niks geroer nie.
Maak vir my oop, sê ek.
Hy kan net van binne af, sê die vrou, Is tweedehands.
Maar ek sit vas, sê ek.
Te veel gesweet, sê die vrou.
Nou wat nou? vra ek.
Ghries, sê die vrou.
Wat ek waar kry? vra ek.
Die ghrieser, sê sy.
Nou waar’s hy? vra ek.
Af.
Nou haal die dak af! skree ek.
Dis vir die sweiser om te sê.
Nou waar’s hy?
Hy werk van die huis af, sê sy, Jy moet ’n dag voor die tyd reël.
Bel hom! skree ek.
Waar’s jou lisensie? vra sy.
Vir wat? sê ek.
Ek moet dit invul. Anders kom hulle nie uit nie.
Dis by die huis, sê ek, Bel soontoe, sê iemand moet dit bring, doen net iets!
En toe maak die ou vrou die optelmasjien toe en vat haar handsak.
Wat maak jy nou? vra ek.
Dis vyfuur, sê sy.
Gaan jy nie bel nie? vra ek.
Ek loop vyfuur, sê sy.
Ek sê, Ek kan mos nie hier bly sit nie!
Tien oor vat ek die bus, sê sy.
Ek sê, Is jy mal, ek sit vas!
Ek mag nie eintlik nie, sê sy, Maar ek los die draadloos aan.
Toe skuif sy die voordeur toe.
Laat daai nag, terwyl ek baklei teen die trane, die sitplek, die jean en die pyn, toe hoor ek hoe hulle vertel oor die radio van ’n outjie in Pretoria. Hy’t ’n klomp mense doodgeskiet op die plein. ’n Ander ou in Massachusetts skiet almal in ’n winkel. En in Londen skiet een die hele spul in ’n kantoorblok.
En toe dink ek by myself, ek wonder wat hulle wou hê. Ek wonder of dit ook tweedehands was. En ek wonder wie’t hulle gehelp.
Egipte
Die oggend nadat ek vir die eerste keer my virginity verloor het, was vir my verskriklik. Dit was die weirdste gevoel. ’n Paar ure terug was ek nog besig om lief te hê, te bemin, en hier staan ek op en ek voel soos Hadush, die moeder van alle hoere. Ek is nog nie eens behoorlik wakker nie, toe’s ek aan die beddegoed was, ek bad in Dettol, kyk nie af nie, want niks hier onder is meer myne nie. Skuif meubels rond, hang paintings oor, maar niks wil help nie.
Op die ou end besluit ek ek moet net uitkom. Hier af Verwoerdburgstad toe, maar ek’s so half in ’n dwaal en verder voel dit vir my almal weet wat ek laas nag aangevang het. Hier spring so ’n meisietjie voor my in.
Julle ken mos daai look, aan die begin van elke jaar is die hele plek mos vol sulke eerstejaarmeisietjies met gefluffde ponytails wat kollekteer vir koshuise en karnavalle, en dan bestorm hulle jou soos ’n Siamese tweeling wat tiet soek.
Hier kom die enetjie op my af met so ’n B.A. Tale-grin.
Ag toe, sê sy.
Ek sê, Maar voertsek, jou klein woer-woer.
Ek’s van Huis Embuia af, sê sy, Ag koop ’n kaartjie.
Ek sê, Besef jy wat met my gebeur het?
Ag toemaar, sê sy, My kamermaat is net so vet, jy moet net baie water drink. Toe, dis net vyf rand.
So koop ek toe die kaartjie, kyk nie wat daarop staan nie.
Twee weke van selfkastyding verby, lui die foon. Ek het ’n vakansie gewen in Egipte.
Kan mens dit omruil? vra ek.
Nee, sê die vrou. Een van die koshuismoeders het ’n contact op ’n olieboor, anders sou hulle dit nooit kon bekostig het nie.
Op die ou end besluit ek enigiets om vir ’n tydjie weg te kom.
Die Vrydag staan ek en my wardrobe op die lughawe. Maar hulle kon wragtag nie baie bekostig nie. Ek’s in economy op Air Tanzanië. Die hele vliegtuig is vol inboorlinge met draadhokke en fietse. Ek soek net hulp.
Hier in ’n hoek staan ’n donker ding met so ’n blou streep. Ek dog eers dis ’n broodboom wat gemerk is vir teeldoeleindes, toe sien ek dis die lugwaardin. Shame, hulle het seker ’n lugleegte getref toe sy die make-up wou opsit.
Kan ek ’n bietjie water kry? vra ek.
Die water het ’n virus, sê sy, Ons drink net champagne. Maar ons moet eers try opstyg.
Drie bloekombome, die uitsaaitoring en die helfte van die parking lot later is ons in die lug, heel van koers af, want die een pilot is dood soos ons deur die electric fence is.
Hier agter my slag hulle hoenders vir lunch en die een met die streep deel net champagne uit. Ek’s so nervous, ek vergeet heeltemal van my virginity.
Lang storie kort te maak, net ná lunch, ek’s op soek na ’n toothpick, want daar’s ’n veer in my kiestand, toe sê die pilot ons moet ’n noodlanding maak, die roof rack het losgegaan, daar sit ’n melkbok in die een propeller.
Ek het eenkeer by die blindeskool gesien hoe duik een van die prefekte in ’n leë swembad in. Met dieselfde impak tref ons toe die enigste teerpad in Kenia. Almal uit die vliegtuig, ons moet deur die oerwoud loop, ons mag nie op die pad nie, want die koning van Kenia oefen vir sy learners, hy’t al amper die helfte van die bevolking op die teerpad uitgewis.
Twee dae later, ek’s amper dood, kom ons by so ’n kraal aan. Almal storm vir die hut met die Coca-Cola sign. Die plek is pikswart, die waiters is pikswart, die kos is pikswart. Maar ek leer vinnig. As daar iets verbykom, gryp net. As dit nie tande het nie, is dit jou sop.
Gelukkig kry ek toe ’n lift met ’n sendeling wat moet fietsry vir sy arthritis. Dié’s so nice, vat my rivier toe en verpand sy onderstel dat ek kan plek kry op ’n kano en so vaar ek Egipte binne, net betyds vir die laaste twee dae van my prys.
Nou sit ek in ’n hotelletjie langs die rivier. My bagasie is weg, my geld is weg. Die TV kan jy nie kyk nie. Dié’s (seker nou vir toeristedoeleindes) in die shape van ’n piramide. Blake sê vir Crystal hy’t haar lief, dan kyk haar een oog hier by die Nyl af. Maar ek voel beter, ten minste kry ek bietjie slaap en my virginity is amper terug.
So besluit ek ek kan darem by die piramides ’n draai loop maak. Sit af soontoe. Maar die goed is groot. Ek is agter ’n spul
