ek wil nie laster nie,” sê Mouton.
“Willie, laster is onder die omstandighede nie ter sprake nie.”
“Jy weet wie vir Barnard geskiet het?”
“My kliënt het nie bewyse nie, maar voel dit sy siviele plig om die beskikbare inligting met die Gereg te deel.”
Fransman Dekker kyk na die skare, dan na Groenewald en Mouton. “Ek dink julle moet inkom.”
* * *
Rachel Anderson loop met die soom van die berg langs, in die voetpaadjie, nou haastiger, want dit is gelyke grond en sy het die skuiling van dennebome agtergelaat. Daar is net die huise links onder, groot plekke met swembaddens, digte tuine, hoë mure. En daaragter lê die stad en die lang swiep van Tafelbaai, ’n poskaart van helderblou see en die klompie toringblokke wat bymekaar hurk, asof hulle solidariteit in die nabyheid soek.
Dit is ’n leuen, dink sy, dié skoonheid. ’n Valse front. Sy en Erin het hulle daardeur laat mislei.
Voor haar draai die paadjie na regs, om verby ’n reservoir te kom. Die hoë grondwal sal haar wegsteek vir ’n paar honderd meter.
* * *
Agter die toe badkamerdeur trek Alexa Barnard haar japon en slaapklere uit en dan vat sy die bottel onder die kledingstukke wat sy ingedra het.
Sy skroef die prop af met ’n bewende hand. Daar is nie veel in nie. Sy bring dit na haar lippe en drink. Die beweging eggo in die lang spieël en sy kyk onwillekeurig daarna: Haar kaal lyf, die vroulikheid so nutteloos, haar vuil, lang hare in slierte in en om die gesig, stoppels van onderarmhare, mond oop, bottel desperaat hoog gelig om die laaste druppels te tap. Sy skrik vir dié demoon, vir die doelgerigtheid waarmee die spieëlbeeld op die bottel fokus.
Wie is dit wat daar staan?
Sy draai weg, drink die bottel leeg, maar vind nie verligting nie. Sy sit dit op die vloer neer en leun teen die muur met ’n uitgestrekte arm.
Is dit sy wat daar staan?
“Soetwater,” het die simpatieke speurder met die eienaardige gelaatstrekke en die deurmekaar hare gesê. “Hoe het jy tot hier gekom?” het hy bedoel. Sy het vir hom vertel, maar dit was voor dié spieëloomblik, onvolledig.
Sy draai terug en kyk weer vir die vrou in die weerkaatsing. Die lang lyf lyk so weerloos. Die bene, die heupe, die maag wat met ’n klein ronding hang, die ferm borste, die lang tepels, die nek waar die vel nie meer glad span nie. Die gesig, afgeleef, opgebruik, opgedrink.
Dit is sy. Háár lyf, háár gesig.
Here.
“Hoe hét jy tot hier gekom?” Daar’s ’n opregte nuuskierigheid in haar stem.
Sy ruk weg, loop in die stort in. Tot hier, maar sy wil nie verder nie. Sy kan nie.
Maak die krane meganies oop.
Adam is dood. Wat gaan sy doen? Vanaand? Môre?
Die angs wat in haar opstoot, is groot, sodat sy met haar palms teen die teëls moet druk om staande te bly. Sy staan vir ’n oomblik só, die water te warm, maar sy voel dit nie. Die pille, dit is wat sy moet kry, die slaappille, sodat sy kan wegdryf, weg van die vrou in die spieël, weg van dié verterende vrees, die dors, die donkerte voor haar.
Die pille is in die kamer, waar Tinkie Kellerman sit.
Dan sal sy iets anders moet kry. Hier, in die badkamer. Sy trap uit die stort uit met ’n dringendheid, pluk die badkamerkassie oop, haar hande bewend, te haastig, botteltjies wat omval, niks wat sy kan gebruik nie. Sy vat haar skeermes, kyk na die nutteloosheid daarvan, smyt dit weg, teen die deur, krap rond in die kassie, hier is niks, niks …
“Mevrou?” kom dit van anderkant die deur.
Alexa Barnard draai om en sluit die deur. “Los my uit.” Dit is nie haar stem nie.
“Mevrou, asseblief …”
Sy sien die drankbottel. Sy vat dit aan die tuit, slaan dit stukkend teen die muur. ’n Glasstuk spat teen haar voorkop. Sy kyk na die skerp lem wat in haar hand agterbly. Sy lig haar linkerarm en sy sny met geweld, diep en desperaat, van die palm na die elmboog. Die bloed is ’n fontein. Sy sny weer.
* * *
In die sitkamer is Mouton en Groenewald langs mekaar op die groot bank, Dekker oorkant.
“Ek het nie bewyse nie,” sê Mouton.
“Sê hom net wat gebeur het, Willie.”
Hulle is soos daardie twee in die ou swart-wit rolprente, dink Dekker. Wat was hulle name?
“Daar het ’n ou by my kantoor ingebars en gesê hy gaan vir Adam doodmaak …”
“En wie is dié ou?”
Mouton wend hom tot sy prokureur. “Jy’s seker dis nie laster nie, Regardt?”
“Ek is seker.”
“Maar wat as ek moet getuig?”
“Willie, laster sal nie ter sprake wees nie.”
“Dit kan hulle loopbaan vernietig, Regardt. Ek meen, sê nou dis nie hy nie.”
“Willie, jy het nie ’n keuse nie.”
Laurel en Hardy, onthou Dekker. Twee wit grapjasse. Hy vra: “Meneer Mouton, wie was dit?”
Hy trek sy asem diep in, adamsappel oorgehaal soos ’n haan. “Dit was Jos Geyser,” en hy sit terug asof hy ’n storm losgelaat het.
“Wie?”
“Die gospelsanger,” sê Mouton ongeduldig. “Van Jos en Melinda.”
“Ek ken hulle nie.”
“Jos en Melinda? Almal ken hulle. Sestigduisend van die nuwe CD, vierduisend op een dag, toe hulle op RSG se Musiekster was. Hulle is groot.”
“En waarom sou Jos Geyser vir Adam Barnard wou doodmaak?”
Mouton leun sameswerend vorentoe en praat skielik sag: “Want Adam het vir Melinda in sy kantoor gelooi.”
“Gelooi?”
“Jy weet … Hy’t met haar seks gehad.”
“In Barnard se kantoor?”
“Dis reg.”
“En toe vang Geyser hulle?”
“Nee. Toe bely Melinda.”
“Aan Jos?”
“Hoër op. Maar Jos was by toe sy gebid het.”
Fransman Dekker maak ’n geluid, iewers tussen ’n lag en ongeloof. “Meneer Mouton, jy is nie ernstig nie.”
