oukei? Eina-klein soos ’n lollipop-special se G-string se voering. Sny na!” Hy stamp sy vuis op die lessenaar. “Heldin wat hulpeloos vasgemaak is in …”
“Marina,” sê Gustaf. “Haar naam is Marina.”
“Dis reg, ja. Marina! Marina!” Asof hy die karakter se naam regtig onthou. “Daar lê die girl, indisposed! Die kamera beweeg, woep, woep! Jump cuts vir effek, nader, nader. Die son flits in die lens, iewers skreeu ’n visarend, die meisie se borste druk sweterig teen die T-hemp, en die arend duik, special effect green screen, tol-tol-tol af na haar verskrikte gesig. Haar mond is oopgesper in hierdie moerske gil, nè? Die snawel pik! Kakwaa! And cut!”
“Marina dra nie ’n T-hemp waardeur haar nipples wys nie.”
“Dis bysaak, pella. Alles in die fyn druk. We’ll fix it in post.” Lothar slaan sy hande teen mekaar. “Ons moet net oppas vir ’n niemand-onder-sestien-beperking! Dit sluit ’n major deel van ons audience uit en ons is in die business om super bucks te maak. Maar wie weet, dalk cheat ons met ’n vinnige kamerabeweging, ’n flink stukkie editing! En my naam is ‘Blow your blue balls to a box-office hit’!”
“Ek gaan die draaiboek self skryf,” sê Gustaf, maar hy wonder of Lothar hom gehoor het.
“Draaiboek skryf is ’n moeilike joppie, my vriend. Nie so maklik soos dit lyk nie.”
“Ek weet, maar ek …”
“Ek vergelyk draaiboek skryf altyd met ’n wiskundeprobleem. Watter formule pas waar? Watter toneel staan links van die is-gelyk-aan-teken en watter toneel daarna? En hoekom?” Hy lag bulderend uit sy maag. “Die groot vraag wat ek altyd vir my skrywers vra, is: Hoekom! Ek wil verstáán hoekom de donner jou karakter doen wat hy doen!”
“Of sy.”
“Goes without saying.”
“En sy het nie altyd mooi borste nie.”
Dit gooi Lothar heeltemal.
“Ekskuus. Jy was besig om te verduidelik dat jy wil verstaan?”
“Film maak is spanwerk, boet. Baie breins werk aan die draaiboek.”
“Maar jy verstaan nie my storie of karakters nie.”
“Die draaiboek. Die script.” Asof Lothar aan hom probeer verduidelik dat dit een en dieselfde ding is. “Dit is die alfa en die omega en die tafel op Tafelberg!”
“Kyk, Lothar. Ek verstaan dat julle my nie vertrou nie, dat julle dink ek het geen ervaring met draaiboek skryf nie. Maar my storie is my storie.”
“Gus. Almal se storie is hulle storie en ons verstaan dat jy fyngevoelig is. Maar kill your darlings, Gus! Ons moet almal soms ons lieflinge verwurg.”
Lieflinge verwurg. Wat weet hierdie man van doodmaak? Vir hom is doodmaak net nog ’n toneel wat voldoen aan draaiboekreël 13 en wat gevolg word deur reël 14 en wat die storie vorentoe laat beweeg na reël 15.
Doodmaak.
As Elisma nou ’n selfoonfoto van hom, Gustaf, moet neem, sal hy nog erger as Edgar Allan Poe op sy bekende foto lyk.
“Lothar. Ek het bietjie navorsing gedoen oor jou ander films soos Manalleen.”
“Hoezit, my bra!” Lothar klap op sy maag. “Ons het baie gepraat oor daardie titel.”
“Julle kon nie die titel verander nie, want dit was Hannes Bredenkamp se roman en julle het die film verkoop op sy romantitel.”
“Man, ja. So tussen my en jou en hierdie whiskeyglas, dit was ’n moeilike besluit.”
“Julle het die titel gebruik, maar die storie so verander dat net die karakters se name behoue gebly het.”
’n Gespanne laggie. “Kwit, my pel. Jy verstaan nie! Jy verstáá-áán nie! Ons moes dit rolprentmatig maak. Want ons is in die besigheid van moewies maak, nie boeke skryf nie! Daar is ’n moerse gap tussen ’n boek en ’n draaiboek!” Hy leun vorentoe. “Kyk. Kaarte op die tafel. Ou Hannes, nè!” Hy slaan weer ’n slag op sy maag. “Ou Hannes is ’n donnerse goeie skrywer, ek is die eerste om dit toe te gee. Maar hy’t nie ’n cooking clue hoe film werk nie!”
“Ek het ál drie Save the Cat-boeke in die hospitaal gelees, Lothar. Draaiboekbybels. Deeglik gelees die afgelope drie dae terwyl ek in die bed moes bly. My uitgewer het hulle vir my gebring. So ek het ’n idee waaroor draaiboek skryf gaan.”
“O. Jy ken die kat?”
“Miaau.”
Dit vang Lothar onkant, maar na ’n paar oomblikke sê hy: “Maar dit is nog nie te sê dat as jy daardie boeke gelees het, jy kan draaiboeke skryf nie!”
“Julle gaan my ten minste die kans gee?”
Sy gesig helder op. “Nou praat jy my taal, Gus. Ons vat eerste opsie op jou first draft. Hel, ou partner, ek het al first drafts gesien waarmee jy nie eers jou vetterige braaivleisbek wil afvee nie. But that’s a conversation for another day. As ons voel jou draft het meriete, bring ons iemand in om dit te dokter, hier te twiek, daar te skaaf, mooi in proporsie te kry en …”
“Nee.”
“Ekskuus?”
“Niemand behalwe ek skryf daardie draaiboek nie. Dit moet in my kontrak staan.”
“Maar geen draaiboek word op first draft aanvaar nie! Dis ’n werkstuk! ’n Bloudruk van wat jy uiteindelik beplan! Manalleen het deur 23 drafts gegaan!”
“Ek is ook bereid om oor te skryf mits ek met julle kritiek saamstem.”
“Drie-en-twintig keer?”
“Ek hoop nie dit neem so lank nie, mits ons by my oorspronklike storie bly.”
Lothar gee ’n snorkie deur sy Quasimodo-neus asof hy ’n skuldige ondervra voor hy gemartel word en weet hy sal uiteindelik ingee.
“Gus, my broeder. Ons is mos pelle, nè?” Hy steek skielik sy hand uit en skud Gustaf s’n oordadig. Die hand is vet en nat in syne. “Ons is almal partners in hierdie bedryf. Ha-ha-ha. Kom ons kyk na jou eerste draft, dan praat ons verder. En onthou, ons aanvaar net Final Draft. Het jy daai skryfprogram?”
Hy ken die naam van die draaiboekprogram. “Nee, maar ek sal een kry en dit onder die knie kry.”
“Ek sal jou help. Of ek gee Sterretjie om jou bietjie op jou boude te klits met die program. So maklik soos ’n honger aktrise se oudisie. Tjoef-tjaf en jy’t dit, uhm …” hy maak seksuele bewegings, “onder die knie! Ha-ha-ha.”
“Ek ken die storie. Ek ken rillers. Ek wil dit self doen.”
“Maar prentjies. Dink in prentjies, Gus, my ou maat. Hoe minder mense práát, hoe beter.”
“En tog is al Amanda se draaiboeke die ene dialoog. Televisie deur ’n filmkamera. Bla bla bla blerrie bla!”
Lothar kyk skerp op. Handskoene af,
