weet sy was ’n ster?”
“Nee, prof,” verstom.
Pagel kyk nie op as hy praat nie; sy hande is behendig besig met sy instrumente en die liggaam. “Barnard het haar ‘ontdek’, hoewel ek nog nooit gemaklik was met dié begrip nie. Maar laat ek my onkunde beken, kollegas. Soos julle weet, lê my liefde eintlik by die klassieke. Ek weet hy was ’n prokureur wat by die musiekbedryf betrokke geraak het. Xandra was sy eerste ster …”
“Xandra?”
“Dit was haar verhoognaam,” sê Griessel.
“En sy’t gesing?”
“Inderdaad. Baie goed ook,” sê Pagel.
“Hoe lank terug was dit, prof?”
“Vyftien jaar, twintig?”
“Ek het nog nooit van haar gehoor nie,” sê Dekker kopskuddend.
“Sy het van die toneel verdwyn. Redelik skielik.”
“Sy’t hom gevang met iemand anders,” sê Griessel. “Toe begin sy drink …”
“Dit is wat die gerugte ook sê. Menere, nie-amptelik en onbevestig: Ek vermoed die tyd van dood is so min of meer …” Pagel kyk na sy horlosie. “… tussen twee-uur en drie-uur vanoggend. Soos julle sekerlik afgelei het, is die oorsaak van dood twee skote van ’n kleinkaliber-vuurwapen. Die posisionering van die wonde en geringe ontstekingsresidu dui op ’n skietafstand van twee tot vier meter … en ’n redelike goeie skut; die twee wonde is minder as drie sentimeter uit mekaar.”
“En hy’s nie hier geskiet nie,” sê Dekker.
“Inderdaad.”
“Net twee wonde?” vra Griessel.
Die patoloog knik.
“Daar’s drie rondtes afgevuur met sy pistool …”
“Prof,” sê Dekker, “sy sê sy’s ’n alkoholis. Sy sê sy was dronk gisteraand. Ek het bloed laat trek, maar sal dit help, agt of tien uur ná die tyd?”
“A, Fransman, ons het deesdae etiel-glukuronied, wat alkoholvlakke se neerslag tot 36 uur ná die tyd in die bloed kan opspoor. En met ’n urinemonster, tot vyf dae ná inname.”
Dekker knik, tevrede.
“Maar ek moet my gewig agter Nikita se teorie ingooi. Ek dink nie dit was sy nie.”
“Hoe so, prof?”
“Kyk na hom, Fransman. Hy’s in die omtrek van 1,9 meter, hy is effens oorgewig, ek skat so iewers aan die verkeerde kant van honderd-en-tien kilogram. Ek en jy gaan sukkel om sy liggaam by daardie trappe op te dra – en ons is nugter.” Pagel begin sy apparaat oppak. “Kom ons kry hom by die lykshuis; ek kan nie nou veel meer doen nie.”
“Iemand het baie moeite gedoen om hom hier te kry,” sê Dekker.
“And therein lies the rub,” sê Pagel.
“Vroumense …” bespiegel Dekker.
Pagel staan op. “Moenie die Afrikaanse musiekbedryf as potensiële bron van konflik afskryf nie, Fransman.”
“Prof?”
“Volg jy die populêre media, Fransman?”
Dekker haal sy skouers op.
“A, die lewe van die wetstoepasser, all work and no play. Daar’s geld in die Afrikaanse musiekbedryf, Fransman. Gróót geld. Maar dit is net die oortjies van die seekoei. Die intriges is legio. Skandale van egbreuk, teistering, pedofilie … Meer lang messe en oënskynlike rugstekery as in Julius Caesar. Hulle baklei oor alles – back tracks, kontrakte, kunsmeriete, tantième, wie ’n musiekblyspel oor watter geskiedkundige figuur mag maak, wie watter plek in die musiekgeskiedenis verdien …”
“Maar hoekom, prof?” vra Griessel, diep teleurgesteld.
“Mense is mense, Nikita. En as daar groot roem en rykdom op die spel is … Dis die gewone ding: Daar’s klieks en kampe, groot ego’s, kunstenaarstemperament, fyngevoeligheid, haat, jaloesie, afguns, naywer, daar’s mense wat al jare lank nie meer met mekaar praat nie, nuwe vyandskappe … die lys is eindeloos. En onse Adam was in die middel van dit alles. Is dit genoeg om moord te inspireer? Soos Fransman tereg opgemerk het: In hierdie land is enigiets moontlik …”
Jimmy en Arnold van Forensies kom by die deur in. “O, daar’s prof, môre, prof,” sê Arnold, die dikke.
“Rosencrantz en Guildenstern are here. Môre, menere.”
“Prof, kan ons vir prof iets vra?”
“Natuurlik.”
“Prof, die ding is …” sê Arnold
“Vrouens …” sê Jimmy.
“Hoekom is hulle borste so groot, prof?”
“Ek meen, kyk na diere …”
“Baie kleiner, prof …”
“Jissis,” sê Fransman Dekker.
“Ek sê dis revolusie,” sê Arnold.
“Evolusie, jou swaap,” sê Jimmy.
“Whatever,” sê Arnold.
Pagel kyk na hulle met die welwillendheid van ’n geduldige ouer. “Interessante vraag, kollegas, maar ons sal die gesprek later moet voortsit. Kom maak ’n draai in Soutrivier.”
“Ons is nie lykshuis-ouens nie, prof …”
Dekker se selfoon lui. Hy kyk na die instrument. “Dis Cloete,” sê hy.
“And let the kettle to the trumpet speak,” sê Pagel op pad deur toe, want Cloete is die SAPS se skakeloffisier wat die media moet hanteer. “Totsiens, kollegas.”
Hulle groet die patoloog en luister hoe Fransman Dekker vir Cloete die opspraakwekkende besonderhede gee.
Griessel skud sy kop. Hier kom ’n ding; kyk hoe lyk dit al klaar daar buite. Dan lui sy eie selfoon. Hy antwoord: “Griessel.”
“Bennie,” sê Vusi Ndabeni. “Ek dink jy moet kom.”
9
Rachel Anderson kruip in die klofie af. Dit word dieper namate sy vorder, die sykant nou hoog, ru, onbegaanbaar. Dit keer haar vas, maar dit bied skuiling sodat sy kan staan, want hulle sal haar moeilik sien. Die berg se helling word skerper, die terrein moeiliker. Kort ná agt en dit is sweetwarm hier. Sy moet afklim, aan rotse en die wortels van struike vashou, sy sweet, haar keel is droog, haar knieë kan nie meer nie. Sy moet water kry, sy moet iets kry om te drink, sy moet aanhou beweeg.
En dan sien sy die paadjie uit, na regs, trappies wat uit die rots
