nie. Hy is mos die organiseerder en beoordelaar. Hy moet heeltemal onpartydig wees.
Toe Rooie sy plek inneem, fluister Trompie hees: “Jy moet álles uithaal. Dinge is kritiek.”
“Ek sal wen,” sê Rooie vol selfvertroue.
Hy staan reg. Trompie kyk of sy maat se hande teenoor die wit streep is. Dan sê hy: “Begin!”
Rooie begin. Hy steun en kreun. Die seuns hou hom opgewonde dop. Rooie se hande is nou regoor die verste strepe – dié van die dorpseun. Rooie byt op sy tande; die spiere bult op sy arms en die are op sy voorkop. Toe gaan sy hande stadig oor die twee wit strepe – en nog verder. Hy knik met sy kop. Trompie trek vinnig die strepe. Rooie wen sover!
Daar is nog net twee deelnemers oor. Hulle moet nou probeer om by Rooie se strepe verby te kom. Die een outjie lyk maar klein en tengerig.
Die ander seun is egter fris en sterk gebou. Sy naam is Willem Burger. Hy is in die koshuis. Hy het vanjaar eers hier kom skoolgaan – sy ouers bly glo iewers in die Vrystaat. Willem is ’n boelie. Dawie het Trompie-hulle al baie van hom vertel.
Al is hy ook maar net ’n eerstejaar in die koshuis, doop hy die kleiner outjies agter die prefekte se rûe en knou hulle lelik af.
Willem is in dieselfde klas as die Boksombende, maar hulle het nog nie veel met hom te doen gehad of met hom gesels nie.
Die boelie is nou in posisie. Hy lyk besonder groot.
“Is jy so oud soos wat jy sê jy is?” vra Trompie.
“Natuurlik! Wat dink jy!”
Willem vat die Bonzo vas en begin met mening trek. Trompie se hart sak in sy skoene. Stadig maar seker, asof dit nie juis veel inspanning kos nie, beweeg die boelie se hande by Rooie se merk verby. Uiteindelik knik hy met sy kop! Trompie trek nie eens strepies vir hom nie. Almal kan sien hy wen die kompetisie sommer maklik.
“Waar’s my geld?” wil Willem bars weet. Gedwee gee Trompie vir hom sy geld.
Toe Willem juigend saam met ’n paar van sy trawante wegstap, sê Trompie sag: “Ek weet nie hoekom nie – ek dink nie dis oor hy gewen het nie – maar ek hou niks van daai ou nie.”
“Skuus, Trompie,” sê Rooie teleurgesteld, “maar ek het my bes gedoen.”
“Ek weet.”
Dié middag sit Rooie en Blikkies by Trompie in sy kamer. Die drie is mismoedig. Hulle het getel en getel, maar die geld wil nie meer word nie. Dit bly maar net dieselfde en dis nie genoeg om Trompie se bankrekening teen Maandag weer te kry wat dit was nie.
Trompie wys vies na die rekband.
“Julle ouens weet,” sê hy, “ek dink nie dié simpel ding beteken veel nie.” Trompie kyk weer na die band wat nou nog meer by die handvatsels afskilfer. Dis natuurlik daardie sterk Willem Burger wat dit nog verder beskadig het.
Skielik kry Trompie ’n blink idee.
Maar hy moet darem net eers dubbeld seker maak die Bonzo beteken regtig niks nie. Hy pluk sy hemp uit en gaan staan met sy rug voor Blikkies en Rooie wat op die bed sit.
Trompie bal sy vuiste en buig sy arms. Hy trek sy skouerblaaie tot teen mekaar in.
“Sien julle spiere – groot spiere?” vra hy vir sy maats.
Hulle is jammer om dit aan hom te doen, maar albei verseker hom hulle sien nie groot spiere nie – hulle sien om die waarheid te sê niks spiere nie.
Trompie draai om.
“Kyk goed na my skouers,” sê hy. Hulle maak so. Blikkies hou selfs op kou aan die grashalmpie in sy mond.
“Dink julle my skouers het hierdie week wat ek gereeld met die Bonzo geoefen het groter geword? Kyk baie goed voor julle antwoord!”
Hulle doen dit, maar sien nie enige verbetering nie.
“Dit lyk vir my of jou skouers nou nog smaller as gewoonlik is,” mompel Rooie.
Trompie gaan nog ’n laaste toets doen voor hy finaal besluit.
Hy haal die toutjie uit sy laai. Hy bult sy regterboarm se spier so groot soos hy kan.
“Meet,” sê hy vir Blikkies. Sy maat weet wat om te doen. Hy en Rooie het Trompie dit die afgelope week baie sien doen.
“Nee,” sê Blikkies, “die spier het nie groter geword nie – miskien selfs ’n bietjie kleiner. Die twee punte kom nie meer so netjies by mekaar uit nie. Die een gaan nou ’n entjie óór die ander een …”
“Ek het so gedink!” sê Trompie vies. “Die simpel ding beteken net mooi niks!
Rooie en Blikkies stem saam en knik vies kop.
Maar Trompie lyk nie so ontsteld soos wat hulle verwag het nie. Daar is ’n stout kyk in sy oë wanneer hy vir sy maats vra: “Raai wat gaan ek nou doen?”
Die Grootkaptein kondig trots aan dat hy die Bonzo gaan verkoop: “Aan Gerrit Moerdyk. Hy stel baie belang en hy het altyd geld, want sy pa is mos die rykste ou in die dorp.”
Die seuns spring op hul fietse en ry na Gerrit-hulle se groot dubbelverdiepinghuis. Rooie en Blikkies dink dis ’n slim plan van Trompie. As hy die Bonzo verkoop, sal hy mos genoeg geld hê om sy bankbalans weer reg te kry én daar sal nog van die geld wat hy uit die kompetisie gemaak het oor wees vir lekkers. Blikkies spoeg sy grashalmpie met ’n boog uit. Nog net ’n rukkie, dan kou hy weer kougom!
Hulle tref Gerrit in die tuin aan. Trompie sê vir hom die rekband wat van jou ’n spierdier maak, is te koop en Gerrit glimlag.
“Hoeveel wil jy daarvoor hê?” vra hy.
Trompie maak sy prys, maar die ryk seun wil nie byt nie. Gerrit weet duidelik hoe om te onderhandel en begin die prys afstry. Wanneer Trompie sê: “Tot hiertoe en nie verder nie!” kom Gerrit met sy troefkaart.
Hy wys na die uitgerafelde plekke by die handvatsels en sê: “Die ding is al stukkend.”
“Nooit!” sê Trompie en maak of hy dit vir die eerste keer sien. “Dis maar net van my wat so hard daarmee geoefen het. Dis niks. Hierdie Bonzo gaan nog jare hou en hy sal jou so sterk soos ’n leeu maak – jy gaan yslike spiere kry!”
“Oukei, maar ek soek nog steeds afslag omdat die ding tweedehands is,” kap Gerrit terug.
Op die ou end besluit Trompie om te vat wat Gerrit hom aanbied. Eerder dit as wat die ryk seun hom opruk en sê hulle moet van die transaksie vergeet.
Gerrit haal ’n paar note uit sy agtersak en Trompie gee vir hom die Bonzo. Hy verwens die dekselse ding wat hom soveel moeite besorg het sonder om vir hom een enkele spier te gee.
Wanneer hulle by die Moerdyks se huis wegry, slaak Trompie ’n sug van verligting. Net Maandag gaan hy die geld wat hy getrek het – plus die rente wat hy hierdie maand daarop sou verdien het – terug in sy bankrekening betaal. Boonop het hy en sy maats nog ’n paar
