dis ek wat nie ’n sin vir humor het nie,” erken sy.
Sy lyk rustiger, en hy gebruik die kans om vir haar ’n stoel nader te trek. Hy stoot die rekenaar opsy en sit agteroor.
“Ek wou die kwessie al vroeër geopper het, om misverstande uit die weg te ruim. Maar daar was nog nie ’n geskikte geleentheid nie.”
Hier kom dit, dink Aralie. Hael en blitse. Net toe sy haar valhelm afgehaal het.
Hy merk hoe sy verstyf. “Ontspan, Aralie. Ek gaan jou nie op die treinspoor vasbind nie. Ek praat van tydens die vlug …”
Toe sy nie verstaan nie, verduidelik hy ietwat verleë: “Ek kon sien jy was lugsiek.”
En sy dag sy het daarin geslaag om haar skandes te verbloem …
“Ek was nie, ek was piekfyn,” skerm sy.
Sy gaan dit nie vir hom makliker maak nie, besef hy en pak die bul by die horings. Hy moet dit verbykry en die lug suiwer, voor hy ook soos die vlakvark in die modder vasval.
“Dis nie ’n skande nie. Ek was al ’n keer op ’n skip naar, só siek dat ek naderhand bang was ek gaan nié dood nie. Ek weet hoe dit voel en wou jou help deur jou aandag af te lei. Simpatie sou dit vererger het, en al waaraan ek kon dink, was om jou kwaad te maak. Só kwaad dat jy vergeet jy’s lugsiek.”
Aralie maak soos Tian Harmse: gaap hom stomgeslaan aan.
Franco is baie verskonend. “Ek kan nie onthou wat ek alles gesê het nie, maar niks daarvan was waar nie –regtig. Moet niks kop toe vat nie. Dit was noodmaatreëls tydens ’n krisis, dis al.”
“Dat ek my kant moet bring en dat jy nie baba-oppasser gaan speel nie?”
“Drastiese noodmaatreëls,” herhaal hy.
“En dat jy nie passasiers op Balelapa duld nie?”
Hy sidder. Dit was ’n bietjie onder die belt …
“Die beste wat ek op kort kennisgewing kon uitdink. Gehoop die doel heilig die middel.”
Dié dat sy aangevoel het sulke kleinlikheid is nie in Franco se aard nie … Sy moes dit geraai het. As sy nie so siek was nie, het sy geraai hoekom hy so aaklig was en wat hy probeer bereik het. Die klip wat in haar binneste gaan lê het, word ’n veertjie wat lig en baldadig tussen die wolke in verdwyn.
“Ek het gedink jy is ’n verwaande buffel,” bieg sy.
“Dit kon erger gewees het: ’n ongeskikte vark of ’n dom skaap.”
“ ’n Lae luis!” Sy probeer erger beledigings uitdink, maar hy lyk so vol berou, sy kan nie vir hom kwaad bly nie.
Lagplooitjies kreukel langs haar oë. “Jy moet gaan vir ’n oudisie vir ’n rol in ’n sepie.”
Franco lag nie saam nie. “Ek het oorspeel. My woorde was te kras.”
“Krisiskontrole,” spot sy. “Om te keer dat ek in jou mooi, skoon vliegtuig mors.”
“Dit kon ’n krat gewees het, met kougom aanmekaar geplak, jy sou nie eens opgelet het nie.”
“Al wat ek opgelet het, was dat daar nêrens ’n lugsieksakkie was wat ek kon gebruik nie, indien nodig.”
“ ’n Oorsig,” erken hy, “wat dadelik reggestel sal word. Soos die kwessie van ’n twee-weke-proeftydperk. Dit was onbillik, maar ek wou jou uitkomkans bied as jy nie op Balelapa kon aanpas nie.”
“Dankie.”
“As ek aanbied om vanaand kos te maak, is ek vergewe?” vra hy mooi.
Sy dink eers na. “Solank jy nie die kaviaar laat aanbrand nie.”
“Belowe. En ook nie die soufflé laat platval nie.”
Niel kon skaars bokspap maak. En in die proses het hy die hele kombuis vol skottelgoed gelaat, wat sý agterna moes opwas. Aralie kom agter dis lekker om bederf te word en gee oor sonder teëstribbeling. “Ek sal môre dubbel my kant bring,” belowe sy.
Sy gaan na die woonwa en soek ’n handdoek en skoon T-hemp. Om bederf te word deur ’n man wat jou hartkloppings gee … Wat meer het ’n vrou in die lewe nodig? ’n Bad, ’n skropborsel en ’n bottel sjampoe, probeer sy realisties bly.
Sy moenie idees kry oor hierdie man nie. Al hoekom hy haar kos gee, is om haar kragte vir môre op te bou.
Toe sy uit die woonwa kom, is Franco buite by ’n braaier besig.
“Ek het nie baie klere saamgebring nie en het net een kas nodig. Jy kan die res kry vir jou goed,” bied sy aan.
Hy breek ’n paar doringhouttakke en bondel koerantpapier tussenin. “Dankie, ek sal kyk.”
Aralie het gehoop op ’n bad, maar daar is net twee storte. Darem skoon en met warm water, te danke aan die gasgeiser. Sy voel lugtig sonder ’n deur wat kan toemaak, maar troos haarself dat Franco waghou en dat die boskamp stil is. Tian se bakkie is weg en daar’s nie mense by die ander woonwaens nie.
Sy spits haar ore, maar al wat sy hoor, is ’n korhaan wat na sy maat roep: So wrragtag! So wrragtag! Hoop maar vir die beste, besluit sy en trek haar T-hemp en denim uit.
Dis salig … Lekkerder as treinry en vyekonfyt. Sy maak haar oë toe, lig haar gesig onder die stortkop en voel hoe die stomende water ’n lafenis is wat die moegheid, spanning en spinnerakke in haar kop wegspoel. Om te vergoed vir die gemis aan badolie gebruik sy ’n milde hoeveelheid sjampoe.
Haar ore is vol seep en die water raas. Sy hoor nie die naderende voetstappe nie, net vaagweg ’n stem wat praat – na iemand roep.
“Hallo, Franco! Du bist zurück?” vra ’n manstem in Duits.
Aralie se oë vlieg oop. In die deuropening staan ’n vreemde, ouerige man, versteen soos ’n soutpilaar. Sy ruk byna die reling af toe sy soos blits haar handdoek opraap en om haar drapeer.
“Sperrgebiet!” roep sy in haar verroeste skool-Duits uit. Toe hy verstar bly staan, diep sy nog ’n woord uit haar geheue op: “Verboten!” Verbode is ’n woord wat hy sal verstaan.
“Wragtag … ein Mädchen!” stotter hy.
Sy kan nie onthou wat “loop” in Duits is nie. “Gehen!” probeer sy.
Voor hy kan reageer, kom Franco vervaard ingehardloop. Sy oë lyk soos sopborde en hy swaai wild met sy arms. “Hans, uit! Aus! Hieraus!”
Dit bring die Duitser in rat. Hy druk sy hande voor sy oë en skuifel blind in die rigting van die deur.
“Jy ook, meneer Conradie!” gebied Aralie. “Loop! Ja, dadelik! En moenie loer nie!”
“Nooit!” Hy plooi sy mond in ’n bedeesde lyn. “Nie eens met een oog nie, al is die versoeking groot.”
“Lag jy?” vra sy dreigend.
