verlange. Angs omdat sy nie presies sal weet hoe dit met haar seuns gaan nie.
En, weet Margot vir seker toe hy opstaan en sy hand na haar toe uithou, Debora sal nie al een wees wat sal vrees en verlang nie.
Sy vingers is koesterend warm toe hy haar orent trek, maar sy oë kyk koel af in hare. “Lekker lees aan jou Huisgenoot. Miskien is dit waarby jy jou moet hou. Lekker lees en huishou. Dan kan jy nie so erg seerkry nie.”
Sy is oombliklik kwaad maar in sy blik sien sy egte sorg en deernis. Maar sy bly krapperig. Sy vergeet dat sy met Debora se tydskrif in haar hande staan, dat sy hier in Debora se kamer net ’n gas is. Dat Marnitz jare ouer as sy is. En dat sy nou net gedink het sy gaan na hom verlang.
“Dus moet ek liewer in ’n glaskas gaan woon? Daar waar die lewe by my verby kan gaan. Hoe eng dink jy tog, Marnitz Schlagerfeldt.”
’n Flits van verbasing in die donkerblou oë. Toe sien sy hoedat hy ook kwaad word. Die ferm mond klamp saam en sy hande kom op haar skouers neer. “Wat weet jy tog, Margot Scott? Wát?”
Toe draai hy om en stap driftig uit. Sy hoor sy voetstappe met die trap af kletter.
Sy staan minute lank doodstil, wag dat haar hartklop moet bedaar. Dis of die lug om haar liggies knetter. As sy beweeg, sal dit vlam.
Die volgende oggend groet Margot haar ma toe dié kerksaal toe gaan om ’n vergadering van die susters by te woon. Sy gaan bad en trek aan. ’n Donkerblou romp en grysblou bloes wat sy self gemaak het. Wat sy nié gister vir Marnitz gesê het nie, is dat sy knap met die naald is en seker ’n bestaan daarvan kan maak, as sy sou wou. Maar nee, sy wil verpleeg. Ná gister weet sy dit so seker soos wat sy haarself nou in die spieël beskou. Sy haal diep asem, bekyk haarself krities. Steeds lank en maer. Dit sal seker nooit verander nie. Maar tog het sy redelik onlangs rondings hier voorlangs gekry. Meer as wat sy verwag het. Die skooljurk het dit nog weggesteek. Maar nie meer nie. En daar is ’n sagtheid om die heupe ook. Dit stel haar tevrede. Die nou middeltjie en die lang bene. Ook haar nek is slank bo haar smal skouers. Sy trek haar skouers op, laat sak dit weer.
Nou die dag wou sy met haar ma praat. Maar ná die eerste tastende paar sinne het sy geweet haar ma wil nie oor grootword en kêrels praat nie. Mans maak haar bang. Dus het Margot stilgebly. Onverhoeds ’n woede gevoel teenoor die man wat haar pa was. Hierdie Henry Scott-Trewellyn wat moontlik nog iewers in Engeland woon.
“Vertel my meer, Mamma,” het sy nou een aand weer gesmeek.
“Meer as dit, Margot, is nie belangrik nie. Ek het vir hom ’n brief geskryf. Kort, wel, kort nadat ek besef het dat jy gaan opdaag. Maar hy het my nooit geantwoord nie.”
“Het hy ooit die brief gekry?”
“Seker, ja, maar hy het nie geantwoord nie. Nee, hy bestaan nie vir my nie.”
“Maar hy hét tog vir Mamma bestaan?”
“Ja. Maar ek moes nie so dom, so beïnvloedbaar gewees het nie. Maar ek is los van Henry Scott-Trewellyn. En hy bestaan vir alle praktiese doeleindes ook nie vir jou nie.”
Maar in hierdie soel Desember met haar kindertyd onherroeplik agter haar, beleef sy dae waarin haar pa lewensgroot wil word. Sou die oorlog wat uitgebreek het hom raak? Is hy dalk in een of ander hoë pos waar hy bevele gee? Of is hierdie Henry ’n gewone voetsoldaat wat moontlik nie eens werklik liggaam en siel vir die moederland wil gee nie? “For king and country” is dalk nie in sy bloed nie.
Sy staar weer in die spieël. Sy trek nie baie na haar ma nie. Moontlik die weligheid van haar hare. Maar haar ma s’n is vaalbruin. Ook die Dresden-blou oë en ligte vel moes sy van hom gekry het. Dié Scott-Trewellyn wat iewers ’n spikkel in die niet is.
Toe maak sy die laai oop en haal die nuwe lipstiffie uit wat haar ma, seker uit haar spaargeldjies, by Eisenstein gekoop het. Dis sagpienk soos waatlemoen. Sy sit ’n titsel aan haar lippe, sien hoedat haar mond vol en vroulik teen die room van haar vel uitstaan. Sy glimlag sodat die kuiltjie in haar linkerwang verskyn en verdwyn. Nou toe nou. Geen wonder Debora lyk altyd so mooi met die rooi lippe nie. Lipstiffie doen regtig iets vir ’n mens.
Sy maak haar blik los uit haarself. Skud haar kop. Dalk is dit nou maar só en is haar ma reg. Dis dinge wat vir goed verby is. In elk geval vir vanoggend. Want sy moet weer gaan help skil daar by Debora-hulle. Die boord is swaar van die ryp vroeë perskes wat Anna en Fanjan pluk en wat dan in kardoese gepak moet word om in die winkel te verkoop. Appelkose moet ontpit en die nuwe drag vars vye geprik word.
Maar sy gee nie om nie. Sy koester haar in die geselligheid van die Schlagerfeldts se breë veranda met die eik wat nog al die somers sy skadu smiddae daar instoot. Die voëls wat kwetterend uit die takke vlieg as die drie Schlagerfeldt-seuns te hard lag. Of tjilpend bly sit as die geselskap op die stoep rustiger is.
Nou brand die son al vroeg met mening op die sinkdakke neer. Dis verswelgend warm in die huis. Vir ’n oomblik wonder sy of sy haar hare in ’n dik vlegsel agter moet vasmaak. Maar sy besluit daarteen. Haar skoongewaste hare laat sy los oor haar skouers hang. Toe stap sy oor die stofstraat na die Schlagerfeldts.
Sy kry die drie broers al klaar om die tafel en vir Debora en Anna in die kombuis. Erik en Heinrich groet haar glimlaggend maar Marnitz kyk net op, knik stywerig. So asof hy nog nooit lekker losweg met haar gesels het nie. Maar sy blik bly ’n sekonde of wat langer op haar mond.
Nou toe kyk, dink sy tevrede. Jy gaan my nog baie met lipstiek sien. Sy wenkbroue lig-lig en sy wip haar terstond, maar gaan sit op haar ou plek tussen Heinrich en Erik sodat sy oor die agtertuin kan uitkyk waar Fanjan onkruid uit die wortelbeddings trek. Maar haar kop woel. Debora het haar ook netnou in die kombuis vlugtig bekyk maar nie ’n woord oor die lipstiffie gesê nie. Moontlik keur sy dit goed. Nie dat dit saak maak nie, dink Margot. Sy sal van nou af doen wat sy wil.
“Marnitz het gelukkig vanoggend ’n rukkie vry,” sug Debora toe sy ’n slag om die deur loer. “Ek sê hy moet gaan rus, maar nee, hy wil skil.”
“Skil help vir alles, Mutti,” antwoord Marnitz sonder om op te kyk. “Mens skil al jou nukke weg.”
“Genug!” glimlag Debora. “Sowat van nonsens praat darem.”
“Dalk het hy ’n punt beet,” sê Margot. Dis vanmôre of ’n duiweltjie sy sit op haar skouer kry. Sy sal Marnitz aanvat. En toe hy koel, met opgetrekte wenkbroue na haar bly kyk: “Ja, dalk skil hy al die arrogansie en kwaaigeit van hom af.”
Heinrich speel dadelik saam. “Ja-nee, onse Brüder sal dik moet skil om dit als af te kry.”
Marnitz sit sy messie neer. Maar dis tog of die wolk effens van sy ernstige gesig lig. “Hý het ’n naam, juffrou Scott, en hý sit hier reg voor jou!”
“Ag, natuurlik, ja! Hoe kon ek jou miskyk, dokter Marnitz Schlagerfeldt? Haas onmoontlik met ’n ego soos joune.”
Sy sien dat Debora geamuseerd staan en luister. Haar grou blik skuif stadig van Margot na haar oudste, die karmosynrooi lippe effens oop.
En dis of Margot nuwe moed kry. Om sjarmant of koketterig of wat ook al te wees. Nes die aktrises wat sy in die films wat Vrydagaande in die stadsaal draai, sien doen. Sy laat haar ooglede sak en pruil effens: “Nooit weer sal ek bo-oor jou kop praat nie, dokter Marnitz.”
Heinrich skater dit uit en tot Erik, wat vanmôre weer bra afwesig lyk, glimlag breed.
Net
