sien?
Twee oumense kom by die deur uit.
Die mowwe is almal mal, sê die vrou en gee my ’n vieslike kyk.
Jy’s ontsettend onbeskof! sê ek.
Hou my net vas, sê die geut.
Ek sê, Nee, sies man, die mense praat al klaar.
Kom jy? skree ’n spierwit nurse skielik agter my.
’n Ambulans hou stil en hulle ruk ’n stretcher daar uit. Wat op die stretcher was, weet ek tot vandag toe nie. Óf ’n rugbyspeler, óf die grootste bloedklont op aarde, maar daar’s nie tyd vir vra nie.
Hou vas! skree die nurse en druk die drup in my arms. Vinnig, vinnig! skree sy.
So hol ek saam met die stretcher die hospitaal in, op met die lift, tip die klont op ’n bed en hang die drup op.
Was jy al by die geut hier buite? vra ek vir die nurse.
Ekskuus tog? sê sy.
Ek sê, Gaan staan net bietjie daar.
Het jy koors? vra sy.
Ek sê, Iemand moet net gaan kyk.
Help! skree die nurse gangaf, Hier’s nog een!
Ek sê, Jy hoef nie vir almal te vertel nie.
Hier kom ’n dokter aangevlieg. Het jy ’n mediese fonds? vra hy.
Kyk hoe sweet hy, sê die nurse.
Trek af jou broek, sê die dokter.
Julle’s almal dieselfde! skree ek.
Moenie worry nie, sê die dokter en druk die naald in, Jy’s nou veilig.
Donkernag kom ek by. Dis tjoepstil. Ek lê in hierdie piepklein kamertjie, wit jurkie aan, papiertjie om die arm.
Maar ek’s dronk in my kop. Waar’s die boom? skree ek.
Dis tjoepstil.
Waar’s my presente? skree ek.
In die deur staan twee spierwit engele.
Die malle is wakker, sê die een.
Ek sê, Watter liedjie gaan julle nou sing?
Hou jou bek, sê die ander een, Ek sit jou uit.
Hy gaan die hele nag raas, sê die eerste een, Ons beter die naald loop haal.
Nou weet ek, ek moet hier uit. Slinger venster toe, maar dis op die boonste verdieping.
O, ek’s lief vir jou, sê die geut hier langs die venster.
Ek sê, Dis alles jou skuld. Help my nou.
Hou net vas, sê die geut.
Ek’s uit by die venster, klim die geut tot op die dak, my hart klop op my voorkop.
Boetie, is dit jy? vra ’n stem.
Ek skrik my hele jurkie nat. Voor my lê ’n ou vrou met ’n gipsbeen.
Ek sê, Wat maak Antie op die dak?
Dis Krismis, sê sy.
Ek sê, Ja, maar die skoorsteen is aan die ander kant. Kan ek saamspeel?
Ek wag net hier, sê die ou vrou.
Ek sê, Antie moet afklim!
Soek my eie bed, sê sy, Hulle vat my nie weer nie. Hulle steek jou weg!
Ek sê, Vir wat?
Oor Boetie my kom haal. Hulle weet hy kom vir Krismis. Met die kleintjies en al. Boetie’t ’n nuwe kar ook. O, ek’s lief vir jou.
En sy huil ’n traan by die geut af.
So sit ek toe my eerste Kersfees van die huis af op die dak en wag vir Boetie. Maar daar kom niks.
Volgende oggend is ek en die ou vrou van die dak af. Sy lê weer met haar been en ek loop die straat af. Ek worry nie meer oor die mense nie. By elke geut gaan ek staan, dan sê ek saggies, Geseënde Kersfees.
Wie’t gehelp
Ek’s op universiteit, hier bel my ouma.
Ouma’t gedink jy kan nou nie so aangaan sonder ’n kar nie, met die gebus en getrein weet mens nie meer nie, deesdae is dit enige ding wat opklim, netnou lol hulle daar met jou, jy weet die kondukteur is ook nie altyd byderhand nie, en jou goed is altyd so mooi gestryk. Nou’t Ouma gedink jy moet loop kyk vir ’n tweedehandse karretjie, dan lui jy vir Ouma dat ons ’n geldjie kan deurstuur.
Nou kyk, ek loop omtrent elke dag verby die garage, ek weet wie werk daar. Ek raak so opgewonde, vergeet amper van die kar. Ek werk myself daar in ’n jean in wat laas in standerd 7 gepas het, bootse en ’n wit hemp, so half sigeuner. Sit af garage toe. Daai jean sê net, Kyk wie’s hier.
Kom by die garage, daar’s g’n mens nie, net ’n ou vrou met ’n optelmasjien.
Ek sê, Waar’s die een met die shorts?
Af, sê sy.
En die een met die kettinkie?
Af, sê sy.
Ek sê, Hoeveel kos ’n tweedehandse karretjie?
Duisende, sê sy.
En ’n klein tweedehandse karretjie?
Duisende.
Ek loop soek die goedkoopste een, maar die een is so duur soos die ander. Die jean maak al hoe seerder, wil net loop, hier staan so ’n kleintjie, net twee sitplekke.
Ek maak die deur oop.
Kan ek kyk? vra ek.
Voel hom, sê die ou vrou.
Nou klim ek in. Maar dis so klein jy moet die anderkantste deur ook oopmaak om in te kom, dan tel jy drie en klap albei gelyk toe en dan wag jy tot die ergste duiseligheid oor is.
Waar’s die starter? vra ek.
Onder jou knie, sê die vrou, Jy moet start voor jy inklim.
En die gears?
Hy’t net eerste, sê sy, Die plek was op.
Nou hoe ry ’n mens? vra ek.
Vorentoe, sê die vrou, Tot hy warm raak, dan klim jy uit vir asem. Maar’s ’n bargain.
