kyk,” sê Trompie gemoedelik, “net so min as wat mens bloed uit ’n klip kan tap, kan ons vir jou die geld teruggee – want ons het dit nie. Daar is nie bloed in ’n klip nie en daar is ook nie ’n enkele sent in die Boksombende se sakke nie – om nie eens van ’n hele paar rand te praat nie.”
Sy kyk hom agterdogtig aan.
“Julle kan mos ’n plan maak om die geld iewers vandaan te kry.”
“Man, Katrientjie,” sê Trompie ernstig, “weet jy wat het ons vier vanmiddag gedoen?”
“Nee, wat?”
“Ons het daar in die warm son in die kloof gesit en gedink en gedink. Ons voel baie sleg oor die geld wat ons jou skuld. So ons het lank daar gesit en gedink en gedink. Ons het die middag glad nie geniet nie, want ons voel so sleg oor alles. Maar al ons dinkery het niks gehelp nie. Ons kan eenvoudig nie aan ’n plan dink om die geld in die hande te kry nie, al wil ons jou so graag terugbetaal.”
Trompie sug en staar mismoedig na sy ingeduikte skoenpunt. Hy loer egter onderlangs na Katrien om te sien watter uitwerking hierdie woorde op haar het. Hy hoop maar net sy vind nie uit dat hy en sy maats die hele middag in die dam geswem het nie – en nie vir een oomblik aan haar en haar geld gedink het nie!
“Wel,” sê sy skielik saaklik, “julle moet maar net eenvoudig harder dink, want ek wil my geld terughê.”
Jissie, dink Trompie, maar so ’n meisiemens is darem koppig!
“Laat ek jou net aan iets herinner, Trompie …”
“Ja, Katrientjie?” sê hy gedwee.
“Toe jy verlede kwartaal vir Lucille skoolfunksie toe gevat het, het jy nie so ’n tekort aan geld gehad nie.”
“Maar dit was anders. En ek het haar ook mos nooit weer gevra nie …”
“Omdat sy nooit weer saam met jou sal gaan nie! Jy het haar tone pap getrap op die dansbaan!”
Trompie onthou dit ongelukkig nog soos gister. “Maar wat het daai goed te doen met die geld wat die Boksombende jou skuld?” vra hy fronsend.
“Baie!” sê Katrien bitsig. “Die Sondagskoolpiekniek is oor twee weke, en dan gaan jy natuurlik weer genoeg geld hê om Lucille soontoe te vat, nè?”
Skielik kry Trompie ’n briljante ingewing!
Hy kyk na Katrien soos ’n man wat baie ly omdat die wêreld hom nie verstaan nie. Dan sê hy sag: “Ek gaan nie vir Lucille piekniek toe vat nie. Ek het jou mos gesê ek wil vir jou iets vertel – ek moes eintlik gesê het ek wil jou iets vrá. Het jy regtig gedink ek wil net gesels oor die geld wat my bende jou skuld?”
“Nou waaroor anders dan?” Katrien kyk agterdogtig na Trompie. Enigiemand wat hom goed ken, kyk agterdogtig na hom wanneer hy skielik so spraaksaam word.
“Die geld was maar so terloops. Ek wil jou eintlik iets vra.”
“Ja, Trompie?”
“Dis ’n vreeslike groot guns …”
“Wat is dit?”
“Katrientjie …”
“Ja, Trompie?” Haar stem klink nou glad nie meer so kil nie.
“Ek wil jou vra of jy saam met my na die Sondagskool-piekniek toe sal gaan.” So ja, dink Trompie verlig, dis uit. Hy hoop nou net dit gaan die gewenste uitwerking hê – dat sy vir hom sal sê hulle kan maar van die Boksombende se skuld vergeet; sy wil dit nie meer wil hê nie.
Katrien se gesig straal.
“Bedoel jy dit, Trompie?” vra sy en snak na haar asem.
“Natuurlik bedoel ek dit. Ek dink al die hele vakansie lank ek gaan jou vra sodra jy terugkom. En toe ek jou by die skool wou vra, toe het jy gepraat van die geld wat ons ouens jou skuld.” Trompie kyk diep in haar oë en voeg saggies by: “Sal jy groot asseblief saam met my gaan, Katrientjie?”
Katrien besef skielik sy lyk dalk te bly – miskien verraai haar gesig haar emosies. Sy kug en sê so sedig moontlik: “Dit sal lekker wees om saam met jou te gaan. Dankie, Trompie.”
“Nie te danke nie,” mompel Trompie. Hy wens sy wil nou oor die geld gesels.
Katrien sit en dink aan al die pret wat sy en hy by die piekniek gaan hê. Sy sien al hoe jaloers Lucille op haar gaan wees.
Trompie sit en dink dat Blikkies, Rooie en Dawie sal moet sorg dat hulle die hele dag by hom en Katrien bly. Hy wat Trompie is, gaan nie dat Katrien heeltyd net agter hom aan stertjie nie. Sy maats moet goed verstaan – hy het haar net gevra sodat sy die Boksombende se skuld sal afskryf.
Hy wonder wanneer gaan sy nou oor die geld praat. Hy kan dit darem nie eerste noem nie. Sy moet begin.
Trompie staan op. “Ek moet nou gaan, Katrien.”
“Ja,” sê sy sag en staan ook op.
Nou raak Trompie baie bekommerd. Sê nou sy sê niks van die skuld nie? Sê nou sy verwag nog steeds hulle moet haar terugbetaal, al het hy haar gevra om saam met hom piekniek toe te gaan?
“Trompie,” sê sy sag.
“Ja, Katrientjie?”
“Jy weet, daardie geld wat julle my skuld …”
“Toemaar,” sê hy glimlaggend, want hy kan aanvoel hy het nou die oorhand, “ons sal jou betaal so gou as wat ons …”
“Nee, julle hoef nie,” sê sy vriendelik. “Ek wil nie die geld hê nie …”
“Nee, ons skuld jou dit en ons sal jou betaal,” sê Trompie vroom.
“Maar ek wil dit nie hê nie. Ek het sommer ’n grap gemaak.”
“Dis niks minder as reg dat ons jou betaal nie.”
“Wel …” sê Katrien peinsend.
Trompie ys. Dit lyk of hy sy hoflikheid te ver gevoer het. Hy sê vinnig: “Ons wíl jou betaal, maar as jy regtig nie die geld wil hê nie, dan …”
“Ek wil dit regtig nie hê nie.”
“Goed, Katrien, en baie dankie. Dan skuld ons jou niks nie.” Hy voeg hoogheilig by: “Ek hou nie eintlik van die idee nie, maar as jy wil hê ons moet van die geld vergeet, dan maak ons so.”
“Ja, vergeet daarvan,” antwoord Katrien effens oorgretig. “Ek wil oor die piekniek praat. Ons twee gaan baie pret hê, nè?”
“Ja-nee,” sê Trompie met ’n swaar sug. “Ons gaan baie pret hê.”
Die aand ná ete doen Trompie sy huiswerk by die tafel in die sitkamer. Hy is met Engelse grammatika besig.
Sy pa sit in die leunstoel
