silwer bolla in haar nek glip los toe sy heftig kop skud. Sy druk die haarband wat oor haar skouer afgly in haar satynkamerjas se sak en ontrafel die stringe. “Dis uiters onregverdig om jou mislukking voor ons deur te lê. Ons het aan die begin gesê julle moet langer wag. Dis onwys om ná ’n verhouding van ’n skamele twee maande verloof te raak.”
“Ma en Pa het mekaar tién dáe geken, toe is julle getróúd.”
“Ja, maar jou pa was al agt-en-veertig en ek twee-en-veertig. Ons het lewenswysheid aan ons kant gehad en absoluut gewéét ons is vir mekaar bedoel.”
Dis waar, want ná amper vier-en-twintig jaar bestaan hulle steeds net vir mekaar. Hulle enigste kind, wat tien maande later met groot drama in die wêreld gekom en amper haar ma se lewe gekos het, staan op die kantlyn.
“Wel, ek is jammer as ek julle ideale gekelder het, maar ek en Abrie was nié vir mekaar bedoel nie.” Waarom sy in die eerste plek toegestem het tot ’n verlowing, weet sy nie meer nie, maar sy staan steeds by haar feite. Daar was eenvoudig geen passie tussen hulle nie. Elk geval nie die soort wat saak maak nie.
Toe beskuldig hy haar dat sy onvolwasse is, en boonop te blind om te sien hy is die regte man vir haar. Sy het glo ’n ferm hand nodig.
Annemé blaas deur haar neus, steeds verontwaardig. Toe vertel sy hom daardie man moet nog gebore word, en as hy lus het vir so ’n vonklose verhouding, moet hy vir hom ’n troeteldier gaan soek. Die uiteengaan was nie juis mooi of vredevol nie.
“Dis nie nodig dat ons baklei nie,” gooi haar ma wal terwyl sy koffiebekers uit die kas haal. “Jy is nog baie jonk, die regte man sal kom, my kind. Wag en kyk maar.” Sy bly staan met ’n teelepel in elke hand. “Gaan jy saam met my? Ek soek ’n baadjie of stola by my groen aandrok. Dit is wel somer in Europa, maar dit kan koel wees saans wanneer ons uit die konsertsaal kom.”
“Ek kan nie so lekker onthou nie, hoe lank bly julle dié keer weg?”
“Daar is vier Europese hoofstede en daarna nog twee weke se uitvoerings in Londen. Jou pa gaan saam met die Londense Simfonieorkes optree en ek sal tien dae by die familie in die Meredistrik . . .” Annemé kry skielik ’n kwaai kyk. “Ek hét jou dit vertel!”
“Dat julle weggaan, maar toe was julle nog nie seker hoe lank julle gaan weg wees nie. Is dit nie baie gevra van Pa nie? Dis ’n woeste skedule.”
“Ek het ook so gedink, maar nou ja, dis sy besluit. Ons sal ses tot agt weke uit en tuis wees, maar wil jy nou van-oggend saamgaan of nie?”
“Ongelukkig het ek reeds vir De Wet belowe ek sal by een van die betaalpunte help. Twee van sy meisies het griep.”
“Ek het hom lanklaas gesien. Het julle weer stry gekry?”
“Wéér? Wat bedoel Ma weer?”
“Annemé, vandat jy en Abrie verloof geraak het, was jy en De Wet meer in mekaar se hare as in mekaar se geselskap.”
“Hoe weet Ma dit? Julle is skaars twee weke terug.”
“Ek hoor maar dinge, en ek het oë. Maar ek wou sê, ek ken julle nie so nie. Julle was nog altyd nader aan mekaar as regte broer en suster, en hy is die seun wat ons nooit gehad het nie.”
Sy weet, sy kan dit self nie begryp nie. “Ons is maar elkeen op sy eie manier besig, Ma. Ek het baie oortyd gewerk en hulle was besig met die uitleg van die tuin daar in die hoek waar hy toe die nuwe koidamme gebou het. Ma moet gaan kyk, dit lyk fantasties.”
“Môre, môre, waar is die koffie wat so lekker ruik?”
Haar pa se witgrys hare staan omtrent elkeen in sy eie koers en slaapkreukels vou die plooie in een wang nog dieper. Hy druk ’n soen op sy dogter se kop en vou sy vrou teen sy kamerjas-lyf vas, sy gesig in haar nek. “Hmm, jy ruik lekker. Hoekom is jy so vroeg op?”
“Ek wil vroeg by die winkels kom.” Sy druk hom op ’n stoel neer, streep haar vingers deur sy steeds welige kuif. “Koffie is op pad.”
Sy weet miskien nie hoe om die regte man te krý nie, dink Annemé, maar sy weet wat sy sóék. Sy mag rondloop met ’n mudsak vol onuitgepluiste probleme omdat sy eintlik net ’n geleentheidskind is, maar die voorbeeld van hoe dit tussen ’n man en sy vrou kán wees . . . Sy sluk die laaste druppels in haar beker. Hulle kan seker nie vir haar ’n groter skat nalaat nie.
“Waar is Becca dan vanoggend?” Morné Zeelie se voorkop frommel, maar hy glimlag sy dankie toe sy vrou ’n beker voor hom neersit, vat een van die brosvars sjokoladecroissants onder ’n doekie op ’n afkoelrak en breek dit oop. “Sy is tog altyd voor almal in die kombuis.”
Anne se mond wring. “Jy ken jou suster.”
“Dis Saterdag!” Annemé gaan skink vir haar nog koffie. “Goeiste, teen dié tyd weet julle mos sy lewer vroeg op ’n Saterdag croissants vir Die Koffiehut.”
“Is daardie stemtoon nou nodig?” Haar ma tik die mikrogolfdeurtjie toe, sit die houer met kookmelk langs haar pa se beker en stoot die suiker nader. “Ons was lank weg. Mens se kop is so vol van al jou belewinge, én die lyste en lyste wat jy moet onthou vir so ’n lang toer soos die een wat voorlê.” Sy klap na ’n lam brommer wat al oor die croissants zoem. “Wat is jou probleem?”
“Jammer, Ma, maar dis nou nie asof sy dit van gister af doen nie. Dis al járe.”
Haar pa se veel jonger suster het amper agttien jaar gelede, ná ’n motorongeluk waarin haar man en seun dood en sy ernstig beseer is, hier op Dennesig kom aansterk en nooit weer vertrek nie. Sy was skaars op die been, of dit was tyd vir haar broer en sy vrou se volgende toer, en skielik het hulle ’n handige babawagter gehad. Dit was nie nodig dat een van hulle moes agterbly nie.
Een keer het drie, vier en later ’n instelling geword, en toe die aanvaarde norm. Morné en Anne, wat sover moontlik saam probeer reis het, het nie nodig gehad om oor hulle dogter bekommerd te wees nie. Rebecca was mos hier, en klein Annemé is tog só tuis by haar tannie.
“Jy weet, Annemé . . .” Haar ma gaan sit ook by die groot houttafel wat nog aan ouma Zeelie behoort het, haar stemtoon gelykmatig, asof sy oor die inhoud van haar koffiebeker gesels. “Partykeer lyk dit asof jy liewer is vir haar as vir ons.” Dis die troebel groen van haar oë wat emosie by die woorde voeg.
Annemé buk agter die yskasdeur in om botter uit te haal.
Wat verwag hulle van haar? Dis Becca wat die eensame dogtertjie getroos het wanneer Pa en Ma weke lank wegbly. Sy het pleisters op die kleintjie se stukkende plekke geplak en haar trane drooggesoen. Dit was in Becca se arms dat sy skuiling gevind het wanneer die noordwestewind met ’n klaende geween in die kloof af en om die huis gewoed het.
Becca moes haar oortuig dat De Wet twak praat. Die wind sal hulle nie in die see inwaai nie. Ja, daar is haaie, maar ver hiervandaan. Sy kan mos sien as sy op die stoep staan hoe ver die see is. En ja, haaie byt partykeer mense, maar sy moet vir De Wet sê hy moenie soveel nonsies praat nie, sy tong sal uitval. Haaie kan haar nie só fyn kou dat sy soos maalvleis tussen hulle tande deurspoel en Becca haar stukkies met ’n sif moet bymekaarmaak nie.
Ongelukkig sit Anne en haar skoonsuster nie aldag langs dieselfde vuur nie. Becca sal maar altyd die vonke probeer doodslaan en verduidelik dat dit uiters moeilik moet wees om ’n internasionale loopbaan en ’n dogter by die huis te balanseer, maar Annemé het intussen groter en wyser
