en dit was nog altyd goed genoeg. Hy het gepraat van “The boy is sick” en ook sommer van “The boys is sick” en dit het hom en niemand anders ooit gepla nie.
Toe kom hy op hoërskool agter as die onderwerp of gesegde in die meervoud is, moet die werkwoord ook meervoud wees. Hy het geleer van “are” en al die ander meervoudsvorme en heel goed gevorder. Hy het nie meer gepraat van die “boys” wat siek “is” nie. Nee: “The boys are sick.” Trompie was hoog in sy skik dat hy hierdie ingewikkelde besigheid so goed verstaan.
Maar nou vind hy hier in graad nege uit dit is glad nie so eenvoudig soos hy gedink het nie! Saam met hierdie reël dat die onderwerp en die werkwoord moet ooreenstem, is daar nou sommer ’n hele klomp ander goeters wat hy ook in gedagte moet hou!
Hy kyk na sy pa, ma en suster. Hy is seker hulle verstaan nie kop of stert van wat hy nou hier sit en doen nie. Hy sal hulle toets!
“Hoe is Pa se Engels?” vra hy.
“Heel goed,” sê meneer Toerien. “Ek is volkome tweetalig.”
“En Ma se Engels?”
“Redelik, sou ek sê.”
“En joune, Anna?”
“Uitstekend! Onthou, ek het A’s vir al my matriekvakke gekry!”
“Ek is seker julle sal nie die Engels kan doen waarmee ek nou hier besig is nie!”
Meneer Toerien sit sy koerant neer.
“Nou toe, laat ons sien,” sê hy glimlaggend.
Trompie verduidelik dat hy vir hulle ’n sin in Engels gaan lees en al wat hulle moet doen, is om dan te sê watter een van die twee werkwoorde wat hy lees die regte een is. Om te sorg dat sy huismense mekaar nie sommer napraat nie, moet elkeen die korrekte werkwoord neerskryf.
Hulle is heeltemal gewillig en Trompie deel vir hulle stukkies papier uit.
Sy ouers en Anna is gereed. Trompie lees: “A hospital, as well as three houses, was/were destroyed.”
Hy kyk na sy pa, ma en suster.
“Al wat ek nou wil weet, is of die werkwoord in daai sin ‘was’ of ‘were’ moet wees. Skryf net ‘was’ of ‘were’ neer.”
Trompie lees die sin weer stadig. Hy hoop hulle kom agter hoe goed hy die Engels lees en hoe foutloos sy uitspraak is.
Hy spring op en neem die papiertjies in.
Trompie is seker hulle het almal verkeerd geantwoord. Hy maak sy pa se papiertjie vinnig oop. Meneer Toerien het “was” geskryf.
Dit is korrek. Trompie dink daaraan dat sy pa slim is. Hy is darem ’n bankbestuurder. Hy behoort so iets te weet.
Hy maak sy ma se papiertjie haastig oop.
“Onthou net,” sê sy met ’n verleë laggie, “ek was jare gelede op skool …”
Trompie sug teleurgesteld. Sy ma het ook “was” neergeskryf.
“Ma is ook reg,” sê Trompie.
Mevrou Toerien sug verlig en begin weer brei. Trompie loer agterdogtig na haar. Hy het so ’n idee sy het sommer ’n raaiskoot gevat.
Hy maak sy suster se papiertjie oop. Sy sal dit seker ook reg hê. Sy het mos vir alles in matriek A’s gekry en sy lees gedurig Engelse boeke.
Trompie kyk verbaas na haar papiertjie en dan skree hy: “Hoera!”
“Wat’s dit?”
“Jy’s verkeerd, sus!” Trompie is hoog in sy skik. “Jy’t ‘were’ geskryf en dit moet ‘was’ wees.”
“Nee, Trompie,” sê Anna vies. “Jý’s die een wat verkeerd is …”
“So, nè?” kap hy terug. “Sê jy Pa en Ma is verkeerd – en hierdie boek ook?” Trompie slaan met sy hand op sy handboek.
“Maar hoe kan dit wees?” vra Anna fronsend.
“Dit lyk my Pa het sy skoolgeld op jou gemors,” sê Trompie spottend. “Ek weet nie hoe jy ooit ’n A kon gekry het nie. Dit was seker ’n fout.”
Trompie geniet dit gate uit om onderwyser met sy suster te speel. Hy verduidelik vir haar dat wanneer twee selfstandige naamwoorde met “as well as” verbind word, die werkwoord altyd met die éérste selfstandige naamwoord ooreenstem en nie met die twééde een nie.
Hy kyk selfvoldaan na sy ouers en sy suster. Hulle lyk verbaas. Trompie vorder goed en hy het vanaand vir hulle al drie iets geleer.
Later die aand lê Trompie in sy kamer op sy bed. Hy voel gelukkig en tevrede met die lewe. Hy het sy huiswerk alles netjies gedoen en ’n goeie indruk gemaak. Sy pa het vir hom gesê: “Dit lyk my jy gaan vanjaar sommer ’n goeie student wees!”
En dit is mos presies wat hy is – ’n goeie student. Hy gaan vanjaar hard werk. Hy wil nie weer elfde in die klas kom nie – hy wil eerste staan. Hy wil bó uitkom. Hy is mos Trompie die student.
Hy blaai vakerig deur ’n tydskrif. Dan vang ’n volbladadvertensie sy oog. Daar staan ’n man in ’n swembroek en wit tekkies. Dit is al wat hy aanhet.
Hy staan wydsbeen en bokant sy kop hou hy ’n swaar ysterbal in elke hand vas. Onder hom staan daar in vet letters:
Zarko – die sterkste man op aarde!
Trompie is skielik wawyd wakker. Hy verkyk hom aan hierdie Zarko.
Die man het geweldige dik bene en arms, tamaai breë skouers en die spiere op sy maag lê soos slote op die Vrystaatse vlaktes. Trompie het ook nog nooit iemand met so ’n dik, sterk nek gesien nie.
“Jissie,” brom hy vol bewondering, “as dié ou jou beetkry, druk hy jou so pap soos ’n papie.”
Trompie lees die advertensie:
Wil jy sterk wees?
Ek is klaar sterk, dink hy, maar ek sal nie omgee as ek nog sterker kan wees nie.
Wil jy spiere soos Zarko s’n hê?
Trompie kyk na die slote op Zarko se maag, sy gespierde bene en die knoppe op sy skouers en arms. Hy sal alles wat hy besit weggee om sulke spiere te kan hê!
Trompie lees gretig verder:
Wil jy hê al die mense – veral die meisies – moet jou met bewondering aanstaar wanneer jy in die straat afloop?
Trompie dink ernstig oor hierdie vraag na. Hy dink hy sal nogal baie daarvan hou as al die mense, veral die meisies, hom op straat aangaap.
Wil jy die sterkste man in jou stad of dorp wees?
“Ja,” sê Trompie onwillekeurig hardop.
Wil
