Franco lei Hans Schreuder aan die arm buitetoe. Voor die twee hulle uit die voete maak, roep Franco tergend oor sy skouer: “Nogal ’n oulike moesie daardie een op jou sitvlak.”
Aralie val daarvoor en gryp na die handdoek, net om te voel alle agterste dele van haar anatomie is veilig bedek. Sy antwoord nie, maar die koekie seep wat hom teen die rug tref, is bewys dat sy wel gehoor het.
“Moet ek die seep terugbring?” bied hy sedig aan. “Waarmee gaan jy was?”
’n Onheilspellende stilte volg en Franco waag dit nie verder nie.
“Jy kan nou maar jou oë oopmaak, Herr Schreuder,” gee hy toestemming en stoot Hans in die rigting van sy woonwa.
“Es tut mir leid,” prewel Hans verskonend.
“Bitte. Dis nie jou skuld nie. Ek wou jou waarsku, maar ek was te laat. Toe maar, die handdoek was darem groot genoeg om alles toe te maak.”
“Ach so?”
“Ja, en gelukkig het jy nie jou bril opgehad nie.”
“Nein, óngelukkig,” korrigeer hy met ’n droë laggie. Dan wil hy weet vir wie se gebruik die Mädchen daar is.
“Niemand s’n nie, net vir die diere se gebruik. Sy is ons nuwe veearts. Tierveto.”
“Ach, jammer …”
Franco klap hom troostend op die skouer. “Hoe vorder jou impakstudie?”
“Danke gut.”
“Vra maar as jy hulp nodig het,” bied Franco aan en loop om na sy vuur te gaan kyk.
Toe Aralie tien minute later skoon, droog en kuis aangetrek uit die badkamer kom, is Franco besig om biefstukke op die kole om te draai. Hy het twee kampstoele reggesit, en ’n tafel met tamaties, broodrolletjies en twee glase rooiwyn.
Hy is versigtig om nie haar oog te vang nie en kyk doer ver oor die donker horison. “Mooi aand, is dit nie?” merk hy luiters op.
Aralie kyk agterdogtig na hom, nie gerusgestel deur die neutrale stemtoon nie.
“Dit lyk na reën,” las hy vroom by.
“Plaas dat jy simpatiek is, vind jy dit ’n grap,” verwyt sy. “Jy het belowe jy sal iets by die ingang hang om die mans te waarsku as ek die badkamer gebruik.”
“Ek wou, maar ek kon nie betyds ’n pienk dingetjie opspoor nie. Het jy nie dalk vir my iets frillerigs te leen nie?”
“Nee.” Sy swaai haar nat hare oor haar skouers en hang die handdoek oor ’n tenttou. “Gebruik liewer ’n rooi vlag, dis meer geskik.”
Sy klink nie regtig kwaad nie, nie soos op die vliegtuig nie. Hy laat vaar die speelsheid en raak ernstig.
“Hans Schreuder is bysiende en het nie sy bril opgehad nie. Daarsonder kan hy skaars ’n armlengte voor hom sien. Jy was ’n vae, wasige beeld, sonder detail. Hy het niks gesien wat hy nie moes nie.”
“Regtig?” dring Aralie aan.
Hy knik met sy kop na die nabygeleë vlei, van waar ’n gekwaak opklink. “Sowaar as wat elkeen van daardie paddas ’n manel dra.”
Bysiende? Noudat sy dit weet, sak Aralie se ontsteltenis. Die storthokkie was boonop vol stoom en haar lyf vol seepborrels, wat ook sou gehelp het.
“En jy?”
“Ongelukkig was jy al soos ’n mummie toegedraai teen die tyd dat ek opgedaag het. Jammer, anders het ek ook ’n vroeë Kersbonus gehad.”
Sy trek haar neus op. “Julle mans is ook almal eenders.”
“Dis goed, want vir wie anders sou julle dan julle hare gewas het?” daag hy haar uit.
Aralie besluit om liewer niks te sê nie. Vir die eerste keer let sy die kuiltjie in sy ken op – en wens sy het nie. Die man doen dinge aan haar. Smokkel met haar kop en toor met haar lyf. Dinge waarna sy nie gesoek het nie en waarvoor sy nie gereed is nie. Dalk is dít die rede waarom sy gedurig met hom baklei: as teenvoeter vir sy oorweldigende manlikheid, en uit selfverdediging teen die uitwerking wat hy op haar het.
Franco haak een van die stoele nader en gee vir haar ’n glas wyn aan. Hy neem die ander een en lig dit omhoog. “Op jou eerste dag wat jy oorleef het!”
Ook maar net-net … Aralie kan nie glo dat dit slegs een dag was nie. Soveel het gebeur dat dit soos ’n jaar voel. Vanoggend nog was Franco ’n vreemdeling, ’n naam, ’n TV-persoonlikheid wat sy van ver af bewonder het. Toe ’n hardvogtige baas wat sy pond vleis eis. Nou het hulle na ’n volgende fase aanbeweeg. Hulle is vriende … Die gedagte bring ’n warm gevoel om haar hart.
Sy sit afgetrokke en kyk na die mopaniemotte wat lomp om die lantern fladder, terwyl Franco vertel hoe hy as kind gelees het wat tydens die Tweede Wêreldoorlog met diere gebeur het en hoe dié grubeelde by hom bly spook het.
“Toe ek hoor van die haglike toestande in Bagdad se dieretuin tydens die Amerikaanse inval in Irak, het ek besef ek kan nie my rug daarop draai en bloot met my lewe aangaan nie,” gaan hy voort. “In daardie stadium was ek lektor by Boston-universiteit, en ek het kontakte in die weermag gehad wat my Green Earth Foundation goedgesind was. Ek het toutjies getrek en gunste opgeroep en dit reggekry om as burgerlike saam met die koalisiemagte die land binne te gaan.”
Aralie kyk na hom oor haar glas. “Ek het destyds op die nuus die pantservoertuie gesien wat Irak binnegeval het, en later dele van die reddingsprojek in jou natuurreeks.”
Hy neem ’n sluk wyn en gooi nog ’n stomp doringhout op die vuur. “Ek was in een van daardie pantservoertuie, in een van die voorste tenks.”
“Dapper van jou.”
Hy skud sy kop. “Eerder dom en voortvarend. In daardie tenk het ek vir die eerste keer geleer wat kloustrofobie en naarheid is.”
“Ek dog jy jok oor die naarheid, om my beter te laat voel.”
“Ek jok nie oor nagmerries nie. Dis hoekom ek medelye met jou gehad het – omdat ek eerstehandse ervaring daarvan het. Dis hoekom ek wou help, al was my metodes lomper as dié van daardie motte.”
“Dit het die gewenste resultaat gehad,” herinner Aralie hom.
Sy gaan haal borde en messegoed en begin die tamaties vir slaai opsny. Dan sê sy huiwerig: “Die TV-program het nie gewys in watter toestand die dieretuin was nie.”
Hy is ’n rukkie stil, sy somber blik op die vuur gerig. “Teen die tyd dat ons daar aangekom het, was talle diere al dood van honger of verwaarlosing. Maar ons kon die oorblywendes red. Dit was ’n reuse-operasie, amper soos die destydse Entebbe-inval deur Israel. Hercules-vragvliegtuie het in die nag op die aanloopbaan gewag terwyl weermagtrokke die kratte aangery het. Meesal roofdiere: leeus, luiperds en jagluiperds, twee skaars witkwasjakkalse en ’n paar hiënas. Ook ape en ’n verskeidenheid reptiele uit Saddam Hoesein se paleis.”
“Het
