’n man in die verste, linkerkantste hoek van die kamer. Sy kyk lank na hom, aandagtig.
“Wie is dit?” vra sy vir Pol; beduie met haar kop in die man se rigting.
Pol bring sy kop nader aan hare. Hy praat sag, vertroulik, onderlangs.
“Ons magistraat,” sê hy.
Hy gee haar ’n gewigtige, sameswerende kyk.
“Nie ’n mater in wie se persoonlike slaai ons moet krap nie,” sê hy.
“Ek sien,” sê sy.
Die magistraat is ’n fors, middeljarige man. Hy sit aan sy glas se rand en suig, of byt. Sy ander hand is oopgesprei op die stoelleuning. Hy reageer nie opsigtelik op wat die man oorkant hom sê nie.
“Van die maters hier het groot sorge,” sê Pol.
Hy kyk weer veelbetekenend na haar. Sy kyk terug; diep in sy wateroë. Sy hou van hom.
“Ek sien,” sê sy.
Hy groet haar en gaan by ’n tafeltjie regs van haar sit. (In die hoek reg teenoor die magistraat.) Nie lank daarna nie daag sy vriende op, en sit hy sy eerste lied van die aand in. Hy het ’n diep en welluidende stem, en die vermoë om onskuldige liedere suggestief te laat klink.
’n Rukkie later kom Willie die dameskroeg binne; hulle het afgespreek om hier te ontmoet.
“Hoe lyk dit, Willie?” vra sy.
“Nee, dis op sy kop,” antwoord Willie, sonder om links of regs te kyk.
“Daai man daar in die hoek,” en sy beduie onderlangs in die rigting van die magistraat, “hoe lyk hy vir jou?”
Willie skink rustig sy bier voor hy ongemerk kyk.
“Hy pie ’n gevurkte groen straal,” sê Willie.
“O,” sê Karolina.
Willie neem ’n sluk bier.
“Waarskynlik vroeg deur die moeder verwerp,” sê hy. “Onlesbare dors. Konstitusie van ’n os. Maklik irriteerbaar. Krities. Moedswillig. Aggressief. Manipulatief. Neiging tot anale vratte. Migraine oor die linkeroog, asof ’n spyker daar ingeslaan word.”
Willie kyk rustig voor hom.
“Ken jy hom?” vra Karolina.
“Nee,” sê Willie.
“So?”
“So?”
“Hoe weet jy dié goed?” vra sy.
“Enigeen kan dit doen,” sê hy. “Daar’s geen trieks aan nie.”
Karolina aarsel ’n oomblik.
“Hoekom sit jy jou geld op die rooie?” vra sy.
“Jy sal self sien,” sê hy.
Elke keer as sy in Pol se rigting kyk, kyk hy na haar, knik betekenisvol, alvorens hy met die diep welluidende stem ’n nuwe onhebbelike lied insit.
Karolina stel voor dat sy en Willie gaan kyk wat langsaan, in die snoekerkamer, aangaan.
Toe sy die vertrek binnestap, voel Karolina die hare op haar ruggraat en agter in haar nek regop staan. ’n Vertrek vol vreemde vibrasies dié, ’n plek waar jy kan mal word en ’n misdaad pleeg, waar jy jou kop kan verloor, en jou goeie oordeel; oorgelewer aan jou medemens se geheime agendas en aan jou eie ondeurgrondelike drifte. ’n Plek wat die skakels in ’n ketting van óú herinneringe onverwags kan aktiveer. ’n Lekker plek, gesellig.
Aan die een kant van die vertrek staan die halfgrootte snoekertafel. In die res van die vertrek is daar rottang- en kunsleergemakstoele. Teen die mure is daar bokkoppe (soos in die dameskroeg), bieradvertensies en geraamde foto’s. Die mure het ’n vreemde geel kleur – waarskynlik ’n weerkaatsing van die groot lig bo die groen oppervlak van die snoekertafel. Die vertrek is heelwat ligter as die dameskroeg. Op die grond is ’n verslete olyfgroen volvloertapyt.
Ook hier is daar vanaand nie baie mense nie.
Die man in uniform wat besig is om oor die tafel te leun, kom orent toe hulle binnekom. Dit is die polisieman in blou van vanmiddag. Nou sonder sy pet. Hy het smal Oosterse oë en gespierde boarms; hy beskou haar ’n oomblik voor hy verder speel. Toe hy sy skoot gespeel het, sit hy die stok neer, vee sy handpalms aan sy broek af, en kom na hulle met uitgestrekte hand.
“Kieliemann,” sê hy. “Luitenant. Bly te kenne.” ’n Man, kennelik, wat nooit iets laat blyk nie.
Hy stel hulle voor aan die ander spelers om die tafel en aan die ander mense in die vertrek.
Daar is ’n sersant Frikkie Visser, ’n sersant Duif Visagie, ’n sersant Blaf Buytendach; ’n meneer Maritz en ’n meneer Retief (wat vir Karolina soos FAK-manne en produkte van ’n universiteitskoor lyk); op stoele in die hoek, twee vaal onderwysers: ’n meneer Abel Kriek en ’n meneer Vrug Botha, en ’n reisiger met ’n vreemde naam (Karolina het hom tydens middagete in die eetkamer opgemerk).
Hulle word met verskillende intonasies, infleksies en grade van agterdog en vals Boere-hartlikheid gegroet, maar niemand neem hulle ernstig op nie. Karolina omdat sy ’n vrou is, Willie omdat sy van September is.
Op daardie oomblik kom ’n man by die agterste deur in, die een wat na die toilette lei. Uit die skadu kom hy in.
Die man is besonder lank, vaalblond, bleek in die gesig; hy steek sy hand na Karolina uit.
Karolina aarsel ’n oomblik, waarin sy haar van ’n paar feite vergewis. Sy hand is yskoud, sy handpalm sweterig.
“Kaptein Gert Els,” sê die man. Bleek oë, sien sy.
Karolina en Willie wys luitenant Kieliemann se aanbod van die hand om saam te speel. Karolina beduie onderlangs vir Willie, laat ons so gou moontlik hier uitkom. Hulle kom later in die week speel, sê Karolina.
“Kom ons gaan drink iets op die stoep,” sê sy sag.
Toe hulle buite sit, die koel naglug teen hulle wange, by die tafel waar die twee mans vroeër vandag gesit het, sê sy: “Hoe lyk dit vir jou daarbinne, Willie?”
Willie lag net.
“Dit lyk maar soos dit oral hier lyk,” sê hy. “No better, no worse.”
“Hoe lyk die kaptein vir jou?” vra sy.
Willie trek sy skouers effens op. “’n Man wat homself moeilik beheer,” sê hy.
“Ek het so geskrik,” sê Karolina. “Ek het ’n oomblik lank gedink hy is iemand anders. Iemand wat ek lank gelede geken het.”
Sy ril effens. Koue luggie?
“Ek vertrou hom nie. Nie so ver as ek my hand in die donker kan sien nie,” sê sy.
Willie
