familie (volgens ’n beroemde skrywer)
Net nog ’n laaste opmerking oor familie – waarvan ek wel praktiese ervaring het, baie meer as wat ek eintlik wil hê – want ek moet vir Mana gaan help om die kamtige “Kersboom” te versier wat Beyers vanoggend by die huis ingedra het.
Natuurlik nie ’n regte Kersboom nie, want dennebome is nie inheems nie (Beyers), maar nog minder ’n plastiekboom, want plastiek is nie “groen” nie (Mana). Dis groen gekleur, natuurlik, maar dis nie goed genoeg vir ons ekologies-vriendelike ma nie. So wat ons het, is ’n reusagtige kaal tak waaraan ons veronderstel is om tuisgemaakte versierings te hang.
“Om protes aan te teken teen die kommersiële vervlakking van Kersfees,” verklaar Mana.
Klink dit vir jou bekend?
Hoekom moet ons ma selfs ’n Kersboom in “protes” omskep?
Anyway, die beroemde Russiese skrywer Tolstoi het een van sy beroemde boeke met ’n beroemde sin begin. Alle gelukkige families is eenders, maar elke ongelukkige familie is op ’n unieke manier ongelukkig. So iets.
Wat my nogal laat wonder. Ons familie is miskien ingewikkeld, maar ons baklei soos enige ander familie. En ons staan saam (as dit nou rêrig móét) soos enige ander familie. Ons verdedig mekaar en verdra mekaar en verpes mekaar soos enige ander familie.
So dalk beteken dit ons is after all tog ’n gelukkige familie?
3. Jou naam is jou naam is jou naam
Jy’s nie rêrig na ’n meermin vernoem nie.
Maar dis nou eenmaal wat die meeste mense dink as hulle hoor jou naam is Ariel. Almal ken mos Walt Disney se meermin met die bos vlamrooi hare.
En nou lyk dit boonop of jou hare ook eendag die kleur van vuur gaan wees. Ek sê “eendag”, want op die oomblik het jy nog nie eintlik wat mens hare kan noem nie, net so ’n sagte kuikendons wat oranje gloei as die son daarop skyn. Dit maak jou bietjie van ’n alien tussen ons, want niemand anders in die huis het eens ’n skynsel van rooi hare nie. Veral aangesien jy in hierdie stadium meer soos iets uit die buitenste ruimte as soos ’n normale mens lyk.
Moenie vir Mana sê ek het dit gesê nie!
Nie eens as jy dertien is en lankal nie meer soos ’n Space Invader lyk nie.
Mana glo jy is beeldskoon. Met jou oranje kuikendons en al.
Volgens Mana het sy ’n besproete rooikop oupa gehad wat wêreldberoemd was (Mana oordryf mos altyd) vir sy vreesloosheid en sy vlammende humeur. Jy het blykbaar die oupa se hare en sy vreesloosheid geërf, hopelik nie die humeur ook nie. Ons het klaar heeltemal genoeg vinnige humeure en tienerhormone en ander plofstowwe in hierdie gesin, dankie.
Daar’s rêrig nie plek vir ’n beduiwelde babasussie ook nog nie.
Oor jou ma
En noudat ons oor name praat, laat ek verduidelik waarom ek ons ma Mana noem, want dit lyk of jy dalk nie die kans gaan kry nie.
Mana wil mos altyd anders as ander ma’s wees, daarom is my pa ’n gay mode-ontwerper en Tibo se pa ’n proefbuis, en daarom het sy my en Tibo van kleins af aangemoedig om haar op haar naam te noem.
“As jy jou kinders leer om jou Mamma of Pappa te noem, probeer jy op ’n kamtig lieftallige manier respek afdwing. Terwyl dit eintlik heeltemal ondemokraties is, want die kinders kry nie ’n keuse nie, of hoe?”
Dis nie ék wat so sê nie, dis ons ma.
Maar nou hoor ek hoe sy vir Die Baba koer. Mamma se blom. Jy’s jou pappa se prinses. Kom dat Mamma jou ’n klapsoen gee.
Wat het nou van demokrasie geword?
Dalk is dit net omdat sy ouer word. Dalk dink sy nie meer dis sleg vir mens se gesondheid om normaal te wees nie. Dalk omdat Beyers die eerste man is wat haar rêrig gelukkig maak. Nie dat hy veel kompetisie het nie, soos hy self erken. Tibo se pa is ’n proefbuis en my pa ’n absolute sweat skattebol, maar nou eenmaal nie gemaak om ’n vrou gelukkig te maak nie. Behalwe as hy vir haar klere ontwerp.
Maar in Mana se geval het klere ook nie gehelp nie.
“Enige vrou wat bereid is om ’n skildery se prys vir ’n ontwerpersrok te betaal, moet haar kop laat lees!” (Weer ons ma.)
Mana glo jy moet elke dag aantrek asof jy na ’n Fancy Dress paartie gaan waarheen niemand behalwe jy genooi is nie. Jy moet al jou klere in ’n hoop op die vloer gooi en met toe oë rondkrap tot jy ’n rok en ’n trui en ’n hoed en ’n paar skoene gevind het en dan dra jy al hierdie goeters bymekaar, hoe bonter hoe beter, niks hoef bymekaar te pas nie, nie eens die skoene nie.
Eenkeer het Mana met ’n onpaar skoene by die skool opgedaag om my onderwysers te ontmoet …
Nee, ek hoef nie vir jou te beskryf hoe verskriklik dit is om ’n “kunstenaarma” te hê wat geheel en al anders is as al jou klasmaats se ma’s nie. Ek kan maar net hoop haar klerestyl sal ook bedaar noudat sy ’n man gekry het wat haar gelukkig maak. Anders, wel, wat kan ek sê, my liewe sussie, behalwe my innigste, innigste simpatie?
I feel your pain.
Gister moes ek mos help om ’n kaal tak in ’n Kersboom te verander, maar al wat ek eintlik kon doen, was om te keer dat Mana heeltemal oorboord gaan. Een jaar het sy ’n kaal tak in al die kleure van die reënboog geverf en haar ou verfkwasse daaraan opgehang.
“’n Reënboogboom vir ’n reënboognasie,” het sy dit genoem.
Ek moet erken dit was nogal lekker om ons ma se verfkwasse ’n slag op ’n ander plek as in haar hare te sien. Maar ek sou so graag net ’n gewone denneboom met silwer balle en goue sterre en stringe gekleurde liggies wou gehad het. Net één keer.
’n Ander jaar het sy ’n draadboom met groot strikke van toiletpapier versier. Die leë kartonbuisies van die toiletrol het sy onder die strikke opgehang. Dit was nou rêrig ’n laagtepunt in die kuns van Kersversiering.
Hierdie keer het sy en Beyers saam op ’n “Afrikaboom” besluit (hulle kan tog só voorspelbaar wees) en die tak met ystervarkpenne en tarentaalvere versier. Ek wou eers weer kla, maar toe onthou ek die verfkwasboom en die toiletpapierboom, en toe besluit ek vere en ystervarkpenne is after all nie so erg nie.
Die nare waarheid is dat Kersfees maar ’n vervelige affêre kan wees in ’n huis waar die kinders te oud (of te jonk) is om aan Kersvader te glo, so miskien moet ek dankbaar wees ons ma sorg minstens vir interessante versierings.
Alle name is nie eenders nie
Maar ek dwaal al weer af. Jy’s nie na Disney se Ariel vernoem nie, sê Beyers, hoewel ek seker vir die res van my lewe aan jou sal dink as my meermin-sussie. Jy’s na Shakespeare se Ariel vernoem. Die een is ’n meermin, die ander ’n soort towergees wat in ’n boom vasgekeer is, take your pick, al twee moontlikhede klink in elk geval vir my baie beter as om na ’n dooie ouma vernoem te word soos ek.
Ek weet nie of Beyers nog ’n akteur sal wees teen die tyd dat jy dertien is nie. Hy kla dis al hoe moeiliker vir ’n middeljarige wit akteur om aan die lewe te bly in hierdie land, maar hy weet ook nie eintlik wat anders om te doen nie.
