jy is ’n week te laat. Ek het ’n oop pos in die Caprivi gehad. Ek moes dit dringend vul. My beste kandidaat was ’n Amerikaner met ’n graad in plantkunde. Ek het hom verlede week aangestel. Ek is baie jammer.”
My teleurstelling wys ek nie vir hom nie. Ek glimlag.
“Nee, dis niks. Ek het toevallig gehoor van die pos en maar net ’n kans gevat.”
’n Week te laat. Hel. Dit was so amper of ek het weer ’n werk gehad. In die Caprivi en boonop nog vir Horace McAllistair. Dit was te goed om waar te wees.
“Kyk,” sê Horace McAllistair, “ek kan nou niks vir jou doen nie. Daar is geen vakante poste nie. My internasionale donateurs is ook besig om hul fondse te besnoei en die Namibiese regering raak al hoe meer onwillig om werkspermitte aan buitelanders toe te staan.”
“Ek verstaan, meneer McAllistair.”
“Maar met jou kwalifikasies en ondervinding kan ek jou baie goed gebruik in my projek in die toekoms. Wat is jou planne vorentoe?”
“Wel, ek gaan nog vir ’n tyd lank deur Namibië reis en rondvra vir werk. Dan gaan ek verder noord.”
Hy knik.
“As jy nog oor ’n maand in die noordweste van Namibië is, kan ons mekaar dalk op ’n plek ontmoet. Ek moet ’n besoek aan die Kaokoveld gaan aflê en ek sou jou graag wou wys wat ons daar doen.”
“Ek weet nie of ek dan nog in Namibië sal wees nie. Maar ek sal die Kaokoveld baie graag wil besoek.”
“As jy oor ’n maand nog in die omtrek is, bel my, dan kan ons dalk êrens ontmoet.”
“Dankie, meneer McAllistair.”
“Noem my Horace.”
Nadat hy weg is, neem ek my voor om oor ’n maand saam met Horace McAllistair Kaokoveld toe te gaan. Al sou hy nie vir my werk hê nie, sou ek graag my kontak met hom wou versterk.
Teen Woensdagmiddag is Katrina se sake in Windhoek afgehandel. Sy pak vinnig haar rugsak en sluit haar woonstel. Ons het besluit om na Sossusvlei in die hartjie van die Namib te ryloop. Ons wil die sandduine gaan uitklim. Die duine by Sossusvlei is blykbaar van die wêreld se hoogstes.
Ons stap met die hoofstraat af totdat ’n huurmotor ons oplaai en buite die dorp aflaai. Daar wag ons nie lank nie voordat ’n boer ons oplaai en tot by Mariental neem.
Sedert Katrientjie se afwysing die eerste aand het ek nie weer probeer toenadering soek nie. Haar houding teenoor my het glad nie verander nie. Sy was nog net so warm en stralend soos altyd. Sy het maar net toe die reëls neergelê.
Dis reeds laatmiddag toe ons ’n geleentheid agterop nog ’n boer se bakkie kry vanaf Mariental tot op die klein dorpie Maltahöhe. Die eerste skof van ons reis verloop vlot. Teen die laaste lig klim ons af by Maltahöhe se klein hotelletjie. Daar drink ons ’n bier en bestel ’n ete. Later beduie die bestuurderes ons die pad na die kampeerterrein. Dis niks meer as ’n oop stuk grond nie. Tussen die duwweltjies en onder die sterre rol ons ons slaapsakke uit.
Toe die dag breek, stap ek en Katrina by die dorp uit met die grondpad langs na Sesriem. By ’n brug oor die droë rivierloop sit ons en wag. Katrina is baie musikaal en sy probeer my touwys maak op ’n bekfluitjie wat iemand my saamgegee het. Ek is egter hopeloos. Ek probeer “Red River Valley” speel, maar die klanke wat uitkom, is ver verwyderd van die werklike deuntjie. Die musieklesse is rede tot groot vermaak en dit help om die tyd te verwyl. Ek bêre die bekfluitjie en ons sit op die brug en gesels. Die son begin bak en die grondpad is doodstil. Ek raak rusteloos en begin op en af oor die brug stap. Katrina lees ’n boek. Teen middag het daar nog nie ’n kar verbygekom nie.
“Katrina,” sê ek oplaas. “Ons gaan moeilik regkom. Kom ons stap terug dorp toe en gaan vra of iemand nie van ’n geleentheid weet nie.”
Terug op die dorp by die motorhawe loop ons vir Mannetjie Kruger en sy span Nama-padwerkers raak. Hy is ’n kort, ronde mannetjie en kyk ons agterdogtig aan. Hy is half verbaas toe ek met hom Afrikaans praat.
“Ja, ek ry in daardie rigting. Maar eers laat môremiddag se kant. As julle dan nog hier is, kan julle agterop my trok spring.” Hy wys na ’n wit Bedford-vragmotor wat die Namas besig is om te laai.
Ek en Katrina stap met ons rugsakke na die hotel. Ons sit ons pakke neer op die stoep en ek stap na die kroeg en bestel twee Tafel-lagers. Daar is ’n paar blankes in die kroeg en hulle praat Afrikaans en Duits. Dis ’n tipiese plattelandse hotelkroeg. Teen die muur pryk ’n opgestopte koedoekop, ’n groot kleurfoto van Sossusvlei se sandduine en ’n geraamde afskrif van die “Südwest Lied”, die ou Suidwes-Afrika-volkslied.
Ek stap uit met die koue lagers na waar Katrina op die ruim stoep by ’n tafel sit. Ek merk dat daar ’n tweede kroeg aan die verste punt van die stoep is. ’n Bakkie vol Damaras stop voor die hotel en klim uit. Hulle beweeg in die rigting van die kroeg waaruit ek so pas gestap het. Die hoofkelner, ’n Nama, kom uit en keer hulle. Hy beduie na die kroeg aan die einde van die stoep.
“Die Damaras en Namas drink daar. Hierdie is die Boere se kroeg.”
“Wat bedoel jy?” vra die voorste Damara verontwaardig. Dis duidelik dat hy nie van hier kom nie. “Daar bestaan nie meer so iets soos die Boere se kroeg en die Damaras se kroeg nie. Dit is die Demokratiese Republiek van Namibië.”
Die Nama-kelner verduidelik geduldig. “As jy vandag moeilikheid op Maltahöhe wil hê, dan moet jy in die Boere se kroeg gaan drink.”
Buite bak die son en vir ’n oomblik oorweeg die groep Damaras om weg te ry, maar dan kry hul dors die oorhand en hulle stap brommend by die ander kroeg in. Ek en Katrina kyk onderlangs vir mekaar. Na vyf jaar van Namibiese onafhanklikheid het daar op Maltahöhe nie veel verander nie.
Ons bestel ’n tweede rondte en geniet die koelte van die stoep. Niemand in die hotel weet van iemand wat op pad is Sesriem toe nie. Die kliprantjie buite die dorp sidder en dans in die hitte.
’n Ford F 250 stop buite die hotel. ’n Man met ’n leerbroek en kruisbande klim uit, kom by die stoeptrap op, groet ons in Duits en verdwyn in die Boerekroeg. Ek en Katrina sit ons gesprek voort en drink ons bier klaar. Die man met die leerbroek kom uitgestap met ’n krat bier. Hy stop by ons en beduie in Duits en gebroke Afrikaans dat ons saam met hom moet kom. Ons dra ons rugsakke na sy Ford toe. Daar is gereedskaptrommels, pyp en draad agterop sy bakkie en sy hande is skurf. Ons ry saam met hom tot by sy huis.
Hans Stahl bly in ’n klein huisie aan die rand van die dorp. Sy voorstoep kyk uit oor die kliprantjies. Toe hy voor sy huis stop, wag ’n Nama-vrou op ’n bankie by die deur. Hans sluit die voordeur oop en nooi ons in. Die huisie is vol ou meubels en matte, maar skoon en netjies. Die voorhuis hang vol jagfoto’s van Hans, waar hy met sy geweer by platgetrekte koedoes, gemsbokke en springbokke sit.
Hy pak die bier in die vrieskas in die kombuis. Die Nama-vrou bring ’n houtbord met rogbrood, kaas en salami uit en nooi ons om op die voorstoep te kom sit. Sy stel haarself voor as Lena. Ons gaan sit op verbleikte ou bamboesstoele. ’n Groot paar koedoehorings is aan die stoepmuur vasgespyker. Hans kom uitgestap met vier koue Windhoek-lagers en sit een op die tafel voor elkeen neer. Hy lig sy bierbottel. “Prost.” Ons lig ons bottels en drink.
Hans het sewe jaar gelede sy vrou en kinders in Frankfurt agtergelaat en Namibië toe gekom. Hy het hom in Maltahöhe kom vestig en is nou die dorp se nutsman. In sy
