verduidelik Lenie. “Kruip weg!” Sy stoot vir Magriet grond toe, en Magriet kruip onder die kooi in.
Skielik hoor hulle ’n geweldige slag teen die deur.
Tant Lenie swaai om en gryp die geweer van die kooi af.
Nog ’n dawerende slag tref die deur.
Tant Lenie loop met ’n draai in die huis totdat sy in lyn met die deur, maar ’n goeie drie tree daarvan weg is.
Die deur sidder in die kosyn soos dit van buite geskop word.
Tant Lenie mik die geweer na die deur en trek die skoot af.
Die slag van die skoot dawer deur die huisie, splinters vlieg oral en vir ’n oomblik ruik tant Lenie net buskruit. Maar haar blik wyk nie van die deur nie.
Sy hoor iemand buite kreun, en hoor dan die dowwe slag soos hy neerstort.
Dit is onverwags tjoepstil. Nóg mens, nóg kriek, nóg padda maak enige geluid.
Tant Lenie kyk af na die geweer in haar hande. Sy sal moet herlaai! Sy soek met haar oë op skrefies deur die vertrek, sien dan die kruithoring op ’n rakkie in die kombuisgedeelte van die huis.
Die ouer vrou laai blitssnel die geweer. Dis ’n behendigheid wat Magriet gou sal moet aanleer, dink tant Lenie – laat die kind net eers gebore word. Die gedagte flits deur haar en word dadelik vervang deur haar vrees dat iemand nou deur die verswakte deur sal breek. Sy kyk vinnig na die bed waar Magriet sigbaar is, oë so groot soos pierings. Sy stamp die kruit vas, stoot die laaistok in sy plek langs die loop, gereed vir enigiets.
Onverwags is daar ’n helse slag teen die deur – die Zoeloes het dit met ’n groot rots probeer oopgooi.
Tant Lenie vuur weer ’n skoot deur die deur. Splinters spat in alle rigtings.
Weer herlaai tant Lenie, met hande wat amper nie vinnig genoeg kan beweeg nie.
Die aanvallers skop teen die deur, en ’n gedeelte daarvan breek weg.
Tant Lenie se oë bly vasgenael op die deur, maar van waar sy onder die bed lê, sien Magriet eerste raak waar die werklike bedreiging vandaan gaan kom. Sy sien iets beweeg teen die dekgras wat Pieter vir die huisie geprakseer het – en besef skielik dis twee mensebene wat deur ’n gat in die bedekking kom!
Sy snak na haar asem …
Twee voete gevolg deur bene kom deur ’n gat in die grasdak, en dan die boude en maag …
Magriet skree onmiddellik, hoor die kreet asof iemand anders dit in die kamer maak, en sien hoe tant Lenie omswaai van waar sy besig is om nog kruit in die geweerloop te laai.
Die aanvaller land op die misvloer van die slaaphoek. Hy hurk en sien Magriet reg voor hom onder die bed lê.
Magriet skree weer.
Tant Lenie het haar geweer klaar gelaai. Sy gooi die laaistok neer en lig die loop.
Op dié presiese oomblik tref nog ’n rots die deur van die huisie met ’n vernietigende slag, en dit val na binne.
Nog ’n aanvaller storm in, assegaai omhoog gelig, gereed vir die doodsteek.
Maar tant Lenie hou kop.
Sy trek die sneller en sien hoe die aanvaller in sy spore gestuit word.
Sy het hom in die borskas getref – ’n doodskoot.
Die aanvaller stort neer, en tant Lenie swaai om, met nog ’n kreet van Magriet in haar ore. Die aanvaller wat deur die dak gekom het, het Magriet aan die hare gegryp en begin haar onder die bed uitsleep.
Tant Lenie besef daar is nie tyd om nou die geweer te probeer laai nie en sy gooi dit eenkant.
Magriet skree histeries, met gedagtes aan haar ouers se sterfte wat deur haar bevange gemoed flits. “Nee-nee-nee-nee-nee-nee! Asseblief, nee!”
Die Zoeloeman trek Magriet aan haar hare orent en begin haar wurg.
Tant Lenie spring met een magtige sprong op die aanvaller se rug, hang daaraan soos ’n vel. Sy krap met haar vingers na sy oë. Hy los Magriet en gryp tant Lenie se hande vas, trek hulle weg van sy gesig. In die proses pluk hy haar tot reg voor hom. Dan slaan hy haar met die vuis teen die kant van die kop. Sy steier weg van hom en val neer, half bewusteloos. Nou kan hy weer al sy aandag aan Magriet gee.
Sy staan versteen van die vrees.
’n Glimlag sprei oor sy gesig; hy is besig om die oorhand te kry en neem ’n tree in Magriet se rigting.
Skielik hoor hy iemand agter hom praat. Verbaas draai hy om, reg in die pad van die swaaiende stok wat nog tot kort vantevore teen die vuurherd gemonteer was. Pieter de Witt se Donkerland-baken.
Die Zoeloeman slaat neer, sy kers gesnuit.
Eerste staan met die stok in haar hande. Magriet kyk met verstarde oë na haar.
Eerste stap tot by die Zoeloeman se bewustelose liggaam. Sy tree met een voet oor sy lyf sodat sy oor sy maag staan. Dan lig sy die stok bokant haar kop, skerp punt na onder, en bring dit met mening af. Die stok deurdring sy buik bo die midderif, ’n fatale wond.
Eerste staan met haar hande bo-op die stok. Sy lig haar gesig stadig, sluit haar oë. Sy is net so geskok soos Magriet.
Tant Lenie kreun en Magriet kyk na haar, sien ’n beroering in die hopie mens daar op die vloer.
Stadig begin ’n ander gewaarwording tot Magriet deurdring. Sy kyk stadig af na haar voete. “Eerste,” sê sy met ’n huilstemmetjie.
Eerste kyk af, sien die plas om Magriet se voete. Haar water het gebreek.
Dagbreek. In Pieter de Witt se opstal op Donkerland klink Magriet se krete vir die soveelste maal op. Haar barensnood is groot. Eerste het gaan water skep in die stroom daar naby, water wat sy nou eers warm moet maak oor die vuurtjie wat sy buite op die werf aan die gang gekry het. Sy haas haar na Magriet wat natgesweet op die kooi lê.
Die ellendes van hierdie nag sal lank by haar ingeprent bly. Eers die aanval, daarna die bevalling en dan die baba wat maar net nie wil uit nie.
Intussen moes sy ’n vuur aan die gang kry en die drie dooie Zoeloes sleep tot agter die opstal. Die een of ander tyd sal hulle nog begrawe moet word, net nie nou nie. Nóú is ’n groter probleem.
Tant Lenie sit op die rand van die kooi. “Ek dink hy lê dwars,” sê sy aan Magriet. “Ek dink die baba lê dwars.”
Eerste het ’n idee wat die vrou probeer sê; sy het sulke geboortes al gesien. Sy sit die emmer water langs die bed neer. “Druk, Mies. Ek druk.” Sy beweeg nader om aan Magriet te raak.
Tant Lenie stoot haar weg. “Nee, nee, nee,” sê die ouer vrou.
“Ek ken, Mies,” antwoord Eerste. “Ek druk. Ek druk hom.”
Magriet kreun van intense pyn.
“Gaan kry nog water
