my. “Jy het elke keer ’n verskoning as ek wil kom.”
“Man, jy weet hoe is hy.”
“Ek weet, ja. Otherwise. Waarvoor is hy bang? Dat die bure sal praat? Dat ek die eetgerei sal steel? Dat die honde vir my sal blaf?”
“Gary het nie honde nie,” is die beste verweer waarmee ek vorendag kan kom.
My ma kerm net so om my ore om te kom kuier, maar Gary skiet dit elke keer af. “Ek sal kyk dat sy niks rondskuif nie. Of jou kaste begin regpak nie,” verseker ek hom dan.
“My kaste ís reggepak. Dis jou kamer wat soos ’n muisnes lyk.”
My kamer, sy kamer . . . Sien, dis die tipe ding wat ons geheim wil hou.
Die idee wanneer ’n ou jou nooi om by hom in te trek, is tog tradisioneel juis om jou byderhand te hê die oomblik wat hy jou wil hê.
“Sulke ouens gebruik vroue,” het Pulani in haar gedaante as doemprofetes my probeer waarsku toe sy hoor ek gaan by Gary intrek. “En gooi hulle dan eenkant toe.” Ek wou nie met haar stry nie, ek was te haastig om my tasse te gaan pak. Die winter was in aantog en ek wou iemand hê om te cuddle. Die res was white noise.
Ek wóú daar wees vir Gary. Langs hom. Byderhand.
Maar ek het ’n eensame enkelbedjie van my eie, en ’n kamer van my eie in Gary se huis. Verstaan mooi – ’n kamer van my eie, so ’n gróót kamer van my eie is ’n luukse, meer as wat ek by Ma-hulle gehad het. Of in die oorvol universiteitskoshuis, of in die woonstel wat ek met vier ander meisies gedeel het in my two-minute-noodle-dae toe ek net begin werk het.
Gary se huis is ruim en luuks genoeg. Met ’n sitkamerstel van egte leer en ’n televisie wat amper een hele halwe muur vol staan. Wat meer kan ’n vrou vra? Om in die master’s bedroom te slaap? Ja! Behalwe dat die master verkies om snags alleen daar te slaap.
“Ons ís nie getroud nie, pop,” het Gary my herinner toe hy my die eerste aand van my nuwe lewe saam met hom ná ons katelkaskenades vriendelik dog ferm uit sy bed jaag. Ek het soos ’n straatkat gevoel, maar dit gedwee aanvaar. Hy hét my darem pop genoem en om iemand se pop te wees is nie al wat meisie is beskore nie.
Maar Pulani met haar gifbek sal beslis iets hieroor te sê hê. Van taktvol wees, leer hulle blykbaar nie in die Noord-Kaap nie. Dis beter om Gary se privaatheid as rede voor te hou sodat sy – en Ma – nie van ons sleeping arrangements sal weet nie. “Gary verkies om sy professionele en persoonlike lewe apart te hou,” verklaar ek.
“Apartheid het nog nooit vir my gewerk nie.” Pulani frons, nog steeds die ene agterdog. Met daardie skerp tong sal sy nie uitgepraat raak oor die tipe apartheid wat ek en Gary toepas nie.
Dis die ding daarvan om vriendinne soos Pulani te hê. Hulle plant saadjies juis wanneer jou tuingrond effens omgespit is. En dan voer hulle daardie grond met stink beesmis sodat die saadjies soos Jan se boontjierank opskiet.
Wanneer hét Gary my laas in die oë gekyk? My op die boud gewiks wanneer hy binne die beskerming van die vier mure van sy huis by my verbyloop? Of my nag gesoen? Wanneer laas wou hy my met ’n verterende passie hê?
“Miskien kan Sally Smith vir my probeer uitvind waarmee Gary hom besig hou as hy nie by my is nie,” voer ek Pulani se plannetjies ’n bietjie verder.
“Miskien kan Sally Smith ’n bietjie met Gary flirt,” stel Pulani voor.
Sien, die duiwel kom in baie gedaantes. Ek begin van daardie voorstel hou.
Sally Smith se Facebook-blad lyk heel anders toe ons daarop ingaan. Dit het lewe gekry. Die meeste van haar friend requests is aanvaar en dit wemel van die boodskappies. Maar ons, of altans Sally Smith, het vrede daarmee. Sy stel net belang in ene Gary van Heerden, of hý haar as ’n vriend aanvaar het. Ek sien sy naam en profielfoto dadelik raak. Daar is hy! Die bliksem! Gary van Heerden, my flippen verloofde, is een van Sally Smith se nuwe vriende.
“Maar dis dan presies wat ons wou hê,” herinner Pulani my. “Let the games begin!”
“Hy kon haar ten minste net eers gegoogle het, seker gemaak het sy is aboveboard voordat hy haar friend request aanvaar het.”
“Dit sou hom nie veel gehelp het nie. Want sy bestaan nie.”
“Hy kan mos sien sy is ’n regte klein tert en hy’s tog ’n verloofde man.”
“Jy weet ek vertrou Gary nie naby ’n wyfiespinnekop nie, maar ’n Facebook friend kan nie veel skade doen terwyl hy of sy in die kuberruim bly dwaal nie,” herinner Pulani my. “Dalk wou hy maar net nice wees.”
“Gary is nie juis bekend vir sy niceness nie.”
“True. Maar jy onthou nog dat Sally Smith net in ons verbeelding bestaan, nè? Hoekom is jy so kwaad?”
“Omdat sy ook in Gary se verbeelding bestaan.” Dit voel vir my of ’n kooltjie vuur in my maag beland het.
Vergete is die oorspronklike plan om Gary se skryfkuns te kritiseer. Sally Smith, as kuberslet, kan ’n baie kragtiger wapen wees. Ek hoor alarms in my kop afgaan, maar ek steur my nie daaraan nie. Ek los dadelik namens die sexy Sally vir Gary ’n boodskap: Aangename kennis, Gary. Ek is een van jou grootste fans. Jou boek het my siel aangespreek.
“Nice!” sê Pulani. “Dit behoort hom aan die gang te sit.”
Ek skrik my dinges af toe Gary dadelik antwoord. Waar hy is, weet ek nie, net dat dit nie in ’n meeting is nie. Gary is nie die tipe wat in ’n meeting sal sit en Facebook nie.
My oë slurp behoorlik die woorde op wat hy vir Sally Smith stuur: Ek is bly jy het my boek geniet. Altyd lekker om ’n bewonderaar te ontmoet. Dis nie almal wat die simboliek in Reënboogtoebroodjies vir ’n piekniekmandjie verstaan en waardeer nie.
Sally antwoord ook dadelik, net so on the ball soos hy. Nie almal verstaan postmodernistiese skryfwerk nie, waag sy om te sê.
Die boek is eerder post-postmodernisties, word sy summier deur Gary reggehelp.
“Dis moer exciting,” sê Pulani toe die gesprek tussen Gary en Sally Smith begin spoed optel. Daar word alte lekker oor en weer geflirt. Harry kyk ’n slag of wat op toe ons so giggel, maar verder stel hy gelukkig nie belang nie. Droom seker nog oor die gelukkie wat die oggend in sy skoot geval het.
My gewete pla my effens. Ek weet wat die regte ding is om te doen. Ek moet Sally Smith summier nek omdraai. Hier en nou, voordat dinge handuit ruk. Ons het ’n monster geskep, ek en Pulani, ’n monster wat haar skepper kan vernietig. Vra maar vir Frankenstein. Laat hy jou vertel wat gebeur wanneer ’n mens infoeter waar engele dit nie eens sal waag nie. Ek moet die monster met ’n moerske knal in die kuberruim laat ontplof sodat sy nooit weer met my verloofde sal lol nie.
Maar ek weet ook ek gaan dit nie doen nie . . .
2
Ek sou nooit kon raai hoeveel ek by Sally Smith sou leer nie. Sou ook nooit kon raai hoe pittig die freaking Gary kan wees nie. Hoe loslippig, sjarmant en verleidelik. Hier by die tweede, derde dag al vergeet hy én Sally Smith heeltemal om oor die boek te gesels.
Gou-gou slaan hulle oor na die chat-opsie
