Hoekom hou jy nie van hom nie?”
“Dis die een-en-twintigste eeu, poppielap. Vra self die man as jy iets meer wil hê. Jy was nog nooit beskimmeld nie, wat is nou die probleem?”
“Ek weet watter flippen eeu dit is,” begin sy haar erg vir die man se dwarsheid. “Maar dis nog lank nie nodig dat ek alles slaafs moet nadoen nie, is dit? Ek doen my eie ding. Ek dink in elk geval dis voorbarig en sommer plein common. Ek is nog van die outydse soort. Ek hou daarvan – nee, ek verkiés – dat die man die jagter moet wees.”
“Nou toe nou.”
“Nou,” sy wip die dik poniestert in haar klamgeswete nek na agter. Dis uitermate warm vir die einde van Mei. “Dan sal ek dit maar self –”
“Annemé!” Haar naam sweepklap en sy sluk verskrik vir sy hewige reaksie. “Ek waarsku jou, los daardie man uit! Jy gaan meer afbyt as wat jy kan kou.”
“Wanneer jy vir my kan sê waarom ek hom moet uitlos, sal ek.”
“Omdat sy reputasie met vroue, om die minste daarvan te sê, stink.”
“Sê wie? Dié wat jaloers is?”
Die vernouing van sy oë is die enigste reaksie voor hy vra: “Sê my iets.”
“Wat?”
“As dit dan net oor kinders gaan, kan ek hulle mos ook vir jou gee.”
Wat die gevoel ook al mag wees, dit begin as ’n drukking in haar ore, sukkel dwars in haar lugpyp af sodat sy nie kan asem kry nie, en ontrafel agter haar naeltjie.
“En jy het die vermetelheid om mý onvolwasse te noem? Dís hoekom ek partykeer lus het om jou met ’n plank te slaan.” Verbouereerd vou sy haar arms oor haar skoppende hart. “Jy sal die eerste een wees om jou pap te lag en vir my te vertel beste pelle word nie bedmaats nie.”
Sy tol om na waar dit veiliger voel, uit onder sy amper swart blik wat haar vaspen asof sy ’n ruspe op een van sy saailinge is, en snip so skuins oor haar skouer: “Of het jy windbestuiwing in gedagte?” Uit die hoek van haar oog sien sy hy bly in een plek geanker. Redelik bleek om die kiewe.
Goed so. Hy dink mos omdat hy ouer en groter is, moet hy altyd die laaste woord inkry. “Kom, ek het ’n vergadering elfuur en ek soek ’n bos blomme vir die raadskamer se tafel, en daarna moet dit voorportaal toe gaan. Die baas verwag belangrike besoekers.”
“Gaan . . .” Hy skraap sy keel teen ’n heesheid wat, gemeet aan die gewone rasperklank in sy stem, na ’n grondverskuiwing klink, en val langs haar in. “Gaan jy darem dié keer daarvoor betaal?”
“Wie het wat aan jou gedoen dat jy vanoggend so mislik is met my?”
“Annemé, jy dra bosse blomme hier weg en ek moet finansieel instaan vir die versierings van Calvyn Calitz se plek terwyl jou baas geld rondgooi asof môre nooit gaan kom nie. Hy moet bietjie oppas, een van die dae sal jy blomme moet aandra vir sy graf.”
“Wat bedoel jy? Hy is g’n siek nie.”
“Ek bedoel sy finansiële graf, poppielap. Nie dat die skamele bydrae wat my ou kwekerytjie se blommetjies maak seker kan verhoed dat die gat wat hy vir homself grawe net dieper word nie.”
“Waarvan práát jy, De Wet Dekker?”
“Maak jou oë oop, Annemé. Jou baas gee geld uit soos een wat ’n onuitputlike bron het. Soms dink ek dis ’n wonder jy het nog ’n werk, maar loop nou, ék het werk om te doen.” Hy koers eenvoudig die teenoorgestelde rigting in en verdwyn sonder omkyk of groet tussen ’n ry vyebome met hulle voete in grondgevulde swart sakke.
Annemé gee driftige treë na die hoofingang, waar sy ’n bos blomme koop. Dan bestorm sy omtrent haar Volksie. As sy haar sonde nie ontsien nie . . . Die deur kletter toe.
Hy was nog nooit so lelik met haar soos die laaste weke sedert haar verlowing uit is nie. Pleks van die troos en bemoediging wat sy al amper as haar regmatige deel beskou, is hy sommer goor. Sou sy eksvrou weer van haar laat hoor het?
Bid jou dit aan! Die graaf mis sy voet rakelings toe De Wet dit saam met die hark eenkant gooi. Hý moet vir haar ’n man soek, maar terselfdertyd is haar nommereenkeuse Cameron White! Hy sug, tel die gereedskap op en sit dit met meer sorg teen ’n sak neer.
As hy nie so omvergegooi was nie, het hy dalk die eerste keer in sy amper twee-en-dertig jaar – of liewer, die twintig dat hy haar ken – sy moed bymekaargeskraap en haar gesoen tot sy nie genoeg asem oor het om sulke twak kwyt te raak nie. Daardie mond van haar het lankal toemaak nodig.
“De Wet?”
Vernon du Plooy, sy bestuurder, regterhand en vriend, kom om die hoek van die ry vyebome. “Is jou sel af, of al weer by die huis?”
De Wet vroetel in sy broeksak, maar hy weet dis eintlik onnodig. “Lê weer iewers waar dit moes laai. Die battery was heeltemal pap. Jammer, man. Is daar fout?”
“Daai ou van Sonnekus Eiendomme het al weer gebel. Hy sê jy skuld hom nog ’n antwoord.”
“Ja, sê hy moet maan toe vlieg.”
Vernon se glimlag wys effe krom maar spierwit tande. “Nogal so gedink, maar dis jou voorreg om hom ’n voorspoedige reis toe te wens. Hy sal wel weer bel, want ek het gesê jy is in ’n vergadering, en . . .” – sy mond kink – “dan gaan hy seker ook kla ek was ongeskik.”
De Wet se glimlag vorm vanself as reaksie op die onnutsigheid wat in sy vriend se bruin oë glim. “Waaroor gaan dit vir my nodig wees om jou aan te spreek?”
“Hy was astrant genoeg om te vra waar jou vergadering is, want dan kan hy jou mos maar gaan inwag. Tyd is glo kritiek. Toe sê ek, seker êrens in die bos, hy moet net genoeg vlieëgif saambring. Jy hou nie van brommers nie.”
De Wet demp sy skaterlag toe klante wat in die paadjie anderkant die ry bome verbyloop, omkyk. “Sy vel is te dik, hy sou nie eens gesnap het waarvan jy praat nie. Maar as hy weer bel, sê ek hou ook nie van rusverstoorders nie. Ek raak nou sat van hulle gekarring. 4Seisoene is nie te koop nie en klaar. Ylani sê reeds sy het gehoor hulle het geldelike probleme. Waarmee wil hulle my betaal? Toe ek die stuk hier voor waar Sondal nou staan aan hulle verkoop het, het dit haar baie moeite gekos om al my geld uit hulle te kry.”
“Nogal handig, hè?”
“Wat?”
“As ’n man eers begin dom speel, is dit reeds te laat.”
“Pel, ek het werk wat moet klaar. As jy ’n sê het, sê dit behoorlik.”
“Ek bedoel nou maar net dit is heel handig as ’n man se prokureur eers jou probleme met trae betalers vir jou erfgrond uitsorteer en dan sommer jou main squeeze ook word.”
“Ylani is nie my meisie nie.”
“As jy so sê. Weet Annemé al wat aangaan? Sy het hoeka netnou hier deurgetrek soos ’n haelbui wat plek soek om uit te sak. Wat het jy dié keer vir haar gesê?”
“Sy kort net die afgedankste pak slae wat haar ouers haar nooit gegee het nie.” Tot in die afgrond bederf, daardie
