dadelik hul hemde uit en durf die rekband aan.
Blikkies is eerste. Trompie voel ’n gloed van tevredenheid wanneer hy sien sy maat kan die ding nie so ver soos hy uitrek nie. Blikkies swoeg, maar sy hande beweeg skaars verder van mekaar af.
Nou pak Rooie die Bonzo. Hy haal eers diep asem. Hy staan wydsbeen met sy hande voor sy bors – ’n handvatsel in elkeen. Dan begin Rooie trek en Trompie kan sy oë nie glo nie. Sy maat trek die ding baie verder uit as wat hy dit kon regkry. Rooie se gesig word bloedrooi, maar hy byt op sy tande en trek selfs nog harder.
“Hoe’s daai vir julle!” sê Rooie trots.
Trompie meen dis goed, maar ’n mens kan nie sommer so op die oog af sê wie rek die ding die verste uit nie. ’n Mens moet dit behoorlik meet.
Die seuns besluit om die kamermuur hiervoor te gebruik. Elkeen kry ’n beurt om met die Bonzo teen die muur te staan en dit dan uit te rek. Wanneer hy nie meer verder kan nie moet die een wat trek met sy kop knik. Dan word daar ’n potloodstepie teen die muur gemaak waar sy hande is. Hulle besluit om die strepies regoor die duime te maak, so dit is belangrik om jou hande te draai sodat jou duime na buite wys vir die metery.
Trompie meen hulle kan dit sommer ook as ’n reël gebruik vir die kompetisie waaraan al die seuns – natuurlik net dié wat betaal – gaan deelneem.
“Onthou net,” sê Rooie, “jy kan nie dat al die ouens deelneem nie.”
“Hoekom nie?” wil Trompie weet.
“Die kleintjies sal mos nie ’n kat se kans hê om teen die groot ouens te wen nie,” sê Blikkies.
“O, ja,” sê Trompie en frons. Hy het nooit só oor die saak gedink nie. “Dan maak ons dit maar net vir ouens onder vyftien.”
Die drie begin nou met hul eie vriendskaplike kompetisie.
Blikkies is eerste. Hy trek hard tot daar sweet op sy voorkop pêrel. Dan knik hy met sy kop. Regoor sy linkerduim maak Trompie ’n potloodmerk op die wit muur. Rooie doen dieselfde met die regterduim.
“Los maar,” sê Trompie, “ons het jou merke.” Blikkies los en die rek skiet terug.
Nou is dit Trompie se beurt. Hy doen so ’n paar danspassies. ’n Mens moet altyd eers opwarm voor jy sport begin doen, anders kan jy jou spiere seermaak. Trompie gee ’n paar bokspringe en slaan dan woes met sy vuiste deur die lug. Hierna pluk hy sy skouerblaaie ’n paar keer vorentoe en terug.
Rooie en Blikkies hou sy manewales grinnikend dop.
Dan voel Trompie hy is warm genoeg. Hy kry die Bonzo beet. Hy staan wydsbeen. Sy hande is styf teenaan mekaar. Rooie kyk of hulle mooi regoor die streep is wat op die muur getrek is en dan sê hy: “Orraait, begin!”
Trompie trek. Hy swoeg. Hy sweet. Hy kreun. Hy loer na Blikkies se twee merke. Sy hande is al ’n hele entjie verby. Dan knik hy sy kop. Sy merke word gemaak en hy ontspan. Hy het Blikkies maklik geklop.
Rooie kom laaste aan die beurt. Hy gee ook eers ’n paar bokspringe en slaan woes deur die lug soos wat Trompie gedoen het. Dit het hom nogal beïndruk.
Nou staan Rooie reg. Trompie meet sorgvuldig. Sy maat se hande is regoor die streep.
“Trek!” sê Trompie.
Dit lyk of Rooie glad nie sukkel nie. Hy is binne ’n oogwenk verby Blikkies se strepe en toe, stadig maar seker, gaan sy hande verby Trompie s’n ook. Hy span al sy kragte in en sy hande beweeg selfs nóg ’n entjie verder van mekaar af. Dan knik Rooie sy kop.
Rooie het taamlik maklik gewen. Trompie troos homself aan die gedagte dat hy die Bonzo die hele tyd by hom het. Hy kan baie meer as Rooie oefen. As die rekband so uitstekend is soos die pamflet sê en so gou vir ’n mens resultate gee, sal hy Rooie mos binne ’n paar dae uitstof!
Hy sal sy maat egter nie in die kompetisie kan klop nie, want hy wat Trompie is, kan mos nie daaraan deelneem nie, aangesien hy dit organiseer. Trompie wil nie hê Rooie moet té sterk word nie, maar hy wil darem ook hê sy maat moet die kompetisie wen.
“Julle kan maar sê ek het die prysgeld al klaar,” sê Rooie laggend.
“Onthou net,” herinner Trompie hom, “ek kry die res van die inskrywingsgeld om vir die Bonzo te betaal en ons gaan jou wengeld onder ons vier verdeel om lekkers mee te koop.”
“Orraait, maar ek gaan nie inskrywingsgeld betaal nie!”
“Nee, jy en Dawie en Blikkies betaal nie, maar ons sê nie vir die ander ouens daarvan nie.”
“Dankie tog, daar is darem een ou wat ek sal klop,” sê Blikkies.
“Wie’s dit?” vra Trompie.
“Dawie, natuurlik!”
Dié aand oefen Trompie lank. Hy doen nie huiswerk nie. Wanneer hy gaan slaap, is hy moedeloos. Hy het weer met die toutjie gemeet en sy boarmspier is nog niks groter nie.
Die volgende oggend gaan Trompie vroeg skool toe. Nie om huiswerk te gaan doen nie, maar om met die Bonzo te woeker. Hy moet nou geld verdien. Dis nog net ’n week en ’n paar dae, dan moet die geld terug in sy bankrekening wees.
Die seuns drom om Trompie en sy maats saam. Die Grootkaptein was toe reg. Meer as een wat sien hoe hy met die rekband sukkel, sê sommer dadelik: “Laat ek probeer, Trompie.”
Trompie was egter verkeerd toe hy gedink het almal wat hul hand aan die Bonzo wil waag, sal die geld hê om daarvoor te betaal. Skoolseuns is meestal maar platsak.
Die drie wat dit kan bekostig, kry elkeen ’n beurt om die rekband aan te durf en om die ander aan te moedig om die volgende dag geld skool toe te bring, laat Trompie dié wat betaal nie net een keer nie, maar sommer ’n hele paar keer probeer.
Rooie lyk vies en Trompie fluister vir hom: “Toemaar, dis hoe mens besigheid doen.”
Toe die klok lui vir die skool om te begin, tel Trompie die geld in sy broeksak. Daar is net vyftien rand. Dis nie ’n goeie begin nie. Hy hoop maar dit sal later beter gaan, veral wanneer sy advertensie vir die kompetisie op die kennisgewingbord kom.
Pouse is daar heelwat belangstellendes, maar net een seun wat kan bekostig om met die Bonzo kragte te meet. Trompie probeer optimisties bly en sê vir homself – elke bietjie help.
Dié middag werk Trompie hard in sy kamer. Hy maak ’n advertensie vir die kompetisie. Hy besluit om dit Donderdag te hou, want sy geld moet die volgende Maandag terug in die bank wees.
Hy skryf sorgvuldig bo-aan ’n vel papier: Aandag! Aandag! Aandag! Die laaste Aandag! is drie keer so groot soos die eerste een. Trompie hou van hoe die woord wat al groter word.
Dan dink hy daaraan dat hy nie so mooi hoef te probeer skryf nie. Wanneer hy klaar is, gaan hy die advertensie vir Katrien gee. Sy kan mos pragtig teken en skryf. Sy sal dit vir hom mooi netjies oordoen. Sy sal net móét, want hy vat haar mos volgende week piekniek toe.
Trompie dink diep en skryf stadig. Wanneer hy uiteindelik klaar is, lees hy sy advertensie sorgvuldig deur. Hy is in sy skik. Hy is seker almal sal sy skryftalent
