het vir Bertus gevra.”
“Ek het gesê Cameron.”
Polse oorkruis swiep sy hande voor haar gesig asof hy die lug skoonvee. “The deal is off, baby!” Hy begin aanstap.
“De Wet, wag!” Haar vingers krul om sy biseps, voel die soepel speling van sy spiere. “Oukei. Ek sal saamwerk.” Sy sal sy speletjie speel en die kat uit die boom kyk. Kort voor lank skuld hy haar ’n guns. “Praat jy van Bertus Venter?”
“Wie anders, of het jy nou met hom ook ’n probleem?”
“Nee, hy is oukei.”
Sy kry ’n kyk, maar sy stem is heel neutraal toe hy voortgaan. “Toe Bertus hoor dis die laat vertoning, het hy ons genooi vir ete by daardie nuwe Marokkaanse restaurant in Kloofstraat. Die een waar mens dae vooruit moet bespreek om plek te kry.”
“En jy is nie bang ek verlei die man en sleep hom na sy dood nie?”
“Bertus is al mooi groot. Hy kan na homself omsien. Stel jy belang of nie?”
“Hoekom het jy eers vir hom gevra en toe vir my?”
“Stel jy belang, Annemé, of nie?”
Sy loer na hom, tuit haar mond. “Eintlik is hy meer as oukei. En natuurlik baie aantreklik. Ek kan nie verstaan dat ’n vrou hom nie lankal kansel toe gesleep het nie.”
Sy arms vou oor sy bors. “So is dit ’n afspraak?”
“Jy kan dit bank toe vat,” lag sy en soen sy ken. “Vir Marokkaanse kos én Bertus Venter sal ek selfs die hele aand in klouerige ou Eilandjie se geselskap deurbring.”
“Eilandjie?” Sy gesig waarsku sy beweeg op dun ys.
“Ja, jy weet mos, no man is an island? Net in haar geval is dit every woman – of liewers, Annemé Zeelie – beter een wees.”
“Annemé, jy praat Grieks. Die woorde van daardie liedjie pas glad nie by wat jy probeer sê nie. Dink ek, want ek weet nie wat jy probeer sê nie.”
“Hygend, De Wet, moenie so dom wees nie. Ek kan nie met jou praat of vir jou glimlag óf frons nie, en behoede my as ek aan jou vat! Sy kyk my asof ek die fyndruk op die kontrak is wat verhoed dat sy iets ongeldig kan verklaar. Maar ek het nuus vir haar. Jy kan haar trou en elf kinders maak as jy die energie het, maar ek het jou eerste geken. Sy sal met my opgeskeep sit tot in lengte van dae.”
“Klouerig?”
“Is jy dom of dik, Daai? Die vrou hang aan jou soos ’n klimplant. Ek verbaas my dat mens nog nie haar suiers se merke op jou kan sien nie.”
Hy lag en sy hande verdwyn in sy agtersakke. “Ek het nie geweet jy is jaloers nie.”
“Sý is die jaloers ene. Ek? Ek vertel haar net hoe die lewe werk. En nou moet ek loop. Laat weet my die res van die detail.”
“Oukei, poppielap,” hoor sy voor sy omtrent ’n werker met ’n kruiwa hoog gestapel met rankplante en stutte uit sy baan uit loop. “Ag, askies.” Sy vryf haar skeen, verseker die verskrikte man dit is nie sy fout nie en hink dan na die uitgang, waar sy by haar betaalpunt inskuif.
Sy kan nie vir De Wet voorskryf nie, maar sowaar, met Ylani Morkel sal hy die fout wat hy met Miranda gemaak het, verdriedubbel. Die vrou is die ene professionaliteit en perfekte vroulikheid, haar kom-hier-kyke en guitige laggie ingesluit, maar sy het die persoonlikheid van ’n blanko foliovel. Dié sonder lyne.
Skaamkry wil-wil aan haar vatplek kry, maar ’n klant kom nader met sy trollie vol gelaai met potplante, versierde blombakke, sakkies kompos en plantvoeding, en sy skud die gevoel met ’n innerlike skouerophaling af. Die waarheid bly die waarheid. Hy verdien beter.
Die klant stoot die trollie tot langs haar, sug en vee oor sy beplooide gesig. “Nou word ek te oud vir sulke inspanning.”
“Meneer moes hulp gevra het van die manne wat hier werk.”
“En toegee ek word oud?” lag hy. “Nog so nooit as te nimmer nie.”
“Ag nee wat, u is nog jonk.”
“Dankie, juffie, jy maak ’n ou man se dag.”
Annemé glimlag sonder om regtig te registreer wat hy sê en begin meganies elke artikel oplui terwyl De Wet se laaste woorde saam met elke piep van die skandeerder eggo.
Is sy jaloers? Haar poniestert wip om haar gesig toe sy hewig kopskud.
Die klant lag. “Muisneste?”
Sy glimlag skaapagtig maar antwoord nie, en dis so amper-amper of sy skud weer kop. Maar die vraag bly knaag: Is sy jaloers?
Die klant teken sy kredietkaartstrokie en stap agter ’n helper met sy gelaaide trollie aan. Annemé glimlag meganies vir die volgende persoon met ’n wavrag plante terwyl ’n klipsware ding op die krop van haar maag kom lê.
As sy nou op wortelvlak eerlik moet wees? Ja, sy is jaloers! Netnou vat Ylani Morkel vir De Wet weg . . . En dan?
“Hoekom lyk my skapie dan so bekaf?”
Annemé kyk op van die leë beker voor haar. Sestien jaar jonger as haar broer, staan Rebecca Zeelie daar met geen teken van grimering wat die spore van die ouderdom probeer verbloem nie. Haar blou oë lag met ’n lewenslus wat aansteeklik is en elke grysgestreepte bruin krul staan omtrent in sy eie rigting. Sy moet haar hande vanmôre al ’n heel paar keer deur hulle gestoot het – haar gewoonte wanneer sy haastig of ingedagte is. Sy trek ’n stoel uit oorkant Annemé.
“Môre, of liewers, amper middag. Jy sit in die heel agterste hoekie in Die Koffiehut, jou rug na die deur, met ’n gesig wat lyk asof dit suidwaarts wil emigreer, en jy lyk pootuit, my boklam. Het iemand jou tekenboek afgevat, of was julle so besig dat jou gô nou al uit is?”
“Hallo, Becca. Nee, ek sit maar en dink.”
“Dit moet ’n gewigtige dink wees, my witkoppie.”
Tussen De Wet en Becca het sy meer troetelname as wat daar ure in ’n dag is. De Wet het darem min of meer by “poppielap” vasgehaak, en hy gebruik dit nooit voor buitestanders nie. Becca s’n sluit die ganse diereryk in, hoewel hulle meestal op die plaas rondboer. As Becca die dag Annemé se geboortenaam gebruik, is sy gewoonlik in die moeilikheid.
Becca wink die kelner nader. “Koffie, asseblief, seun, en moenie vir my kasaterwatertjies aandra as jy ’n tip wil hê nie, gehoor.”
“Mevrou?”
“Flou koffie, boeta. Moenie flou koffie bring nie.”
Die effe oorgewig tiener skarrel weg en Annemé lag. “Jy weet, Becca, dis ’n wonder dat iemand nog nie jou harspan ingeslaan het nie.”
“Hoe so, my skapie? Ek is dan die liewe goedheid vanself. Ek weet maar net wat ek wil hê en is nou al te oud om met iets minderwaardigs tevrede te wees.”
“Seker dié dat my ma amper voor sonop al klippe wou kou en die gruis oor my uitspoeg.”
