “Hy kan dit nie doen nie, Regardt.”
Groenewald sug. “Ek is seker hulle het haar regte aan Alexa verduidelik, Willie.” Hy praat apologeties, stadig, afgemete.
“Maar sy’s ’n siek vrou.”
“Mevrou Barnard het verkies om sonder ’n regsverteenwoordiger te praat.”
“Maar sy is nie compis mentos nie,” sê Mouton.
“Compos mentis,” sê Groenewald geduldig.
“Mevrou Barnard is nie op die oomblik ’n verdagte in die saak nie,” sê Dekker.
“Dis nie wat Adam se bediende gesê het nie.”
“Sover ek weet, werk die huishulp nog nie vir die SAPS nie.”
“Sien jy, Regardt. Dis hoe hulle is. Slimgatte. En dit nadat ek my vriend en kollega verloor het …”
“Willie, meneer Dekker, laat ons almal net kalmeer …”
“Ek is kalm, Regardt.”
“My kliënt het inligting wat met die saak verband hou,” sê Groenewald.
“Watse inligting?”
“Pertinente inligting. Maar kan ons nie …”
“Dan is dit sy plig om dit aan my oor te dra.”
“Nie as jy slimgat met my raak nie.”
“Meneer Mouton, jy het nie ’n keuse nie. Weerhouding van inligting …”
“Asseblief, menere …” sê Groenewald, pleitend. Dan, baie versigtig: “Miskien moet ons liewer binne gesels?”
Dekker
