Sekuriteitswag by ’n bank is baie behulpsaam en verlaat ’n kort rukkie sy pos om my die Nasionale Teater ’n paar blokke weg uit die hoofstraat te gaan wys. My voete pyn nog van die vorige nag. Die teateropsigter is egter kerk toe en ek sê ek sal later terugkom.
Ek dwaal deur die strate van Windhoek. Dis ’n moderne stad met moderne geboue – banke, hotelle, inkopiesentrums. Alles lyk goed versorg. Ek sien selfs ’n Spur. Ek loop na die ou Duitse fort, die Alte Feste. Dis tans ’n museum van die stryd wat die mense van Namibië teen Kolonialisme en blanke onderdrukking gevoer het. Dit vertel van Hendrik Witbooi van die Namas en van Samuel Maherero wat hul teen die Duitsers verset het en ook van die Swapo-helde wat teen die Suid-Afrikaners geveg het. ’n Paar uur later stap ek terug na die Nasionale Teater en klop by die opsigter aan. Hy is egter nog nie terug nie. Ek is honger en onthou die Spur in die hoofstraat.
Ek stap met die trappe op en gaan die dofverligte restaurant binne. ’n Kelnerin neem my na ’n klein tafeltjie aan die agterkant. Ek volg haar tussen die rye tafels deur.
“Stoffel!”
Ek ken dadelik die stem agter my. Ek draai om. Katrina is klein en slank en haar welige krulhare is in ’n poniestert vasgebind. Sy glimlag verras. Sy dra die kenmerkende uniform van die Spur-kelnerin.
“Katrina, ek soek my dood na jou.”
Die volgende oomblik slaan sy haar arms om my nek en ek lig haar van haar voete af. Die restaurantgangers kyk van hul Sondagmaal af op.
“Dis olraait, Susie, ek sal hom bedien,” roep Katrina vir die kelnerin wat by my tafel staan en wag.
“Het jy vir my plek?”
“Natuurlik.”
Toe ek en Bok en Nakkie op ons wildste was, het ons saam met Katrina en haar vriendinne uitgehang. Ons was almal nog studente en ons het mekaar toevallig op ’n partytjie ontmoet. Daarna het ons saam begin weggaan oor naweke. Plaas toe of bos toe. Die foto’s in ons albums vertel van jongmense met wilde lang hare agterop bakkies, met koelbokse vol bier en blêrende musiek. Katrina was in daardie dae Bok se meisie.
Ek en Bok het een nag laat met dronk lywe by Katrina en haar vriendinne se woonstelvenster in Sunnyside probeer inklouter. Daardie nag het Bok twee verdiepings ver geval. Katrina-hulle het nie eers wakker geword nie. Bok het vir twee weke mank geloop.
Uiteindelik het elkeen maar sy eie pad gegaan, maar ons het nog kontak behou. Katrina het rondgetrek en haar bestaan as danseres gemaak. Sy het ’n keer of wat vir my kom kuier in die Krugerwildtuin. Sy is toe Windhoek toe as dansinstruktrise. Toe sy van my teenspoed te hore gekom het, het sy dadelik geskryf. Sy is die enigste persoon in Windhoek wat ek ken en die toevallige manier waarop ons mekaar raakgeloop het, verstom ons albei.
Terwyl Katrina haar skof by die Spur klaarmaak, gaan ek terug woonwapark toe om my rugsak te gaan haal. Ons gaan saam na haar woonstel toe. Dis ’n klein plekkie met een slaapkamer en ’n dubbelbedmatras op die vloer. Die mure is vol plakkate van dansproduksies waaraan sy deelgeneem het. Orals op stoele lê kostuums, leotards en vere rond.
Katrina vertel my van haar lewe. Dit is duidelik dat sy meer as dansinstruktrise is. Sy is so pas bevorder tot hoof van die dansdepartement van die Uitvoerende Kunste-fakulteit by die Universiteit van Namibië. Verder gee sy dansklasse by laerskole en hoërskole in Katatura en Khomasdal. Sy tree op in dansproduksies by die Nasionale Teater. In haar vrye tyd is sy kelnerin in die Spur.
“Ek is so bly jy het gekom,” sê sy. “Ek is doodgewerk en wou al lankal wegbreek. Gee my ’n kans om my dinge af te handel in die week. Dan gaan swerf ek en jy ’n bietjie rond.”
“Dis goed so,” sê ek. “Ek wil self die week ’n bietjie rondvra na werksgeleenthede. En sodra jy dan reg is, Katrientjie, vat ons die pad.”
Die aand gaan ek en Katrina uiteet. Ons kuier weer soos oudae en hand om die lyf stap ons teen laatnag terug woonstel toe. Ons lag oor ’n keer wat ek haar moes huis toe dra omdat sy te veel tequila gedrink het. In haar woonstel val ons op haar dubbelbedmatras neer. Dis toe net daar wat die lus die oorhand oor my kry
Ek skuif agter haar rug in, vee haar donker krulhare uit haar nek weg en soen haar. Sy wip om en sit regop, haar wysvinger waarskuwend omhoog.
“Nee, Stoffel. Lê stil!”
Sy draai haar rug op my en slaap. Verleë draai ek om en probeer ook slaap.
Nege-uur Maandagoggend stap ek by die Natuurbewaringshoofkantoor in. Ek word verwys na die kantoor van die Adjunkdirekteur. Hy onthou my nog van die dae toe ek veldwagter in die Caprivi was. Hy het gehoor wat met my gebeur het en vra my uit. Ek verstrek die rede vir my besoek en hy dink vir ’n oomblik na.
“Jong,” begin hy, “vir ’n Suid-Afrikaner of enige buitelander om nou werk te kry in regeringsorganisasies in Namibië is uiters moeilik. Die beleid is om poste met landsburgers te vul. Ons kan altyd motiveer dat jy voorheen by ons in diens was, maar selfs dan is niks gewaarborg nie.”
“Is u nie bewus van enige ander moontlikhede nie, ’n privaat onderneming wat dalk iemand soek?” vra ek.
“Wag. Daar is iets.”
Hy maak ’n laai oop en begin in lêers rond te krap. Hy haal ’n getikte foliovel uit en lees dit. Dan kyk hy op.
“Ek is ’n paar weke gelede genader deur ’n internasionale organisasie wat verskeie natuurbewaringsprojekte in Namibië aan die gang het. Kaokoveld, Boesmanland, Caprivi. Hulle het ’n opgeleide persoon vir die Caprivi gesoek. Jy ken die Caprivi mos goed. Ek weet nie of hulle al iemand gekry het nie. Hoekom bel jy nie hierdie nommer nie?” Hy skryf ’n nommer op ’n kaartjie.
“Vra om met meneer Horace McAllistair te praat. Neem al jou dokumente na hom toe. Dalk kan hy jou help.”
Vanaf Katrina se woonstel bel ek die nommer. Meneer McAllistair is bereid om my die volgende oggend om tienuur te woord te staan. Ons spreek af om mekaar by ’n kafeetjie in die hoofstraat te ontmoet. Ek sit die telefoon neer en lê terug op Katrina se matras. My kop werk oortyd. Die Caprivi. Stel jou voor ek werk weer in die Caprivi, in die Caprivi langs die Kwandorivier. Dis te goed om waar te wees. Horace McAllistair. Almal wat te doen het met natuurbewaring in Suider-Afrika weet wie Horace McAllistair is. Ek sal hom môre dadelik herken, want ek het sy foto al dikwels in natuurbewaringstydskrifte gesien. Dit is alombekend dat hy ’n groot bydrae gelewer het om die olifante en swartrenosters van die Kaokoveld van uitwissing te red. Hy het daardie verlate woestynstreek deurkruis en die plaaslike gemeenskap van die waarde van die unieke olifant- en renosterbevolking in hulle gebied oortuig. Daarna het hy veldwagters gewerf uit daardie gemeenskappe wat onder die vaandel van die stamowerhede die wild oppas. Sy bewaringsmetodes is as rewolusionêr beskou en het vrugte afgewerp. Hy betrek die plaaslike gemeenskap by die bewaring van die natuurlewe en laat hulle daarby baat vind. Sê nou net hy het vir my werk! Sê nou net!
Ek sit oorkant Horace McAllistair by ’n klein tafeltjie buite Schnijder se kafee. Sy staalblou oë flits heen en weer oor my diensrekord. Hy steun. “Hmm. Indrukwekkend.”
Ja, indrukwekkend totdat ek kak aangejaag het. Moet jy dit nie ook teen my hou nie, dink ek.
Horace McAllistair lees nou deur die getuigskrifte wat ek voor hom neergesit net.
“Hmm,” sê hy weer.
Hy kyk op na my.
“Jy is net
