hou nie van sy naam nie en ek hou ook nie van die uitdrukking in sy oë nie. Nee, Silver Wings is my perd en as dit nog nie te laat is nie, wil ek graag ’n rand op haar sit.”
“Ek sal dit vir jou opsit,” belowe Jack met ’n glimlag. “Maar moenie my blameer as sy laaste kom nie.”
“Dis reg, juffrou. Bly by jou perd,” sê ’n vreemde stem saggies langs haar. “Silver Wings gaan vandag maklik wen.”
Sy swaai om om te sien wie die spreker is. Dis ’n ouerige man, vuil en verwaarloos, met bloedbelope oë en ’n sterk reuk van drank wat aan hom kleef. Sy wil eers wegdraai sonder om te antwoord, maar daar is iets so pateties aan hom dat haar hart versag.
“Het jy geld op haar gesit?” vra sy.
“Ses rand – alles wat ek kon bymekaarskraap. Vanaand slaap ek óf by die Grand óf by die Salvation Army.”
Sy kyk hom ’n oomblik simpatiek aan, maar sy laggie is aansteeklik en met ’n glimlag sê sy: “Ek hoop dis die Grand!”
Toe hulle ’n rukkie later terug pawiljoen toe stap, sê sy vir Jack, wat nie die woordewisseling tussen haar en die oubaas gehoor het nie: “Ek gaan roekeloos wees. Ek wil hê jy moet vir my twee rand op Silver Wings sit.”
“Vir wen of ’n plek?”
“Vir ’n wen.”
Hy neem die geld by haar.
“Is jy seker jy wil dit nie liewer op Black Devil sit nie?” vra hy, maar sy skud beslis haar kop. Toe hy ’n rukkie later terugkom, sê hy met ’n breë glimlag: “Ek het vir ons elkeen twee rand op Silver Wings gesit. Nou sal ons sien of daardie vroulike intuïsie van jou iets beteken.”
Dit was inderdaad Veronica se gelukkige dag. ’n Rukkie later het sy deur Jack se verkyker gesien hoe Silver Wings die hoofwedren met meer as ’n lengte wen. Black Devil, wat op een tydstip in die bondel vasgepen was, het nie eens ’n plek gekry nie.
“Jy is vyftig rand ryker, Veronica,” sê Jack opgewonde. “Ek kon ’n sak vol geld gehad het as ek na jou geluister het. Volgende keer sal ek beter weet.”
Hoe het die man geweet? wonder Veronica so tussen die geesdriftige gelukwensinge van Jack en sy vriende deur. Hoe het hy geweet Black Devil gaan vasgepen word en dat Silver Wings met meer as ’n lengte gaan wen?
Sy sien weer die oubaas met sy bloedbelope oë en vuil, verwaarloosde klere; sy hoor weer sy spotlaggie: “Vanaand slaap ek óf by die Grand óf by die Salvation Army,” en sy ril effens. Arme ou boemelaar! Hoe en wanneer het hy die pad byster geraak? As hy nou net sy wengeld verstandig wil gebruik, kan hy die wolf ’n hele ruk van die deur af hou, maar sy weet dis ’n ydel hoop. Vanaand slaap hy in die Grand, maar binne ’n week sal dit weer die Heilsleër wees.
“Daar sal nie ’n volgende keer wees nie,” sê sy vir Jack. “Ek hou nie van dobbel nie.”
Jack lag lekker.
“Dis net skok. Dit tref verskillende mense op verskillende maniere. Volgende week is jy weer hier.”
Jack het haar genooi om die aand saam met hom te gaan eet en hulle oorwinning te vier en sy het sonder aarseling ingewillig. Koenraad het sy ma vir die naweek na familie in die Paarl geneem, sy het geweet Adèle en Elma is besig, en om op ’n Saterdagaand alleen tuis te sit – en dit ná so ’n opwindende middag – sou ’n antiklimaks wees.
Terwyl sy bad en aantrek, is haar gedagtes by Jack Verster. Sy ken hom nou byna twee jaar lank en in dié tyd het sy houding teenoor haar geleidelik verander. Sy dink aan die aand, heel aan die begin, toe sy ook saam met hom gaan eet en dans het en die potjie wat hulle geloop het toe hy haar later huis toe gebring het. Hy het blykbaar ook – soos baie ander mans – gedink hy kan kanse waag omdat sy ’n geskeide vrou is en hy was nogal vies toe sy hom koel en beslis op sy plek gesit het. Die volgende dag het sy ’n kort briefie van hom gekry waarin hy haar om verskoning vra: hy het blykbaar die aand te veel sjampanje gedrink en hy hoop sy sal hom vergewe.
Sy het nie geantwoord nie en daarna het sy hom ’n lang ruk nie gesien of van hom gehoor nie. Dit is natuurlik die einde van hulle vriendskap, het sy gedink – sonder veel spyt – en sy was baie verbaas toe hy haar ’n paar maande later, toe hy weer in die Kaap kom, bel en nooi om die aand saam met hom uit te gaan.
“Jy hoef nie bang te wees nie – ek het my les geleer,” het hy liggies bygevoeg, en omdat sy eensaam was en in die verlede sy opgewekte geselskap geniet het, het sy weer gegaan. Daarna het hy haar gereeld uitgeneem wanneer hy in Kaapstad was, en hoewel sy nog altyd op haar hoede teenoor hom was, veral wanneer hy ’n paar drankies ingehad het, het hy haar nooit weer gepla nie. Verlede jaar, nadat die parlement verdaag het en hy weer terug Pretoria toe is, het sy af en toe ’n briefie van hom gekry, en toe hy saam met sy minister na ’n konferensie in die buiteland is, het hy vir haar ’n mooi borsspeld uit Italië gestuur.
Sal sy daarvan hou om mevrou Jack Verster te wees? wonder sy nou. Nie dat daar in die onmiddellike toekoms veel gevaar vir so iets bestaan nie. Jack geniet nog sy vryheid. Maar die dag sal seker kom dat hy moeg word vir die lewe van ’n vrygesel en voel dis tyd om met ’n huis en ’n familie te begin, dat hy een van sy baie vriendinne met ’n huweliksaansoek sal vereer.
Sal sy graag daardie persoon wil wees? Sy weet nie. Sy geniet sy geselskap en sy hou daarvan om saam met hom uit te gaan, om al die interessante figure van wie die gewone mens net in die koerante lees, te ontmoet. Sy weet hy is ambisieus en sy vrou sal saam met hom in die hoogste kringe beweeg, maar die vooruitsig staan haar nie juis aan nie. Om bestand te wees teen die storms van die tyd moet jou huis op ’n stewiger fondament gebou word.
En tog, is dit nie ook maar net ’n kwessie van geluk nie? Die een trou vir liefde en maak ’n hopelose mislukking van sy lewe. Die ander een trou vir sekuriteit – vir die materiële dinge wat die huwelik hom of haar sal besorg – en is gelukkig.
Hulle het lekker geëet en daarna gaan fliek. Toe hulle uitkom, het Veronica gedink dis tyd om huis toe te gaan, maar Jack het voorgestel dat hulle vir ’n rukkie by ’n nagklub gaan inloer. Daar het hulle van sy vriende raakgeloop wat hulle genooi het om spek en eiers saam met hulle te gaan eet en dit was die vroeë ure van die oggend toe Jack haar uiteindelik weer by die woonstel terugbesorg.
“Baie dankie vir ’n baie aangename dag,” sê sy toe die motor voor die gebou stilhou. Die strate is stil en verlate, daar roer nie ’n siel nie.
Hy sit sy hand oor hare.
“Ek het dit net so baie geniet. Jy weet, Veronica, jy sal verbaas wees as jy weet hoe baie jy die laaste tyd in my gedagtes is. Selfs wanneer ek baie ver van jou af is.”
Sy dink aan die briefies wat hy vir haar geskryf het, aan die mooi kamee wat hy uit Italië vir haar gestuur het, en sê liggies: “Ek is gevlei. Maar ek is seker ek het heelwat geselskap gehad.”
Hy sit sy hande op haar skouers en trek haar nader na hom toe. ’n Oomblik verstyf sy, dan laat sy hom begaan.
“Jy is heeltemal te slim,” sê hy terwyl sy arms vaster om haar sluit en sy stem is ongewoon diep en grof. Hy buk sy kop vinnig en soen haar. ’n Paar oomblikke is sy stil in sy arms, dan maak sy haarself sag maar beslis uit sy omhelsing los.
Hy laat haar dadelik gaan. Sonder ’n woord stap hy saam tot by haar woonstel en sluit die deur vir haar oop. Met ’n effens gedwonge glimlaggie
