lag. “En jy is nét die man om dit vir haar te gee, nè?” vra hy met ’n doodsedige gesig, maar pret glinster in sy oë.
“En jý, ou pel, bevind jou op gevaarlike grond. Dalk moet jy bietjie onthou ek ís nog die baas, en die baas gaan nou huis toe om skoon aan te trek voor ek potensiële klante die skrik op die lyf jaag, en om my selfoon te kry.” De Wet tel die gereedskap op. “Vra asseblief een van die manne om die kruiwa en ander goed daar by die koidamme te gaan haal.” De Wet stap weg terwyl Vernon se lag agter hom aan eggo, sy gedagtes besig met sy vriend se woorde.
Hy is bereid om te erken hy het wel al gewonder of hy en Ylani in die rigting van meer as prokureur en kliënt wees moet beweeg, maar vir Annemé hoef hy niks te vertel nie. Sy het nog altyd ’n mondvol te sê gehad oor elke meisie, en later vrou, wat hy uitgeneem het.
Daardie parmantige bekkie het omtrent gif gespoeg toe hy en Miranda besluit het om te trou, en in die twee jaar wat sy huwelik gehou het, het sy hulle huis vermy asof die pes daar groei. Terwyl dit al die jare haar tweede tuiste was.
De Wet bêre die gereedskap in die skuur, stap agterom die geboue en tik sy kode in om die veiligheidshek in die geëlektrifiseerde heining wat die kwekery van sy privaat eiendom skei, oop te maak. Hy buk en trek ’n pol onkruid uit aan die kant van die gruispaadjie wat van hier tot bo by Annemé-hulle se erf teen die voet van die berg loop.
Die pragtige Dennevallei is sy tuiste van geboorte af. Eers het sy oupa, en later sy pa, toe dié nog gelewe het, dit net so ongerep probeer hou. Behalwe vir die laerliggende dele waar Sondal vandag gebou is en wat toe die kwekery gehuisves het, was dit net hulle huis so halfpad teen die hoogte uit.
Twintig jaar gelede het oupa Danie die lappie grond anderkant die sloot vir ’n appel en ’n ei aan die bekende dirigent Morné Zeelie verkoop en ’n yslike gewerskaf het daar begin. Sommer gou was die Dekkers se huis nie meer die enigste hier nie en het die natuurlike afvoersloot uit die voetheuwels die grens tussen die twee huise geword.
Te klipperig om behoorlik te beplant, maar met ’n asemrowende uitsig oor die vallei, het menigeen die kop geskud, en oupa Danie dan van allerhande versteekte motiewe beskuldig.
Ouma Lenie het net gelag. Almal het geweet Oupa het ’n ding gehad vir Anne Garner, die beroemde Engelse operasangeres en Zeelie se vrou. Toe De Wet eendag vra of die praatjies haar dan nie pla nie, het sy gelag en hom ’n ferm druk gegee. Nee. Wat Oupa gevoel het, was bewondering, nie begeerte nie.
Die kaalvoetseuntjie het die bouery van agter die stam van die wilger so halfpad in die sloot af dopgehou. Mettertyd het hy die mense begin herken: die man met sy silwergrys kop, die mooi blonde vrou, wat hy later uitgevind het nie so jonk was soos sy gelyk het nie, en die dogtertjie met haar helder laggie. Maar hy het op ’n afstand gebly. Vas van plan om die indringers in sy klein paradys te haat tot in lengte van dae.
Die dag dat die trek aangekom het, het Oupa gaan help en Ouma eetgoed aangedra. Hy het die spul dikmond vanuit sy skuilplek gadegeslaan. Dit was eers die volgende dag dat die witblonde klein parmant sy lewe binnegehuppel het waar hy by die kombuistafel gesit het met die laaste stukkie van Ouma se suurlemoentert.
Haar hare in ’n fonteintjie op haar kop, haar oë ’n soort blou wat hy jare later besef het lyk soos die waters om ’n tropiese eiland op ’n helder sonskyndag. Met haar hand om Oupa se dik voorvinger gevou, het sy hom oomblikke lank skuinsweg beloer en toe ewe ’n stoel nader gesleep. Oupa wou help met die opklimmery, maar is ferm ingelig sy is al groot, sy kan sélf.
“My ma sê koek is on . . . on . . .” Sy het vir hom gefrons asof sy wou hê hy moet weet wat sy bedoel. “Koek is vet,” het sy toe plegtig aangekondig en die fonteintjie wat met die sukkelende opklimmery skuins gekantel het, uit sy rekkie gepluk sodat sy tussen die gordyn oor haar oë vir hom moes loer. “Kan ek ook kry?” wou sy weet en so half onder sy blad ingekruip.
Om nooit weer uit te kruip nie.
Hy het woordeloos gedwee die bordjie met sy laaste stukkie en die teelepel met ’n half gehapte happie na haar gestoot en is beloon met ’n glimlag en ’n soen skuins teen sy oogbank.
En teen alle logika in en ’n mislukte huwelik later, behoort sy hart steeds aan haar.
De Wet gooi die bossie onkruid met geweld van hom af weg en staan en bekyk die kolletjie groen wat wortels-omhoog daar lê ’n oomblik voor hy dit loop optel. Daar is nie juis veel sin daarin om die saadjies die wêreld vol te strooi nie.
Hy stryk weer aan huis toe. Oor die grasperke wat die vloeiende lyne van die omringende beddings met hulle seisoenale en meerjarige struike volg en beklemtoon, om die huis na die agterdeur.
As iemand hom net kan sê hoe om sy gevoel vir Annemé ook so met wortel en tak uit te roei. ’n Man moet seker die een of ander tyd die waarheid in die oë . . . Hy steek viervoet vas toe ’n gedagte hom so suutjies bekruip dat dit oomblikke is voor hy hoor wat hy dink.
Sy ouers is dood in ’n motorongeluk toe hy ses was, en Oupa en Ouma het by die kinders ingetrek. Ouma se arms het getroos, maar Oupa se rotsvastheid het vir die verskimmeld verskrikte klein De Wet koers aangedui.
Oupa het hom geleer ’n man gaan nie sommer lê nie. ’n Man staan op vir wat reg is en veg vir wat hy wil hê. Hy doen alles in sy vermoë om sy geliefdes te beskerm, en as dit nodig is, gebruik hy selfs sy vuiste. Die laaste stukkie raad is hy natuurlik ingefluister waar Ouma nie kon hoor nie.
De Wet kry half huiwerig weer koers die trappies op na die oop agterdeur toe hoop ewe sku begin kop uitsteek. Gooi hy te maklik tou op?
Eers was die ouderdomsverskil tussen hom en Annemé ’n onoorkomelike struikelblok, en hy gaan boender homself in ’n kataklismiese huwelik in. Teen die tyd dat hy weer sy selfrespek teruggehad het, was sy betrokke in haar eerste vaste verhouding. Hy het nog probeer asem skep oor die skielike beëindiging daarvan, toe verloof sy haar aan ’n ander man. Maar nou . . .
Sy huishulp, Truia, is besig om die skottelgoedwasser uit te pak toe hy instap. “Nee dankie,” reageer hy met ’n glimlag op haar vraag of hy koffie wil hê, besef sy selfoon is in die studeerkamer en gee lang treë soontoe.
Hoop het reeds plek gemaak vir ’n vaste voorneme. Hy hoef nie vir haar die regte man te soek nie, hy kan hom op ’n skinkbord vir haar aandra. Al wat nodig is, is ’n goeie strategie. Hy lê nie ’n tuin uit sonder om alles tot in die fynste detail te beplan nie, so hoe kan hy moed opgee sonder dat hy ooit werklik probeer het?
’n Aantekening in rooi op sy lessenaarkalender spring uit soos ’n flitsende reklamebord terwyl hy besig is om die selfoon te ontkoppel, en die plan doen hom vanself voor. Behalwe natuurlik vir Cameron White sal hy doen wat sy vra.
2
“Ma.” Die stoelpote kras oor die sandkleurige teëls toe Annemé ’n boogrugstoel langs die houttafel in die middel van die ruim kombuis uittrek. Sy bly staan met haar hande op die boonste kromming. Dalk kry sy haar boodskap oorgedra as sy bly staan en ferm lyk. Om te sit beklemtoon net haar gebrek aan lengte. “Ek het regtig nie vanoggend lus vir ’n gepiekel oor Abrie nie.”
Sonlig kruip oor die wye vensterbank, oor die witgeverfde rottangstoel met sy blou kussings en streep oor die groen kruiebossies in ’n outydse blou-en-wit sopkom op die tafel. Die vertrek, in verskillende skakerings van wit, kry lewe.
“Annemé, as jy net vir my en jou pa ’n verstaanbare rede kan gee waarom julle verlowing verbreek is, sal dit ook al help om hierdie gekrap tussen ons te verwyder. Regtig, ék dink hy was die perfekte man
