jou nogal goed laat lyk.”
“Jy sal merk ek het nie Poe se snor nageboots nie.”
“Of sy deurmekaar, krullerige hare nie. En jy het ook nie so ’n hoë voorkop nie. Maar die oë …” Sy raak skielik ernstig, asof sy skrik. “Jou oë …”
“Lyk hopelik nie soos onse Edgar s’n nie?”
“Maar het die potensiaal om dalk eendag so te lyk, na gelang van hoe jou siel deur die lewe verflenter gaan word,” waag sy.
Hemel. Nou ja toe.
Sy trek haar oë op skrefies. “Wys my bietjie hoe Poe se oë lyk.” Hy wil eers beswaar maak, maar sy waai dit weg. “Toe. Vir iemand wat die moed het om in die besoekersboek te skryf wat jy geskryf het, kan jy dit seker probeer!”
“Jy het mooi ore,” lag hy. Sy wikkel hulle en hy buig agteroor van die lag. “Jy is so romanties, jy maak my week.”
“Nou toe, Gustaf. Probeer jy.”
Hy probeer sy ore wikkel, maar kry niks reg nie.
“Pateties! Maar probeer tog nou die oë!”
“Waaraan moet ek dink?” vra hy.
“Verbeel jou jy is …” Sy krap met haar wysvinger teen haar regterslaap. “Moorddadig kwaad. Eleonora het jou verlaat. Of jy is Usher en wil elke greintjie lewe uit jou suster pers. Of jy het dieselfde geheim as Fortunato se moordenaar in ‘The Cask of Amontillado’ en dit vreet soos batterysuur. Hoe sou jy dan lyk?”
Hy fokus op die muur, kyk by haar verby, dink aan sy enkele mislukte verhoudings, sy smagting daarna om te skryf, die alleenheid wanneer hy teruggaan na sy hotelkamer. Die donkerte wat hom toevou wanneer hy die bedlampie afskakel en sy kop na stories soek.
Hy het eendag ’n sywurm dopgehou wat ’n draad spin, toe dink hy: Dit is hoe dit moet voel om ’n regte, egte storie uit te dink. Soos daardie fyn draadjie wat uit die wurm se bek peul en wat tydsaam gespin en gespin word tot die skrywer in die kokon toegespin is.
Hy hoor ’n klikgeluid. Elisma neem hom met haar selfoon af. Gustaf probeer keer, maar dis te laat.
Sy kyk na haar selfoon. “H’m. As ons dit Photoshop en vir jou ’n snorretjie inteken!”
Gustaf neem dit uit haar hand en kyk na homself. Hy skrik.
Dan soek hy na die Delete-knoppie en wis die foto uit.
“Wat het jy nou gemaak?” vra sy.
“Ek hou nie van hoe ek lyk nie.”
Sy leun vorentoe. “Waaraan het jy gedink?” Sy maak haar stem dramaties: “Of het jy Edgar Allan Poe geword vandat jy in sy huis was?” Sy rek haar oë. “Skisofrenie! ’n Reïnkarnasie van Edgar Allan Poe, met al sy vrede en neuroses!”
“Ek verstaan hom,” is al wat Gustaf sê.
“Jy weet hy is half waansinnig in ’n sloot in Baltimore gekry en is kort daarna dood?”
“Is daar iemand wat Poe lees wat dit nie weet nie? Die skrywer wat net so misterieus gesterf het as wat hy geleef het?”
Elisma raak ernstig. ’n Kelner kom staan langs hulle en hulle bestel albei koffie.
“Waaraan het jy nou net gedink, Gustaf-van-Suid-Afrika?” vra sy.
“Jy wil nie weet nie.”
Dit het haar belangstelling gewek, want toe sy na hom kyk, sien hy ’n erns in haar oë asof sy hom tegelyk jammer kry en verstaan.
“Dalk weet ek,” antwoord Elisma.
“Ek gaan ’n roman skryf soos Edgar Allan Poe. En ek gaan dit aan jou opdra,” sê Gustaf.
“En wat gaan jy die roman noem?”
“Ek gaan dit hernoem na wat met my gebeur wanneer ek van sy verhale lees. Veral ‘The Black Cat’.”
“Wow.” Sy glimlag weer. “Wat gebeur met jou as jy van sy verhale lees, Gustaf-van-Suid-Afrika?”
“My lyf raak vol adrenalien,” antwoord hy.
5
Die rolprentvervaardiger se kantoor is groot en luuks, nes sy rolprente en TV-reekse. Foto’s van hom en belangrike rolspelers in die TV- en filmbedryf hang aan die mure, asook van hom en mooi meisies wat al in sy rolprente gespeel het.
Aan die manier waarop hy oor sy welige baard vryf, kan Gustaf reeds agterkom hier is geen mededeelsaamheid nie. Ook geen aanvoeling vir kunssinnigheid of die rolprentkuns nie. Net vir geld. En die hartlikheid is veel valser as sy glimlag.
Hy lyk egter beter as ’n paar dae tevore toe hulle vlugtig in die donker bioskoop ontmoet het.
“Gustaf. My wêreld. Dat ons mekaar nou weer moet ontmoet, net onder beter omstandighede!” Terwyl hy vinnig op sy selfoon loer vir moontlike SMS’e. “Kom sit, man. Kom sit. Is jy ’n teepot of ’n koffiepot?” Gustaf wil lag, want hy het niemand al die bekende wat-drink-jy-vraag só hoor stel nie. “Of vlieg die Boeing al met oggendstond oor jou dak, soos met al die ander skrywers wat ek ken?” Hy gee dieselfde bulderende lag as Anton.
“Drie-komma-ses miljoen!” Lothar Gräbe beduie na sy jongste rolprent se plakkaat. “Sou nog meer gemaak het as dit net beter bemark was!”
“Wat ons by Adrenalien bring,” sny Gustaf soos ’n mes deur botter. “Ek verstaan jy wil dit graag verfilm.”
Die sywurm se draadjie trek geleidelik uit hom uit. Lothar is duidelik nie daaraan gewoond dat skrywers só met hom praat nie. Daar moet eers oor die gruwelikhede van die bedryf geskinder word. Wie se fliek nou weer misluk het, wie nou weer vir plagiaat gevang is en wie se draaiboek nou weer deur dertien mense herskryf is. Die bebaarde man se hand kom halfpad na sy selfoon toe tot stilstand asof iemand hom met ’n skokstok geprik het. Dan stuur Lothar die SMS.
“Lekker boek, man. Lekker, lekker,” forseer hy ’n glimlag toe hy opkyk.
“So, jy het dit gelees?” ’n Moedswillige klank in Gustaf se stem – skerper as wat hy dit bedoel het, maar hy is nie meer in die bui om speletjies te speel nie. Hy het niks meer oor om te verloor nie. En hy gaan nié hierdie, sy enigste triomf, inboet nie.
“Man, ja. Sulke … dele gelees!” Hy glimlag. “Al die beste dele, moet ek byvoeg! Jammer daar’s nie seks in nie, want seks verkoop. Maar daardie marteltoneel in die kelder. Magtag, Gustaf. Ek kan maar Gustaf sê, nè? Het my maagwerkings gegee! Boetie! Ek het my vrou se koue voete blou geskop, toe neuk sy my met die boek oor die kop! Ha-ha-ha!”
“En die gedeelte waar die skrywer op die plaas aankom, verpletter oor sy egskeiding?”
Weer die gretige SMS-vingers wat moontlik verslag doen oor die gesprek aan een van die ander vervaardigers, dalk Astrid. “Ek het vinnig daardeur gegaan, man. Tjoef-tjoef-tjoef, jy weet? Toe vang die toneel met die arend my, waar die meisie se oë uitgepik word.” Hy leun vorentoe en skud Gustaf se hand onverwags. “Bakgat stukkie
