ken, maar die edelman is reeds besig om vir hulle elk ’n glasie marsala by die kelner te bestel.
Daar is ’n sweem van ’n glimlaggie om haar sagte mond toe haar blik dié van die marquesa vang. Haar blik skuif stadig na die bak rose wat nog steeds hier naby haar staan. Sy voel byna jammer vir die pragtige knoppe wat vanaand so met drank gedokter moet word; eers grappa, en nou sal dit marsala wees.
Maar Rina merk nie op dat Conzalo haar ongemerk dophou nie, selfs sien hoe ingedagte sy die bak rose bekyk. “Is die rose in Suid-Afrika net so mooi soos hier in Lissabon, señorita?” vra die marquês met vreemde belangstelling en trek die bak blomme ongeërg tot byna reg voor hom.
O, duiwels en dinge, knoop Rina in haar enigheid. Nou moet die ellendige man nog die bak rose ook voor my staan en verwyder. Hoe op aarde gaan ek nou van die marsala ontslae raak?
“Jy het nog nie my vraag beantwoord nie, señorita,” herinner die man haar met sy oë ernstig, deurdringend op haar gerig.
“Ek was nog besig om te besluit, señor,” antwoord sy met ’n suur glimlaggie. Die volgende oomblik trek sy die rose effens nader en beskou die roosknoppe met konsentrasie. Gemaak ongeërg trek sy die blomme nou tot reg voor haar. “Ek dink hulle is ewe mooi, señor,” antwoord sy, nou weer met ’n tergende lig in haar oë omdat sy hom so pragtig uitoorlê het.
Maar wat Rina nie weet nie, is dat die marquesa hom alles vertel het van haar doelbewuste uittarting en dat die man nou gewapen is teen haar taktiek.
“Ek hou besonder baie van die geur van rose,” kondig die marquês bedaard aan. Die volgende oomblik trek hy die bak weer nader en ruik behaaglik aan die roosknoppe. Hy kyk Rina stip aan. “ ’n Heerlike, sagte geur. Stem jy nie saam nie, señorita?”
Hy jok, die ellendige leuenaar, dink sy vies. Hy ruik die aaklige geur van grappa, glad nie die geur van rose nie. Maar hardop sê sy: “Jy het reg, señor. Rose het inderdaad ’n heerlike, sagte geur . . .”
Die kelner maak sy verskyning, maar Rina merk nie die geamuseerde vonkeling in die jong marquês se oë toe die kelner die glasie marsala ewe beleef voor haar plaas nie. Haar verstand werk nou in die hoogste versnelling. Sy sal óf hierdie glasie wyn moet drink en moontlik aangeklam raak en dalk nog ’n spektakel van haarself maak, óf sy sal ’n uitweg moet vind om ongesiens daarvan ontslae te raak.
Rina is ’n intelligente meisie. Sy laat haar nie so goedsmoeds deur ’n edelman droogsit nie. As hy dan nou skielik so behep is met die ellendige bak rose, laat hom dan wees.
Dit sal in elk geval nie die eerste keer in haar lewe wees dat sy ongesiens van ’n glasie drank ontslae raak nie. Sy het dit al dikwels gedoen, op partytjies waar mense aanstoot neem indien jy ’n drankie van die hand wys.
Sy wag ook net totdat die geselskap mooi op stryk is, toe stamp sy die glasie ongemerk met haar hand om, sodat die bruin vloeistof oor haar skoot stroom, haar duur rok ten spyt. Nou, weet sy, móét iemand haar na die hotel neem. Sy kyk die marquês met die onskuldige gesiggie van ’n engel aan, ofskoon haar oë hom stil uitlag.
“Ek is vreeslik jammer dat ek so ’n gemors hier op die tafel gemaak het, señor,” maak sy verskoning. “Maar gelukkig het die meeste van die drank op my skoot beland en nie op die tafeldoek nie.”
Rina en Conzalo kom byna gelyktydig orent. Rina knik ongemerk vir sy ma. Dié kan ’n glimlaggie nie bedwing toe sy die lagduiweltjies in Rina se oë gewaar nie. Sy, net soos die ander drie, weet dat Rina die glasie opsetlik omgestamp het. Sy is seker dat Conzalo dit ook weet, al lyk hy so koel en bedaard.
Met ’n kantsakdoekie probeer Rina die ergste drank van haar rok verwyder. Die volgende oomblik bied Conzalo haar sy haelwit sysakdoek aan.
“Jou rok is seker nou geruïneer,” meen die edelman.
“Nee, wat,” antwoord Rina ongeërg, “nadat die droogskoonmaker dit onder hande geneem het, sal daar nie ’n enkele merk aan wees nie. Maar ek vrees ek sal nou na die hotel moet teruggaan. Ek het heeltemal genoeg van nat klere gehad vir een dag. As dit nie te veel moeite is nie, sal ek bly wees as jy vir my ’n taxi kan ontbied.”
“Ek sal jou persoonlik tuis besorg, señorita.”
“Dit is regtig nie nodig om soveel moeite te doen nie,” antwoord sy dadelik. “’n Taxi kan my ewe goed tuis besorg; waarom jou pret bederf deur die geselligheid tydelik te verlaat? Ek is seker hier is baie vroue wat graag met jou sal wil dans.”
“Ek het gesê ek sal jou persoonlik tuis besorg, señorita,” herhaal die man met vreemde verdraagsaamheid onderwyl hy haar manteltjie oor haar skouers hang. “As jy gereed is, kan ons maar gaan.”
Hierop antwoord sy nie. Met haar gewone vriendelike, innemende glimlaggie, wens sy die agterblywendes ’n rustige nag toe. Daarna neem Conzalo haar arm en lei haar na waar sy lang swart motor voor die gebou in die straat staan. In die ligte van die straat merk Rina die wapens van die De Valcadas op die voorste deure van die voertuig in silwer gemonteer. Maar sy laat haar nie daardeur beïndruk nie.
Die edelman maak die motordeur oop en help haar bedagsaam om in te klim. Hy verwyder selfs die wye romp van haar rok eiehandig uit die deur se pad voordat hy dit toemaak; inderdaad die adellike heer.
Hm, dink Rina effens verontwaardig, hy maak nou kamma of ek die koningin van Skeba is, maar hy vergeet al die nare insinuasies wat hy vanoggend by die rivier teenoor my kwytgeraak het. Selfs vanaand in die saal het hy baie duidelik laat blyk dat hy my nie tydens hul olyffees op sy quinta verwelkom nie. Maar hy moet tog nie dink dat ek my daaroor gaan verknies nie. Ek is glad nie gretig om met hulle bevriend te wees nie, in elk geval nie met hom nie. Omdat hy soos ’n Griekse god lyk, dink hy hy ís een.
Hulle lê die rit na die hotel in stilte af. Toe hulle voor die hotel stilhou, wag Rina dat hy nou weer vir haar die motordeur moet oopmaak. Maar die man maak geen beweging om uit te klim nie. Sy steek haar hand uit om die deur self oop te maak, maar Conzalo keer haar terstond.
“Net ’n oomblik, asseblief, señorita,” sê hy bedaard onderwyl hy stil voor hom uitstaar. “Ek wil jou graag ’n oomblik spreek voordat jy gaan.”
“Ek glo nie daar is iets wat ons aan mekaar te sê het nie, señor.”
“O ja, daar is,” antwoord hy. Hy draai na haar, kyk haar ’n oomblik deurdringend aan en vervolg: “Dit was nie nodig dat jy die wyn op jou rok moes omkeer om daarvan ontslae te raak nie, jy kon dit ook maar in die blombak leeggemaak het. Ek hoop jou nat rok gaan nie jou verkoue vererger nie.”
“Ek het nie die vaagste benul waarvan jy praat nie, señor,” val Rina hom vererg in die rede. Ellendige man, hy skyn ook alwetend te wees! Want sover sy weet, is slegs die marquesa daarvan bewus dat sy die glasie opsetlik omgestamp het.
“O ja, jy weet goed waarvan ek praat, señorita,” troef hy haar. “Grappa kan ’n mens ver ruik en ek verseker jou dat daar niks met my reuksintuig skort nie. In elk geval, ek hoop hierdie tweede eskapade van jou gaan nie maak dat jou verkoue ’n ernstige wending neem nie.”
“Ek verseker jou dat ek môre gesond genoeg sal wees om die Amerikaners op hul uitstappie te vergesel,” antwoord Rina met ’n kil stem onderwyl sy die motordeur oopstoot. “Goeienag, señor. Dankie vir die gesellige aand en vir al jou moeite.”
Sy klim uit die motor en stap die hotel binne sonder ’n enkele terugblik; onbewus van die edelman se donker, onpeilbare blik wat elke beweging van haar volg.
“Até
