by hom moet bly sit en hulle sal nie voor hom wil handjies vashou nie. So hulle sal met hom moet onderhandel. Trompie knipoog weer vir homself in die spieël. Dit gaan maklik wees.
Hy staan op en stap in die gang af sitkamer toe. Hy hoes toe hy naby kom. Hy hoor die rusbank se vere kraak soos wat die twee vinnig wegskuif sodat hulle darem nie te naby aan mekaar sit nie. So ja, hy was ordentlik genoeg om hulle te waarsku.
Trompie stap by die vertrek in en gaan sit op ’n stoel voor die rusbank.
“Naand, Jan,” sê hy sedig. Hy glimlag glad nie.
“Naand, Trompie,” sê Jan met ’n sug.
“Hallo, sus,” sê hy vir sy suster.
“Ja, hallo.” Sy klink sommer baie vies.
Die drie sit. Dit is stil in die sitkamer. Jan van Dyk kyk na sy hande. Die punte van sy vingers rus teen mekaar en sy duime draai om en om mekaar. Wanneer hy moeg word om sy duime in die een rigting te draai, doen hy dit in die teenoorgestelde rigting.
Anna byt op haar lip. Sy kyk stip na die blompatrone op die mat. Dit lyk amper of sy die blomme tel. Trompie sit sommer net. Hy hoef nie te dink nie. Een van die twee op die rusbank sal wel eerste begin besigheid gesels. Al wat hy moet doen, is om stil te sit en wag.
Niemand praat nie. Die stilte is amper ondraaglik. Uiteindelik sê Anna: “Trompie?”
“Ja, sus?” glimlag hy vriendelik. Dis tyd om te onderhandel.
“Het jy nie huiswerk of iets om te doen nie?”
“Man, ja, sus, ek het nogal.” Dis al wat Trompie sê. Hy het besluit hy sal meer uitrig as hy so min moontlik praat. Hy moet net so hier voor hulle sit en na hulle kyk.
“Nou hoekom gaan doen jy dan nie jou huiswerk nie?”
“Ek sal nog.”
“Wanneer?”
“So oor ’n uur of twee,” sê Trompie en voeg dan droogweg by: “Ek rus nou eers bietjie.”
’n Uur of twee! Jan kyk mismoedig na Anna. Anna kyk mismoedig na Jan. Trompie sit sedig voor hulle en kyk hulle ernstig aan.
Jan kug.
Trompie sê effens te vinnig: “Ja, Jan?”
“Ja, wat?”
“Nee, niks. Ek dag jy wou iets sê.”
“Nee, ek wou nie.”
“Ekskuus,” sê Trompie. As Jan nie nou iets wil sê nie, sal hy wel later wil – daarvan is hy oortuig. Hy wonder hoeveel die omkoopgeld gaan wees.
Dit is weer stil in die sitkamer.
Dan kug Jan weer. Trompie sê dié keer niks nie. Sy wenkbroue word net vraagtekens.
“Trompie?’
“Ja, Jan?”
“Hoekom gaan rus jy nie liewer in jou kamer nie?”
“Man, Jan, die ding staan só: Al my skoolboeke lê daar rond en as ek die goed sien, word ek sommer naar.” Dan voeg Trompie ewe onskuldig by: “Maar as ek nou dalk iets anders het om aan te dink terwyl ek daar rus …”
“Soos wat?” vra Jan en Anna gelyktydig.
“Soos al die lekker lekkers wat ek môre vir my kan koop.”
Trompie kyk aandagtig na sy ingeduikte skoenpunt. Hy loer onderlangs vir die vryers en sien hoe Anna haar kop vir Jan knik. Om sy aanval verder te versterk, sê Trompie met ’n swaar sug: “Maar ek het niks geld nie, so dit help nie ek dink aan lekkers koop nie – so ek rus nou maar hier by julle vir so ’n uur of twee, julle weet.”
“Dink jy ’n paar rand sal jou help om in jou kamer te gaan rus?” vra Jan glimlaggend. “Dan kan jy mos dink aan watse lekkers jy môre daarmee gaan koop.”
Trompie se hart bons. ’n Paar rand! Dis meer as wat hy verwag het!
“Met ’n paar rand in my sak,” sê Trompie vinnig, “sal ek so hard dink aan watse lekkers ek môre gaan koop dat ek die spul skoolwerk in my kamer nie eens sal raaksien nie. Ek sal so diep dink dat ek vanaand nie weer ’n voet uit my kamer sal sit nie.”
“Nou hierso.” Jan gee vir Trompie ’n paar munte. “Gaan rus in jou kamer en dink aan die lekkers wat jy daarmee gaan koop.”
Trompie vat die geld vinnig. ’n Mens weet nooit – netnou maak sy suster beswaar. Dit lyk darem gelukkig nie so nie. Hierdie transaksie dra haar goedkeuring weg.
“Man, Jan, baie dankie,” sê Trompie en voeg dan ewe vroom by: “Maar jy moenie vir my geld gee nie. My ouers sal sê ek moet dit nie vat nie …”
“Hulle hoef nie hiervan te weet nie.”
“Dankie, Jan.” Trompie maak hom haastig uit die voete.
Toe hy in die gang na sy kamer toe stap, hoor hy die rusbank se vere kraak soos wat die twee verliefdes weer nader aan mekaar skuif.
In sy kamer sit Trompie die geld in ’n blikkie wat hy versigtig agter in sy kas bêre langs ’n konfytbottel waarin daar ’n dooie platanna is.
Trompie kyk weer na die foto van die Bonzo-rekband. Dan gaan staan hy voor die spieël en strek sy hande voor hom uit. Sy vuiste is styf gebal soos wat hy ’n denkbeeldige handvatsel in elkeen vashou. Hy trek sy hande stadig van mekaar af weg. Sy gesig is verwronge. Hy kreun en steun, want die weerstand wat die rekband tussen die twee handvatsels bied, is iets ysliks. Hy loer kort-kort na homself in die spieël. Hy wil mos sien hoe hy lyk wanneer hy so ’n kragtoertjie uithaal.
Hy lag en gaan sit op sy bed. Hy wonder of hy die Bonzo só ver sal kan uitrek. Hy meen so. Hy is mos sterk.
Maar hy kort nog baie geld voor hy die Bonzo kan bekostig.
Trompie werk dit vinnig in sy kop uit: wat is ’n Bonzo se prys, minus die geld wat Jan nou net vir hom gegee het, plus die posgeld vir die pakkie? Die som raak te ingewikkeld en hy gryp ’n potlood en papier om dit uit te werk.
Hy het nog steeds ’n hele klomp geld nodig. Waar op aarde gaan hy dit vandaan kry? Trompie sit fronsend en dink.
Dan straal sy hele sproetgesig skielik! Hy het ’n skitterende plan en dit gaan werk!
Trompie kyk weer na die Bonzo op die foto. Een van die dae gaan hy ook een hê – en dan sal jy vir jou ’n ding sien! Al die ander seuns gaan hom beny. Hy sien al hoe hy elke dag sterker en sterker word en meer spiere kry, totdat hy uiteindelik soos ’n tweede Zarko lyk!
5
Trompie en die Bonzo
Die
