die lag kry. Selfs Pulani glimlag as ek dit vir haar vertel.
“Wie is dit dié?” vra sy wat ek ook wil weet. “En wat het geword van die Gary wat hier tussen ons rondloop met sy onderstebo gesig?”
Ek sal nie sê dis ’n onderstebo gesig nie, maar dis beslis een van graniet. Kyk, Gary was nog altyd geslote, maar nou het hy ’n masker vir elke geleentheid. Selfs wanneer ons twee alleen by die huis is. Dis asof hy skielik nice is met my. Soos teenoor iemand vir wie jy jammer is. Patronising. Tog vreemd wat ’n skuldige gewete aan ’n man kan doen. Nie dat dit dikwels nodig is vir hom om nice te wees nie, want ons sien mekaar skaars. Hy kyk skaars die seweuur-nuus voordat hy kamer toe gaan. Sý kamer.
“Dit was ’n lang dag,” is sy verskoning gewoonlik.
Izzit? Asof my dag nie net so lank was nie. Bull! Dis wat hy praat. BS in gekonsentreerde formaat. Ek weet wat hy doen. Agter daardie toe slaapkamerdeur sit hy en perv oor Sally-flippen-Smith, sit hy heel moontlik en hoop sy moet dieselfde tyd op Facebook wees sodat hulle slim en soet woordjies kan wissel.
Ek los hom om te stoom in sy eie skelmstreke. Ek slaan nie my laptop of my BlackBerry oop vir sy daaglikse Sally Smith-kwota nie. Laat hom suffer, laat hom wonder waar Sally is, wat sy doen wanneer hy haar nie op Facebook kan opspoor nie. Of sy nie dalk ’n kêrel het wat hom met sy linkerhand kan vloer toe stuur nie.
Die gevaarligte flikker asof daar iewers by Eskom ’n moerske kortsluiting is. Dinge ruk handuit. Miskien is dit tyd om Sally Smith onder ’n bus te laat beland. Of voor die preekstoel. Met ’n wonderlike man aan haar sy, een wat Gary met ’n knal terug aarde toe sal bring, vir hom met sy brilletjie en sy klein skoentjies.
Ek is self nie ’n oil painting nie. Nou nie so lelik dat jy kinders met my sal bang maak as hulle nie meer vir die bogeyman skrik nie, maar nie so mooi soos my ma se ander kinders nie. Heel anders. Ek én my oudste broer eintlik. Weglê-eiers, dis wat my ma ons soms noem. Een van die baie simpel grappies wat sy maak wanneer sy daarop uit is om my te embarrass. My vreemde kleur hare en die paar sproete op my gesig en boarms kon gerus maar gebly het toe sproete uitgedeel is. Darem nie soos iets wat buite vergeet is en behoorlik geroes het nie. My hare is nie vloekrooi soos die hare van ’n volbloed helleveeg nie, maar iewers in my voorsate was daar seker ’n bietjie Ierse bloed. Genoeg om met my boerebloed te meng dat ek net so langsaan mooi is. Close, but no cigar. Goed genoeg vir Gary, het ek nog altyd gedink. Mooi genoeg ook.
Miskien is dit tyd dat Gary besef hy speel nie in Sally Smith se liga nie. Sally Smith is sexy genoeg vir die A-span en hy wat Gary is, is nie eens ’n reserwe nie. Dalk sal hy dan weer tevrede wees met Jacki de Wet, sy valerige verloofde, ’n vrou van vlees en bloed wat nie lyk soos iets uit die buitenste ruimte wat die geheim van ewige jeug en skoonheid ontdek het nie. ’n Vrou wat volgens alle logika van ’n ertjiekorrel per dag moet leef om daardie uurglasfiguur te behou.
Daar is ’n bitterheid in my bek waarvan ek nie ontslae kan raak nie. Wys jou! Be careful what you wish for. Gary is deesdae elke aand by die huis. Agter sy toe kamerdeur! Ek hoef hom nie meer te stalk nie, want ek . . . of altans Sally Smith, weet nou meer van sy whereabouts en sy lewe as vantevore.
Dink jy nie dis tyd dat ons twee gaan koffie drink nie? wil Gary kort voor die naweek by Sally weet. Dit nogal op kantoor terwyl hy ’n meter of twee van my af sy onheile sit en pleeg. Hy wat so sterk daarteen gekant is om persoonlike sake in werksure af te handel. Skynheilige Fariseër. Ek wil opstaan en wegloop, sorg dat ek ’n ent van hom af kom voordat ek dalk oorleun en hom ’n klap agter die kop gee.
Dit hét ons nou daarvan om Sally konsuis in die Kaap te laat bly. Die een of ander tyd sou Gary haar in lewende lyf wou leer ken. Maar tog skok dit my toe hy dit voorstel, so erg dat ek ’n halfuur lank in die Dames gaan sit en tjank. Gelukkig is dit net ek en Pulani wat hier mag wees. Laat die baas maar wonder waarom ek so lank wegkruip. Of ek nie dalk naar is nie. Pregnant is nie. Dít sal sy vlerkies vir hom knip.
Jong, is jy single? wil Sally Smith by Gary weet voordat sy instem vir ’n koffiedrinkery. Want sy weet baie goed waarheen ’n koffiedrinkery kan lei.
Natuurlik is ek single, laat Gary weet.
Hy wat ’n ring aan my vinger gesteek en my laat verstaan het ons gaan trou en kinders kry.
En jy? wil hy by Sally Smith weet. Is jý single?
Alles hieraan is fake. Alles! Die een leuen op die ander en ek is net so skuldig soos Gary. Dis tog ek wat met die virtuele liegery begin het – wel, ek en Pulani. My vingers huiwer bo die toetsbord toe ek hom wil antwoord. Single? Sally Smith is single, ja. Maar ek nie, ek sit met ’n diamantring aan die vinger. Selfs al het Gary blykbaar daarvan vergeet. My ingebore goeie mens, die een wat nog die meeste van haar Sondagskool-versies kan opsê, sukkel om prontuit vir hom te lieg.
It’s complicated, tik ek toe maar.
Klink interessant, vorm Gary se vingers die woorde wat binne sekondes op my skerm beland, hier neffens my. Ek skrik nie vir complicated nie, ek ontrafel dit nog voor brekfis.
Hy klink so manlik, so lekker macho. Ek sou ook op hom verlief kon raak as ek hom só leer ken het.
Hoe klink Vrydagaand by The Orchid Room in Kampsbaai? wil hy weet. Ek sal vir ons plek bespreek.
Die Orchid Room? Die flippen Orchid Room waarheen ek maande lank al so graag wil gaan. Peperduur en feitlik onmoontlik om plek te kry. Hy wil haar sowaar soontoe neem.
Ek sal nie verbaas wees as daar vlamme bo my kop uitslaan nie.
Klink lekker, verseker die voorbarige Sally Smith hom. En wie kan haar kwalik neem? Watter girl in her right mind sal nie ’n uitnodiging na die Orchid Room in Kampsbaai aanvaar nie?
Wat is jou selnommer? vra Gary. Sodat ek jou kan bel as daar dalk iets voorval.
Soos wat? Soos sy verloofde wat dalk daarop aandring om saam te kom wanneer hy sy skelmpie ontmoet?
My verstand gaan in overdrive. Selfoonnommer? Ek onderbreek die heen en weer e-pos-gesprek vir eers. Hy kan maar dink wat hy wil, Sally sal later ’n verskoning uitdink waarom sy so skielik van lyn af moes gaan, sy’s vindingryk genoeg.
“Waddehel doen ek nou?” wil ek by Pulani weet toe ons etenstyd afstap ondertoe om ’n bietjie onder Gary se oë uit te kom.
“Nou gaan koop jy vir jou ’n cheap foon by Pep en laai die ding se battery sodat jy ’n nommer het wat hy kan gebruik. Jy kan tog nie jou eie nommer vir hom gee nie.”
“Het jy ’n kursus in verneukery geloop, dat jy so bekwaam is daarin?”
“My pa is sy lewe lank al ’n womanizer. Hy’t van lieg ’n nasionale sport gemaak. Ander girls se pa’s leer hulle motor bestuur, myne het my ander lewensvaardighede geleer.”
“Wat doen ek as Gary my bel? Hy sal mos my stem herken?”
“Jy antwoord nooit jou foon nie. Laat die blikstem hom antwoord en luister agterna na sy boodskappe.”
Dis eers toe al hierdie voorbereidings getref is, dat die realiteit my behoorlik tref. “Flip, Pulani! Besef jy wat hier aangaan? Sally Smith en Gary het ’n date vir Vrydagaand!” Ek gaan aan die giggel van pure senuwees. “Terwyl ek droëbek by die huis gaan sit.”
Ek voel soos Alice in Wonderland gone wrong. Die fantasie wat ek geskep het, begin my inhaal.
“Ek
