ná skool het sy haar klere uitgetrek en haar hare losgemaak. Sy’t haarself met stringe pêrels behang en nakend die kinders se projekte nagesien. Somtyds, as sy ’n mooi seun onthou, het sy sy skryfboek oor haar lyf gevryf en gewonder wat hy sou doen as hy haar nou kon sien.
Kobus was ook in Juffrou Blake se klas. Hoegenaamd nie die briljantste leerling op aarde nie, maar sy gebrek aan prestasie het haar net so min geskeel soos die res van die spul. Die enigste werklikheid aan hom was dat hy elke Saterdag in haar gedwonge bestaan (die middelklas-een) haar motor gewas en die roosbeddings bewerk het.
Kobus wou eendag verder studeer en het geweet daar was nie geld in die huis nie. Van standerd 6 lewer hy koerante af en doen werkies in die buurt en spaar elke sent. Einde van die maand kollekteer hy sy geld. So ook by Juffrou Blake.
Twee weke voor haar nege-en-dertigste verjaarsdag koop Juffrou Blake ’n ragfyn stuk sy, appelkoos soos in die movies uit die vyftigerjare en maak vir haar ’n rok. Twee dun bandjies wat oor die skouers afloop tot by haar naeltjie en rye kraletjies wat hang oor haar heupe waar die materiaal uitklok tot in ’n lang sleep. Die rug en borste heeltemal oop.
Die Saterdag van haar verjaarsdag hou sy die gordyne toe, steek al die kerse aan en neem ’n lang bad. Toe bind sy haar hare op, doen haar grimering en trek die rok aan.
Juffrou Blake het haar derde glas sjampanje in (galbitter, maar dis Frans), sy lê op haar maag op ’n rusbank en druk die twee kaal borste teen die kussing. Toe kreun sy saggies en draai op haar rug. Kobus staan in die deur.
Ek dog Juffrou los my geld op die stoeptafel, sê hy.
Hoe’t jy ingekom? vra sy doodkalm en verstom haarself.
Ek het geklop, sê hy. Dis oop agter.
Ek verjaar vandag, sê Juffrou Blake en besef Kobus lyk nie of hy nog op skool is nie. Jy lyk baie ouer, sê sy.
Ekskuus tog? sê Kobus. Hy kan nie ophou kyk na haar borste nie. Dis spierwit. Dis die mooiste iets wat hy nog ooit gesien het. Hy kom glad nie agter hoe hoog sy stem is nie. Die juffrou sit nou regop en dit maak die borste nog groter.
Dis ’n gemors, sê sy. Hoor jy my?
Wat, Juffrou? sê Kobus.
Kyk hoe lyk ons, sê sy. Kyk hoe lyk jy. Kan niemand vir jou sê jy’s lankal te groot vir daai broekie nie? Mens loop mos nie so nie. Dit lyk of die ding wil bars. Toe, draai om.
Kobus draai om. Juffrou Blake kyk na die broekie. Dis doodstil. Hy staan lank so.
Het iemand al jou naam vir jou gesê? vra die juffrou.
Hoe bedoel Juffrou?
Jou naam! Jou naam! Ek gaan dit vir jou sê. Kom hierso.
Die bandjies is van haar skouers af toe hy omdraai. Kom hier, sê sy.
Haar stem klink anders as wat hy nog ooit gehoor het. Hy loop sit op sy knieë voor haar. Sy laat hom al die sjampanje in die bottel vinnig drink. Sy laat hom al sy klere uittrek.
Kobus, sê sy. Kobus. Kobus. Kobus.
Ná die tyd lê hulle saam op die mat.
Ek moet gaan, sê Kobus. Moes al lankal by die huis gewees het.
Nie nou nie, sê Juffrou Blake. Ek moet eers dink.
Hy loop voor haar die gang af. Sy kan haar oë nie van hom afhou nie.
Jy behoort nooit weer klere te dra nie, sê sy. Sy maak haar klerekas oop en stoot hom binne. Sy sluit hom toe.
Wat’s dit nou? skree Kobus.
Juffrou Blake staan voor die kas. Iemand weet nou alles. Laat sy hom loop, is daar moeilikheid. Hou sy hom hier, is daar moeilikheid. Terwyl Kobus skree, maak sy haar hand vol pille. Jy’t die mooiste gat, sê sy.
Toe neem sy ’n glas water en sluk die lot.
Die Sondagmiddag help ’n polisieman vir Kobus uit die kas. En die volgende Sondag weer. En die volgende Sondag weer.
Doodgelukkig
Ek het nog altyd gedink die toppunt van geluk is om as U aangespreek te word. Sy Edele Professor Doktor en so. Ek meen dis so half onwerklik en dan kry jy baie geld.
En toe vroeër vanjaar ontmoet ek so iemand in lewende lywe. Wat gebeur het, hierdie Saterdagoggend by Verwoerdburgstad is daar nou al hierdie local celebrities met handtekeninge, en sulke lucky draws en balloons en dan gooi almal geld in vir die minder bevoorregtes.
Nou sit almal so op die wal van die meer en hulle’t ’n verhoog gebou vir die dag se aktiwiteite en daar’s valskermspringers en sulke speakers met musiek.
Wat nou veronderstel is om te gebeur is, op die klimaks van die dag dan sal die cast van Egoli op die verhoog klim dat die mense kan skree en nog geld ingooi en dan kom ek op en introduce die Minister en hy maak dan ’n toespraak oor die minder bevoorregtes.
Nou’t iemand besluit vir dramatiese effek sal ek en die Minister oor die water geroei word tot by die verhoog. Maar nie in ’n bootjie nie, in ’n Splash Pool wat deur Furniture City aan ’n weeshuis geskenk is. So as die klomp soap actors nou klaar is, dan sal die helikopter die balloons loslaat en dan vaar ek en die Minister nou oor die Verwoerdburgmeer in die Splash Pool.
Minister van wat, weet ek nie, ek dink hy ook nie. Met die geskommel in die Parlement het hulle lankal ophou worry.
Nou staan ons op die oorkantse wal. Ek het laat vra of Furniture City nie vlerkies ook wil sponsor nie, want ek kan nie swem nie. Langs die wal af, so ver soos mens kan sien, staan al Verwoerdburg se standerd 3’s, elkeen met ’n skinkbord. Hulle gaan branders maak om ons by die ander kant te kry.
Aan die oorkant klim Egoli op die verhoog. En die mense is histeries. Ons staan nog en kyk toe kom een van die helpers aangehardloop en skree, Minister moet kom! Die mense’s aan die mal word. Sandra Prinsloo het haar bloes verloor.
Ek dog die balloons kom uit ’n helikopter uit! skree die Minister. Waar’s my vlerkies? skree ek. Kom klas! skree die juffrou. Plas vir Sy Edele!
En daar’s ons op die water.
Ek weet nie wie van julle was al saam met ’n minister in ’n Splash Pool op die Verwoerdburgmeer nie, maar dis glad nie soos mens jou dit voorstel nie. Veral nie as ’n vreesbevange Egoli-cast halfpad op jou afgeswem kom en histeries aan die Splash Pool begin klou nie. Langs die Minister probeer Philip Henn inklim. Uit! skree die Minister en ons begin waggel. Moer hom met die toespraak, U Edele! skree ek. Jy wil mos met die meidjie lol! skree die Minister, maar op daai oomblik tref Brümilda van Rensburg die Splash Pool, hairpiece eerste, en toe snap al die draadjies in die pool se padding en die hele ding vou dubbeld tot oor ons koppe en so sak ek en die Minister bodem toe.
Ek was nog nooit in my lewe so bang nie. Nou sit ons op die bodem in hierdie plastic ding. Lewe ons nog? vra ek.
Voel hier, sê die Minister en hy sit my hand op sy wang. Glad, nè, sê hy.
Ek sê, Verskoon my, U Edele, maar in case jy nie weet nie,
