het volkome hiermee saamgestem en belowe om die aand met haar ouers te praat.
Dit is hoekom sy nou so stil en alleen hier in haar kamer is. Sy wil haar ouers, wat onder in die sitkamer sit, beïndruk. Sy sal netnou soontoe afstap en haar skouers krom hou en swaar sug en vir hulle vertel hoe moeilik die lewe is en hoe moeg sy van al die huiswerk is. Dan gaan sy skimp dat daar net een ding is wat haar sal regruk – die see. ’n Paar dae by die see en sy sal weer vol lewenslus wees en selfs nog harder kan werk. Anders gaan haar senuwees binnekort ingee.
Toe Saartjie se huiswerk klaar is, sit sy sommer in haar kamer. Sy wil mos nie nou al afgaan nie. Dis té gou. Haar ouers moet eers vir mekaar sê: “Die arme Saartjie werk darem weer laat vanaand!”
Saartjie sit en dink aan die hotel in Durban. Dit sal nie so lekker wees as die hotel nét vol ryk mense is en hulle Lynnekommers nie eers boe of ba mag sê nie. Maar sy en Anna sal darem seker iets kry om saans te doen wanneer hulle alleen is.
Saartjie sien hoe sy en Anna soos twee elegante dames by die swierige hotel instap en hoe die personeel almal sulke buiginkies maak en hulle welkom heet. Sy sien hoe …
Haar gedagtes word onderbreek deur seunstemme onder haar venster. Sy spring op en kyk uit buitentoe. Dit is Apie en sy maat, Bennie. Galpil en sy twee maats, Gert en Piet, is ook by. Die klomp speel rugby met ’n tennisbal. Hulle oefen nou al vir volgende kwartaal wanneer die rugbyseisoen begin. Hulle het seker hierheen gekom, dink Saartjie, omdat die Baumanns die grootste en mooiste grasperk in die buurt het. Maar sy sal gou ’n einde aan die lawaai maak.
Sy stap flink deur toe, maar dan bedink sy haar. Dis mos ’n wonderlike geleentheid om voort te bou op die goeie indruk wat sy die afgelope paar dae op haar ouers gemaak het.
Sy laat haar skouers hang en loop slof-slof by die trap af.
Saartjie kom by die sitkamer in. Sy rek haar uit en sê: “Sjoe, ek het só baie werk. Ek weet nie hoe ek dit langer gaan hou nie. My senuwees … is heeltemal gedaan …”
Dit lyk nie asof hierdie woorde juis ’n indruk op haar ouers maak nie: haar ma brei verder en haar pa gaan aan met sy blokkiesraaisel.
“Nou kom speel die seuns nog op die gras net onder my venster. My senuwees gaan dit nooit hou nie,” sê sy met ’n martelaarstem.
Haar pa kyk vlugtig na haar ma. Albei glimlag en dokter Baumann knipoog vir sy vrou.
Saartjie weet dit nie, maar Anna se ouers was vanmiddag hier om te vra of sy saam met hul dogter en Louis Strydom Durban toe kan gaan.
“Dis natuurlik hoekom Saartjie die afgelope tyd so stil en gedwee was,” het mevrou Baumann gesê. “En hoekom sy so uit haar pad gegaan het om vir ons werkies en gunste te doen.”
Die grootmense het heerlik gelag toe die Strydoms vertel dat Anna se onlangse gedrag presies dieselfde was – heeltemal anders as gewoonlik.
Dokter en mevrou Baumann het geen beswaar geopper nie. Saartjie kan saamgaan. Louis Strydom het dadelik gebel en vir die twee meisies ’n kamer langsaan syne bespreek.
Maar Saartjie weet niks hiervan nie en haar ouers geniet haar toneelspel terdeë.
“Die lewe is moeilik,” sug Saartjie weer. “Hoërskool is nie speletjies nie. Baie werk, verskriklik baie werk. Ek hoop maar net my gesondheid gee nie in nie.”
Haar ouers neem glad nie van haar notisie nie. Martha Baumann brei rustig verder en haar man krap kop oor die blokraaisel. Daar speel ’n glimlag om sy mondhoeke en sy vrou byt op haar onderlip om nie hardop te lag nie.
Saartjie kyk na die twee. Het hulle dan geen simpatie, geen meegevoel met hul enigste dogter nie?
“Ek sê,” sê sy hard, “ek hoop net my gesondheid gee nie in nie.”
“Ek glo darem nie dit sal gebeur nie. Jy lyk vir my baie gesond, Saartjie,” sê haar ma.
“Ja, Mamma, maar Mamma weet nie hoe ek hier binne voel nie. My senuwees is gedaan.” Saartjie wys eers na haar hart, maar dan val dit haar by dat ’n mens se senuwees mos nie daar sit nie en sy wys na haar kop. Maar sy glo ook nie ’n mens se senuwees sit daar nie. Dan laat sy maar haar hand sak.
“Ek gaan die seuns daar onder my venster verwilder,” sê sy en staan op. “Ek kan die geraas nie langer vat nie.”
Sleepvoet en met krom skouers soos wat sy dink iemand sal stap wie se senuwees gedaan is en wat onder baie werksdruk verkeer, stap Saartjie deur toe. Sy loer vinnig oor haar skouer om te sien watter uitwerking hierdie houding op haar ouers het. Maar hulle neem nie notisie van haar nie.
Saartjie besluit sy sal die aanval voortsit wanneer sy terugkom.
Toe sy by die stoeptrap af is, bars haar ouers uit van die lag.
“Ai, dié Saartjie tog,” sê haar ma.
“Ek wonder of sy later moeg gaan word vir toneelspeel en ons sommer direk sal vra of sy saam met Anna-hulle Durban toe mag gaan?” sê haar pa. “Ek kan nie wag om die verbasing op haar gesig te sien wanneer ons vir haar sê ons het klaar besluit sy mag gaan nie. Sy gaan dan besef haar harde werk was alles verniet!”
Saartjie stap om die huis se hoek. Sy staan langs die grasperk en kyk hoe die seuns speel.
Elkeen kry ’n kans om met die tennisbal te hardloop. Die seun wie se beurt dit is, begin aan die onderpunt van die grasperk en moet met die bal nael en dit agter die boom aan die ander kant gaan plant. Die ander vier moet die een met die bal dan natuurlik probeer duik.
Saartjie sien hoe Gert vinnig verby Bennie glip, Apie wegstamp dat hy oor die grond ploeg en dan met ’n oulike systappie vir Piet flous – maar Galpil wag nog vir hom! Die seun probeer om Galpil hardloop, maar sy maat trek soos ’n boog deur die lug en duik hom onderstebo.
“Hoe’s daai, pêrre!” skree Galpil opgewonde. Almal juig. Van die geskree lei Saartjie af dat niemand nog die hele stuk grasperk met die bal afgelê het sonder om hard met moeder aarde kennis te maak nie. Sy voel ’n tinteling in haar are. Sy is lus om ook te probeer. Sy is mos ’n goeie atleet en het haar tennisklere aan, so sy is reg aangetrek om te hardloop.
“Haai!” sê sy hard en stap na die seuns toe waar hulle nou staan en stry oor wie se beurt dit is om volgende met die bal te hardloop.
“Haai jouself!” sê hulle en stry verder.
“Bly stil, julle!” sê Saartjie kwaai en almal sluk hul woorde.
“Wassit met jou?” sis Apie deur die opening waar sy twee voortande moes gewees het.
“Ek kom vir julle sê julle raas te veel. Dit pla my!”
“Oho!” sê Apie smalend. “Dit plá haar, ouens!” Hy lag asof dit ’n groot grap is.
Saartjie kyk haar boetie vererg aan.
“So wat wil jy hê moet ons daaraan doen?” vra hy vermakerig.
“Julle moet padgee – verdamp, verkas!” Saartjie waai met haar hand soos ’n koningin wat haar onderdane gebied om haar alleen te laat.
Maar
