loop.
Sy lig haar gesig op en kyk met tergende ondeundheid in sy streng, onpeilbare swart oë. Dis waar, die man is gevaarlik aantreklik met daardie effens hoë voorkop, ietwat skraal gesig, hoë wangbene, aristokratiese neus, karaktervolle mond en effens vierkantige ken, dink sy. Maar sy sê net hardop: “As dit nie vir jou te vernederend is om met my op die dansbaan gesien te word nie, mag jy, señor marquês. Terloops, jy dans baie goed. Ek hou daarvan om met mans te dans wat geskool is in die kuns.”
“Dankie,” sê hy onderwyl sy blik hare gevange hou. “Wanneer jy respektabel geklee is soos vanaand, is dit vir my ’n eer en ’n plesier om saam met jou gesien te word, señorita.Veroorloof my om te sê dat jy vanaand besonder aanvallig lyk.”
“Indien jy dit as ’n kompliment bedoel, señor,” verklaar sy met merkbare pret in haar stem, “sê ek dankie. Maar ek herhaal: mense sien my nie dikwels in ’n rok nie,” jok sy sonder om te blik of te bloos.“En soos ek reeds gesê het, as mense my nie wil sien soos ek is nie, staan dit hulle heeltemal vry om my te ignoreer. Ek hou ook nie daarvan dat mense vir my preek nie.”
“In daardie geval sal ek beslis nog baie vir jou preek,” kom dit onverwags van die marquês.
“O, maar ek is heeltemal opgewasse teen jou preke, señor, al hou ek nie van ’n prekery nie,” glimlag sy.“Moet my net nie êrens insmokkel en my probeer versteek nie . . .”
Die dans loop ten einde voordat Rina haar sin heeltemal kan voltooi. Maar die marquês is geensins van plan om dit daar te laat nie.
“Solank jy behoorlik geklee is, sal ek jou nooit vir ander se oë probeer wegsteek nie, señorita,” sê hy onderwyl hulle in die rigting van sy tafel beweeg.
“O, Herman, dis nou die professor, gee glad nie om dat ek in ’n einaklein bikini swem nie,” glimlag sy meewarig, maar haar oë is vol tergduiweltjies. “Hy is so ’n ou droë stoppel, weet jy, dat hy dit nie eens sal agterkom nie, al swem ek ook kaal voor hom.”
“Is jy verloof aan die droë . . . e . . . professor?” Amper verspreek die marquês hom.
Rina kan sweer hy bloos effens. Sy bedwing haar lag, maar haar oë lag hom openlik uit. “Nee, ons is nog nie verloof nie, señor,” antwoord sy en vervolg ondeund: “Hy verveel my nog te dikwels.Verbeel jou, in plaas van om my te vertel hoe lief hy my het, vertel hy my van die droë onderwerpe wat hy bedags met sy studente bespreek.”
“En jy hou nie daarvan nie; jy wil hoor hoe lief hy jou het?” As Rina haar nie vergis nie, is daar sowaar ’n glimlaggie om die man se altyd streng mond. Nou ja, dit was in elk geval haar bedoeling om te sien of hy darem kan glimlag.
“Maar is dit nie wat elke meisie van die man wil hoor wat sy as lewensmaat oorweeg nie?”
“Dan is jy regtig van plan om met die professor in die huwelik te tree, señorita?” vra die edelman, nou weer met ’n onpersoonlike stem.
Rina trek haar skouers liggies op en maak asof sy nie eens bewus is van sy onpersoonlike houding nie.“O, ek sal stellig met hom trou, die dag wanneer hy my nie meer verveel nie, señor,” sê sy sedig. “Herman kan nogal baie gaaf wees wanneer hy nie die dag se vervelige lesings bespreek nie. Maar ek sal hom nog daardie slegte gewoonte afleer. Ek was nog altyd te besig met my studie om hom werklik reg te pluk.”
Sy kyk hom aan en haar oë sê duidelik: Nou toe, wat het jy nou weer daarop te sê? Maar die marquês sê niks nie en weldra sluit hulle hulle weer by sy familie aan.
“Rina,” roep Carla opgewonde uit, nadat eersgenoemde en Conzalo plaasgeneem het, “tia Astrid het belowe dat ons drie jou oormôre by die hotel mag besoek.”
“Julle is baie welkom, Carla,” glimlag Rina vriendelik. Haar blik skuif na die marquês en sy merk die ligte frons op sy voorkop. Dadelik is die tergduiweltjies weer terug in haar oë. “Moet asseblief nie bekommerd wees nie, señor,” paai sy terglustig. “Carla sal twee duennas by haar hê, nie net een nie.”
“Sal jy ’n drankie neem, señorita?” vra die marquês.
Rina maak eers seker dat die bak rose naby haar staan. Sy merk die ou marquesa se blik wat geamuseer op haar rus. Ongemerk knik sy vir die ou dame.
“Dankie, ek sal ’n glasie grappa neem, señor,” antwoord sy ewe ongeërg, asof dit vir haar wat nooit sterk drank gebruik nie, ’n alledaagse ding is om grappa te drink. Sy merk die skok in die edelman se oë en sien hoe hy skielik verstyf. Heimlik verheug sy haar daarin dat sy hierdie trotse, konserwatiewe man weer eens uit sy waardigheid geskok het.
Ellendige man, hy dink mos almal wat nie hul adellike gebruike en gewoontes volg nie, kan ooit respektabel wees nie, dink Rina. Nou goed, laat hom van haar dink wat hy wil. Maar wanneer die geleentheid hom voordoen, gaan hy telkens ’n skok of twee opdoen.
Rina dans weer ’n dansie met die edelman. Toe hulle na die tafel terugkeer, wag die glasie grappa reeds op haar.
Sy gaan sit, neem die glasie drank ewe onskuldig op en bring dit na haar lippe. Sy hou haar asem op en laat die vloeistof slegs aan haar lippe raak. Die volgende oomblik trek sy die bak met rose ewe onskuldig nader en ruik behaaglik aan die halfoop knoppe. Terselfdertyd ledig sy die helfte van die drank in die blombak, terwyl die twee ou dames hierdie optrede van haar geamuseer dophou.
Hierdie proses herhaal sy nog twee keer, toe is die glasie eindelik leeg. Daarna dans sy weer met Conzalo.
Terug by sy tafel, is Rina weer eens bewus van die ellendige hoofpyn wat haar vroeër by die hotel geteister het. Gelukkig het sy daaraan gedink om twee hoofpynpille in haar aandsakkie te plaas. Maar haar aandsakkie is by die Summers se tafel, dus sal sy nou moet aanstaltes maak om na hulle terug te keer.
“Julle sal my nou ongelukkig moet verskoon, sodat ek kan teruggaan na die geselskap saam met wie ek na die dansparty gekom het,” sê Rina beleef.
Maar hiervan wil die marquesa niks weet nie. “Ons het dan nog nie eens gesels nie!” maak die ou dame dadelik beswaar. “Jy het nog die hele tyd net met Conzalo gedans. Nee, jy gaan ons nie so afskeep nie, Rina . . . Conzalo, gaan maak asseblief vir Rina verskoning by haar vriende. Ek wil nog ’n rukkie met haar gesels.”
“As jy nie omgee nie, señor,” kom dit beleef van Rina, “sal ek dit waardeer as jy sommer my aandsakkie ook saambring.”
“Rina,” vra die marquesa terwyl Conzalo onderweg is na die Amerikaners se tafel, “waarom het jy jou glasie drank in die blombak leeggemaak?”
“Ek drink nooit sterk drank nie, señora, nie eens tafelwyn nie,” antwoord Rina bedaard. “Ek bepaal my net by koffie, tee en vrugtedrankies.”
“Nou waarom het jy dan so ’n verskriklike sterk drankie bestel?” wil Marco verbaas weet.
“Om jou neef, die marquês, te treiter,” glimlag Rina skalks. “Het jy nie gesien hoe dit hom tot in sy adellike tone geskok het nie?”
“Is dit nodig om hom só te skok, kind?” vra die marquesa met ’n vonkeling in haar wyse oë.
“Ek vrees dit verskaf my groot plesier, señora,” kom dit van Rina. “Die marquês koester ’n pynlik verdraaide mening oor my. Hy meen dat ek glad nie respektabel of ordentlik is nie. Nou doen ek opsetlik dinge wat ek meen hom terdeë sal skok. Dit verbaas my werklik dat hy nie ’n woord oor die glasie drank gesê het nie.
