Uitgevat soos die kapokhaantjie wat hy is, die das wat sy ma verlede Kersfees vir hom gegee het om die nek. ’n Aaklige das met patrone op wat soos vlermuise lyk, sulke flapperige ontwerpe. Toe sien ek die orgidee, ’n pragtige, perfekte pers orgidee wat langs Gary op die tafel lê. Die hele Orchid Room is vol orgideë, maar die een wat hy hier ingedra het, is selfs meer eksoties as dié in die blompotte op die tafels.
Nice touch! So romanties! Om Sally Smith met ’n orgidee in te wag.
Die jaloesie wil-wil my verswelg, die hartseer en die woede. ’n Eksotiese blom vir die blonde ding wat hy in sy gedagtes opgetower het, die skelmpie wat hy vanaand hier ontmoet. Terwyl hy nie eens vir Valentynsdag vir my ’n blom gekoop het nie. Nie eens ’n plastiekroos nie!
“Dis ’n rip-off, Jack. Jy betaal meer vir ’n enkele blom as normaalweg vir ’n hele bos.” Asof hy sal weet hoeveel ’n bos blomme kos. Asof hy ooit vir my ’n bos blomme koop.
“Natuurlik is dit ’n rip-off,” het ek hom probeer opvoed oor die betekenis van Valentynsdag. “Dis juis die idee – dat jy soveel vir jou geliefde omgee dat jy vir haar ’n blom koop op ’n dag wat dit jou ’n ekstra paar rand kos.”
“Ons is te oud vir sulke twak,” was sy verweer.
Nie te oud nie, wou ek vir hom sê, net te koud.
En hier sít hy nou. Gary van Heerden, my flippen verloofde wat vir ’n ander meisie kan uithaal en wys, maar nie vir my nie. Miskien moet ek net omdraai en uitloop. Huis toe gaan. Voordat hy my sien. Voordat hy weet wat aangaan. Sally Smith se selfoon gaan afskakel en iewers diep wegsteek en hom by die huis gaan inwag met ’n glimlag op my gesig en nie veel meer aan my lyf nie. Hy sal troos nodig hê, die arme ding, die versekering dat daar darem nog iemand is wat hom wil hê. Selfs al het die wonderlike Facebook-flerrie nie vir hom kans gesien nie. Dalk, so sal hy dink, het sy hom deur die venster gesien en besluit hy is niks om oor opgewonde te raak nie. Te kort. Te vaal. Dit sal hom aarde toe bring, die verwaande klein miskruier!
Iemand kug agter my. Jeffrey, die maître d’ wat nie die vrede vertrou nie. Iets sê vir hom alles is nie kosjer hier nie. Ek kan nie vorentoe nie en ek kan nie agtertoe nie. Ek strompel vorentoe, nog steeds met die grasie van ’n wyfie-olifant in Jimmy Choos. En bekruip Gary skuins van agter.
“Haai, Gary, hoe’s dinge?” vra ek toe ek by hom kom.
Gary word nie wit nie, hy raak deurskynend. Soos ’n bloedlose insek, as ’n mens so iets kry. “Jacki?” vra hy. Letterlik asof hy ’n spook sien, nie sy verloofde in ’n sexy swart nommertjie nie.
“In lewende lywe, ja.”
Hy lig hom effens uit die stoel. “Wat? Hoekom is jy hier?”
“Kom ons vra eerder hoekom is jý hier?”
“Ek . . . het jou mos gesê ek moet iemand ontmoet.” Ek sien hoe Gary oor my skouer kyk. Seker bang Sally Smith daag hier op en betrap my by hom.
“In Franschhoek, ja, ek onthou.”
“Franschhoek? Ja. Ja, dis reg. Maar . . . ons planne het verander.”
Ek verstom my daaraan dat Gary so maklik op sy voete kan dink. Hoeveel keer het hy dalk al vir my gelieg? En ek, arme naïewe, liggelowige ou Jacki de Wet, slurp alles op.
Gary gluur my aan. “Ek verstaan nog nie hoe jy geweet het waar om my te kry nie, maar jy sal my moet verskoon. Ek het ’n belangrike afspraak.” Hy wag sowaar vir my om te loop, verwag van my om mooi soet huis toe te gaan en daar vir hom te wag!
Ek pluk die stoel oorkant hom uit en gaan sit met ’n plofgeluid lomp daarin, nog steeds die ene oorgewig wyfie-olifant. Wat ek nie is nie. Ek is skraal genoeg, gesofistikeerd genoeg as ek die dag hard genoeg probeer. Dis hý – dis hierdie man, hierdie . . . hierdie bliksem wat my reduseer tot ’n vrou sonder enige grasie of sofistikasie, dis hy wat my so onwelkom laat voel soos ’n virus wat op iemand se rekenaar beland het.
“Ek weet alles van Sally Smith af, Gary,” gooi ek hom met ’n klip teen die kop.
“Sally Smith?” Hy sluk. “Van wie praat jy?”
“Van jou skelmpie, Gary.”
Hierdie keer word hy rooi in die gesig. “Ek weet nie wie vir jou allerhande stories aangedra het nie, Jacki. Maar jy weet nie waarvan jy praat nie.”
“O nie? Ook nie van die gedig wat jy vir Sally Smith geskryf het nie?” Ek probeer onthou wat hy geskryf het. “ ’n Sneeustorm van verwondering oorspoel my, oor jou, virtuele vrou wat ek in my hart hou. So iets.”
Dis ’n simpele gedig sonder enige meriete. Maar ek was jaloers toe ek dit lees. Jaloers op Sally Smith wat Gary sover kon kry om dit vir haar te skryf. Ek kyk hom uitdagend aan. Iewers in daardie verwaande brein van hom moet dit registreer dat ek meer weet van die intieme gesprekkies tussen hom en Sally Smith as wat hy sou raai.
Die kelner staan nader om ons bestelling te neem, maar Gary waai hom weg. Maklik vir hom om dit te doen, hy sit met ’n drankie in die hand. Dis ek wat droëbek bly sit. The story of my flippen life! Eintlik kan ek doen met iets om my senuwees te kalmeer. Iets taamlik drasties soos ’n papsak bakleiwyn vir die pyn.
Gary is self aan die sweet. “Wat gaan hier aan, Jacki? Wat het jy nou weer gaan staan en aanvang?”
“Aanvang? Wie? Ek?”
“Ja, jy. Of jy en hierdie Sally Smith saam? Waar kom jy aan haar? Ken julle mekaar? Het julle gekonkel? Wat het jy vir haar gesê dat sy nie vanaand vir ons vergadering opgedaag het nie? Ek sit al hoe lank hier vir haar en wag.”
“Vergadering?” Ek lag. Hard en lelik. “Gary, jy het die vermoë om die lelikste ding met die mooiste naam te verbloem. Jy probeer nog steeds ’n professionele klan-kie gee aan hierdie skelm ontmoeting van jou en SSSally SSSmith. Wat jy en SSSally SSSmith gehad het, was ’n date, ’n blind date, ’n ships-that-pass-in-the-night date, ’n one-night-stand date heel moontlik, ’n roll in the hay, nie ’n afspraak of vergadering wat enigsins met werk verband hou nie.” Ek het geen beheer oor die sarkasme wat my spraak kleur nie.
Dit raak stil om ons. Selfs die gedempte stemme waarmee mense in The Orchid Room praat, vervaag. Ek maak amok, óns maak amok. Ek wil nie, maar daar is ’n vrou in my vel wat haar nie wil laat stilmaak nie. Ek leun vorentoe om Gary behoorlik in die oë te kyk, maar ek kry dit nie reg nie. Want sy oë dwaal van my gesig af weg, ondertoe, na waar my cleavage wys, behoorlik wys omdat ek vergeet het van my rok se onvermoë om alles te bedek wat bedek moet bly.
Ek weet nie of ek moet lag of huil nie. If all else fails, show a little cleavage. Ek pluk die swart rokkie se halslyn op tot teen my ken. “Hier, Gary,” berispe ek hom en druk my gesig feitlik teen syne, “hier is my gesig, hier bo. Kyk my in die oë.”
Ek wag totdat hy dit regkry. “Ek het jou gesê, Gary, ek weet van Sally Smith, ek weet álles van Sally Smith af.” Ek leun nog verder vorentoe, so ver dat ons neuse aan mekaar raak. “Ek ís Sally Smith, jou moroon!”
Nou weet Gary al dat daar gekonkel is, maar dít het hy blykbaar nie verwag nie.
“Maar . . . maar Sally Smith is blond.”
“Nee, sy is nie. Sy dink ook nie regtig jy is so hot nie en sy lag ook nie regtig altyd vir jou simpel grappies nie. Die meeste daarvan het sy in elk geval al op Facebook
