Klassiek reeks: Karolina Ferreira. Lettie Viljoen (Ingrid Winterbach)

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Klassiek reeks: Karolina Ferreira - Lettie Viljoen (Ingrid Winterbach) страница 8

Klassiek reeks: Karolina Ferreira - Lettie Viljoen (Ingrid Winterbach)

Скачать книгу

afskeid, ’n onwilligheid om hom te laat gaan; sy het behoefte daaraan om gerusgestel te word.

      Sy gaan met die trap op, met haar hand op die hout­reling, met die verslete tapyt die gang af na haar kamer. (Sy moet ’n ander blyplek kry.)

      Sy sit ’n rukkie in die donker op haar bed. Haar kop draai; sy het te veel whisky gedrink. Sy kyk deur die oop venster na die nag buite. Die hemel is helder en oop. Die maan is klein en hoog. Die hotel het nog lank nie tot be­daring gekom nie. Deure klap, toilette word gespoel, voetstappe en ’n gelag is hoorbaar aan die onderpunt van die gang. Vloerplanke kraak. In die ka­mer langsaan ’n vrou se fluisterstem. Dalk is dit die minnaars. Veraf, onder, ’n groot rumoerigheid.

      Die kamer is vol motte, ’n ryk verskeidenheid soorte en groot­tes; sommige het sy hier verwag, ander nie. Voor sy in die bed klim, kyk sy, soos elke ander aand, wat sy alles aantref.

      Wat is die mooi vrou se storie, wonder sy voor sy aan die slaap raak. Gaan die liefde haar verblind, óórneem en uitwis?

      Karolina slaap onrustig. Een maal word sy wakker van ’n geel lig wat buite in die straat voor die hotel flits; ’n polisielig. Wat soek hulle hier? dink sy half deur die slaap.

      Sy droom dat sy op ’n man afsak, feitlik vooroor op sy penis val, hom in haar mond neem, maar dat hy telkens sy ereksie verloor. Die man is Jess.

      Die volgende oggend op pad dorp toe sien sy, behalwe die plakkate wat die toneelstuk van die jaloerse eggenoot adverteer, plakkate wat ’n bidbyeenkoms vir reën op die vliegveld aan­kondig.

      Dit is Saterdagoggend, vanaand gaan sy weer dans. Maar van­dag vul die vooruitsig haar nie met die gewone aangename prikkeling van afwagting nie. Sy probeer ont­hou waar die dorps­tronk is. Waarskynlik het sy dit nooit geweet nie. Vyf en twintig jaar gelede was die munisipale swembad, die Oasis- en Rendezvous-kafee, Nortjé se apteek, die stadsaal waar rolprente vertoon is, Avbob, die veld aan die boonste en die vliegveld aan die regter­kantste dorpsgrens die belangrikste bakens vir haar hier.

      Die aand dans Karolina weer met die Kolyn-kêrel in die hotel­eet­kamer. Hy dra ’n kortbroek omdat dit so warm is, en mo­dieuse, wit, Amerikaanse tekkies wat tot by die enkels opryg. Hy het groot, welgevormde kuite; delikate enkel-, knie- en polsgewrigte; ’n stewige maag en boude. ’n Vroeë uitbarsting van aknee het sy vel pokdalig gelaat, hier­die letsels nou gekamoefleer deur ’n welige, swart Voor­trek­kerbaard; die mond hierdeur nie goed sigbaar nie. Sy oë is groot, ver uitmekaar, donkerbruin, maar die neus is te fyn en smal in die bebaarde landskap van die gesig. Sy bene, kop en torso vorm nie ’n harmonieuse geheel nie. Haar regterhand hou hy liggies, rakelings vas, ten spyte van die stewige pas waarmee hy met haar om die draaie beweeg. Hy dans goed, maar meganies, soos iemand wat in die weermag leer dans het.

      Karolina dans sonder oorgawe. Tussen danse drink hulle le­moen­sap op die stoep met die gekleurde liggies. Sy kyk af­ge­trokke oor sy skouer na die maan. Hy praat oor Here­ford­-stoet­beeste, hulpverleningskemas aan boere, naatlose damme. Droog­te en droogte­praatjies, allerlei kakpraatjies waarvan sy nie ’n woord hoor of glo nie. Hy is ’n regerings­amptenaar of -afgesant, wat skeel dit haar vanaand.

      Om en om tol hy met haar in die rondte. Met magtige passe swiep hy haar om die baan totdat sy dink haar binne­dye gaan skeur in die poging om by te hou. Die sweet tap hom af. Sy vind ’n soort verplaaste plesier in die aanraking met sy stewige, natgeswete maag.

      Op die agtergrond is ’n rumoer hoorbaar uit die snoeker­kamer en ’n luidrugtige gesing uit die dameskroeg – waarvan die een deur op die eetkamer oopmaak.

      Om elfuur verskoon sy haarself, gaan op na haar kamer met die uitgekerfde baroktrap langs.

      Sy verwag geen onmiddellike gratifikasie meer nie. Haar hart­s­togte is die bestudering van die mot en die verfyning van haar danstegniek. Sy verwag van geen man, vrou of minnaar iets nie – ten spyte van die vrou met die vergulde nes se voorspel­ling. Dit is haar voorneme om konflik en skaamte te vermy; gewelddadige eindes, onnodige pyn, emosionele ontwrigting. Sy is tevrede. ’n Honderd maal beter daaraan toe as vroeër.

      Volgende keer gaan sy op haar eie in ’n ander dorp dans.

      Sondag lê sy op haar bed; sluit die buitewêreld uit. Sy eet nie, sy drink water as ’n vorm van suiwering. Sy is nie ge­lukkig nie en sy is nie ongelukkig nie. Sy slaap en sy word wakker. Sy droom van ’n moeder wat baie vorms aanneem. Wat goed is, wat kwaad is, wat versorg, wat verwerp. Wat jonk is, wat oud is, wat swanger is, wat dood is, en altyd as sy wakker word uit die halfslaap, en die wêreld weer ’n vaste vorm aanneem, weet sy die moeder is nie meer daar vir haar nie. Sy huil.

      En die landskappe wat na haar kom! En die vorms wat die vader aanneem! En die vermommings van haar eie seksualiteit; en die vriende, die bekendes, die onbekendes, be­mindes en dooies wat te voorskyn tree, wat oormekaar skuif, wat voorstelle maak, wat smous met onverklaarbaar­hede! Die technicolor-close-­ups, gasoptredes, raaiselagtige debute en gebare, grynse, dreigemente! Die intieme skare wat Karolina ontmoet, omhels, aan die bors vasdruk, af­pers, vertrou, vertroetel, tart, verlaat!

      Laatmiddag staan sy op, gaan by die venster staan. Kyk uit oor ’n deel van die slapende dorp, kleurloos gebleik in die droë laatsomerhitte. Op die vensterbank sit ’n mot. Dit is die rare Chrysophasma vrystatentis. Dit is klein en blond, die vlerke ontmoet in ’n spits driehoekie in die middel. Die koppie is minus­kuul; die vlerke is styf, soos goue brokaat­kleed, delikaat met silwer geborduur.

      Enigiets kan gebeur, dink Karolina. Sy kan enigiets sien, aan enigiets blootgestel word; daar is geen intrinsieke be­skerming van enige aard wat haar gebied kan word nie. Daar is geen waarborge nie.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

/9j/4RefRXhpZgAATU0AKgAAAAgABwESAAMAAAABAAEAAAEaAAUAAAABAAAAYgEbAAUAAAABAAAA agEoAAMAAAABAAIAAAExAAIAAAAeAAAAcgEyAAIAAAAUAAAAkIdpAAQAAAABAAAApAAAANAALcbA AAAnEAAtxsAAACcQQWRvYmUgUGhvdG9zaG9wIENTNSBNYWNpbnRvc2gAMjAxMzowOTowNCAwODo0 Mzo1MwAAA6ABAAMAAAAB//8AAKACAAQAAAABAAAGQKADAAQAAAABAAAKAAAAAAAAAAAGAQMAAwAA AAEABgAAARoABQAAAAEAAAEeARsABQAAAAEAAAEmASgAAwAAAAEAAgAAAgEABAAAAAEAAAEuAgIA BAAAAAEAABZpAAAAAAAAAEgAAAABAAAASAAAAAH/2P/tAAxBZG9iZV9DTQAB/+4ADkFkb2JlAGSA AAAAAf/bAIQADAgICAkIDAkJDBELCgsRFQ8MDA8VGBMTFRMTGBEMDAwMDAwRDAwMDAwMDAwMDAwM DAwMDAwMDAwMDAwMDAwMDAENCwsNDg0QDg4QFA4ODhQUDg4ODhQRDAwMDAwREQwMDAwMDBEMDAwM DAwMDAwMDAwMDAwMDAwMDAwMDAwMDAwM/8AAEQgAoABkAwEiAAIRAQMRAf/dAAQAB//EAT8AAAEF AQEBAQEBAAAAAAAAAAMAAQIEBQYHCAkKCwEAAQUBAQEBAQEAAAAAAAAAAQACAwQFBgcICQoLEAAB BAEDAgQCBQcGCAUDDDMBAAIRAwQhEjEFQVFhEyJxgTIGFJGhsUIjJBVSwWIzNHKC0UMHJZJT8OHx Y3M1FqKygyZEk1RkRcKjdDYX0lXiZfKzhMPTdePzRieUpIW0lcTU5PSltcXV5fVWZnaGlqa2xtbm 9jdHV2d3h5ent8fX5/cRAAICAQIEBAMEBQYHBwYFNQEAAhEDITESBEFRYXEiEwUygZEUobFCI8FS 0fAzJGLhcoKSQ1MVY3M08SUGFqKygwcmNcLSRJNUoxdkRVU2dGXi8rOEw9N14/NGlKSFtJX

Скачать книгу