die agtuurnuus dreun deur die kombuis. Annemé kom verskrik orent. Sy het nie geweet dis al so laat nie.
“Wie het nou weer die ding so hard gestel?” mor haar pa.
Annemé sit die botter terug en druk die deur toe. Sal sy hom vertel dit was hy? Gisteraand se program oor die befaamde dame Kiri Te Kanawa kon weer nie hard genoeg nie. Sy val amper oor Rachmaninoff, die boerboel wat in kwylende afwagting agter haar staan. Hy het lankal geleer die yskas kan geurige happies oplewer as hy net lank genoeg bedel.
Die ou dierasie, wat sonder ophou kan lawaai as daar ’n kat in die omgewing is, het net eendag hier aangekom met sy tong wat omtrent op die grond gesleep het van dors. Becca het hom ’n bak water gegee en die lawaaierige ou ding is nooit weer vort nie. Haar pa is geen aanhanger van die ware Rachmaninoff se musiek nie, hoewel sy en haar ma dink sy klavierkonserte is in die hemel gebore. Die effe mankolieke ou brak het ongelukkig in die middel van so ’n konsert opgedaag en toe gebly. Soos sy naamgenoot se musiek ook maar.
Annemé systap die natbekhond en is al in die gang toe haar ma roep: “Waarheen gaan jy nou? Jy het nog nie geëet nie.”
Sy gee ’n paar treë agteruit en loer om die kosyn. “Ek gaan stort. My skof begin negeuur.”
“Watse skof? Van wanneer af werk jy op ’n Saterdag?”
Haar sug val soos ’n klip tussen hulle. “Ek gaan vir De Wet help, Ma.”
“O. Ja. Jy het mos gesê.”
Annemé stap brommend kamer toe. Dis die storie en die hartseer van haar lewe. Vroeër was dit trane wanneer haar ouers weer êrens gegaan het, nou is dit gelate aanvaarding. Dis soos dit is. Vat dit en gaan aan, of gaan sit in die hoekie.
Daar is wel die vreugde van die weersiens, maar daarmee saam kom ook die immerse gekarring en gemopper – hoekom doen sy dit nie só nie, of waarom het sy sus besluit? Dis al asof daar êrens ’n versteekte prentjie is van wie en wat Annemé Zeelie is en sy skiet oral te kort.
Annemé trommel ’n vinnige klop teen die half toe deur.
“Kom binne.”
Sy frons en stoot die deur verder oop. “Hallo, Vernon, ek soek eintlik vir De . . .”
Hy staan langs sy lessenaar en Vernon sit voor die rekenaar.
De Wet se hande verdwyn in sy jeans se agtersakke en sy voete plant wyer. Sy kastaiingbruin hare blink in die son deur die venster agter hom, en die koper vlamme en goue punte, die somerson se nalatenskap, glim. Hy is vrek aantreklik, al moet sy dit nou self sê.
’n Onverwagse huppel-hop van haar hart laat slaan haar ore bottoe. Annemé sluk, en sluk weer, maar haar ore bly bottoe. Is sy besig om verkoue te kry? “Ek hoor jy soek my, De Wet.” Sy lek oor haar droë lippe. Sy is vir seker besig om siek te word, sy dink sy het koors.
Hy knik en kom in haar rigting, die bewegings van sy gespierde lyf soepel soos dié van ’n groot kat. Daardie soort wat klein meisietjies nog voor brekfis opeet. “Sien jou, Vernon,” sê hy. “Ek sal jou laat weet. Ek dink jy het ’n goeie idee daar beet.” Hy vat haar elmboog. “Stap saam, dan gesels ons. Ek moet net ’n draai maak by die koidamme.”
“Jy weet my skof begin negeuur, en jy het baie spesiale aanbiedinge die naweek. Dit gaan besig wees.”
“Die ander is klaar daar, en dit sal nie nou al so besig wees nie.”
“Jy’s die baas.”
Hy lag. “Bly jy besef dit uiteindelik.”
“Kyk hier, De Wet Dekker, moenie Abrie Lange se giere hier kom uithaal nie. Ek het nie ’n temmer no-dig . . .”
“Hoe is jy dan so vroeg al op die verdediging?”
“My ma,” grombrom sy en ril teen die koue luggie wat deur haar ligte trui dring en oor haar hoendervel. Tipiese Kaapse wispelturigheid. Gister wou mens smelt, vanoggend soek jy warm klere. “Waaroor wil jy met my praat?”
“Selfde ou storie, hè?” Hy glimlag af na haar en in sy oë brand die lig wat sy so goed ken. Die een wat sê hy verstaan, want hy het al male sonder tal die paadjie saam met haar gestap. “Jy is al weer die ene skuldgevoelens, nè? Jou ouers staan op vertrek en jy wil huil omdat hulle weggaan, maar kan ook nie wag om weer net jou eie mens te wees nie?”
Annemé druk ’n oomblik haar kop teen sy boarm, rol haar gesig teen hom vas en voel die spiere onder haar wang saambondel. Sy pluk vererg terug. “Wassit met jou? Mens sou sweer ek het ’n aansteeklike siekte.”
“Ho nou, meisiekind.” Hy vat haar boarms vas, sy greep warm, maar vir ’n oomblik vermy sy oë hare. “Ek wou maar net sê dat ek besluit het om te doen wat jy gevra het.”
“Wat het ek gevra?” Sy bekyk hom deur nougetrekte oë en skielik hik haar hart. “Jy bedoel jy sal vir my ’n man soek?” vra sy, en verbasing rem haar stem dun. Het hy oornag op sy kop geval? Gister was sy oortuig hy gaan haar êrens laat opsluit omdat hy dink sy is haar wysie kwyt, en nou . . .
Sy blik flits weg voor dit amper sku terugkom. “Ja, máár ons speel volgens my reëls.”
“Ek moes geweet het!”
Sy hande val weg. “Annemé, stel jy belang in wat ek te sê het of nie?”
“Skies. Ja, oukei, maar . . .”
Die son flits koper uit sy hare toe hy kopskud. “Geen maars nie. Ek sal doen wat jy vra, op een voorwaarde: ons speel volgens my reëls.”
“Wat nogal wat is?”
“Ons begin stadig. Rustig. Ek stel jou aan iemand voor, maar ons gaan eers op dubbele afsprake.”
“Ek is nie ’n baba wat opgepas moet word nie.”
“Annemé!”
“Aag, nou oukei.” Waar kom sy in elk geval aan die idee dat sy ’n woordgeveg met hom sal wen? “Ons gaan eers op dubbele afsprake,” herhaal sy meganies. “Maar wie, as ek mag vra, gaan saam met jou, of gaan jy ook sommer so in die bondel vry?”
“Kan ons by één afspraak begin?”
“Met ander woorde, jy het reeds alles uitgewerk? Wie gaan saam met wie en waarheen?”
“ ’n Kliënt het vir Ylani vier kaartjies gegee vir volgende Woensdagaand se jazz-konsert in die Kunstekaap. Ek weet dis nou nie jou eerste musiekkeuse nie, maar dalk geniet jy dit.”
Min kans. “Ylani Morkel?”
“Ek ken net een Ylani en haar van is Morkel, ja.”
“Nee dankie. Ek is nie mal oor jazz nie, en nog minder oor Haar Hoogheid.”
“Kan jy vir my verduidelik wat met haar verkeerd is? Dis net jy wat so optree, en ek raak nou sat daarvan. Sy is vriendelik, gekultiveerd en het haar eie regspraktyk. Gun jy haar dit nie, of is dit jaloesie omdat sy mooi is?”
Annemé snork onelegant. Die gevoel kom beslis nie net van haar kant nie. Oukei, die vrou is mooi met haar rooi kop en groen oë, en op die
