tong beweeg, maar sy wange voel soos na ’n inspuiting by die tandarts. Dik en geswel.
“Haai, Anton.”
Anton roep oor sy skouer na iemand. ’n Verpleegster kom in fokus, stap nader, bekyk hom met onsimpatieke oë, nes Elisma s’n.
“En hoe voel ons vandag?”
“Ek is … moeg.”
Die verpleegster vat aan ’n buis, lees iets op ’n masjien, kyk na die naald in Gustaf se arm en knik vir Anton. “Ek roep gou vir dokter Swart.”
“Wat het gebeur, swaertjie?” Anton trek die bankie onder die bed uit en gaan sit. Hy ry darem nie meer so op sy r’e nie.
Gustaf merk hoe sy uitgewer rondskuif. Hoekom is hospitaalbankies altyd so ongemaklik? Asof die owerhede wil hê mense moet net vir kort oomblikke sit en dan verkas. “Jy het ons groot laat skrik, swaer. My boude het nou nog die bibberasie!”
Hy het darem uiteindelik daarin geslaag om iemand te laat skrik deur iets anders te doen as woorde op ’n rekenaarskerm skryf.
Anton dreun voort: “Jou voordeur het vanoggend oopgestaan. Jou motor was in die oprit, die bestuurder se deur oop, toe ry sekuriteit verby en merk onraad. As hulle jou nie daar gekry het nie, het jy nou nog daar gelê.”
Of het een van die duisende booswigte in die stad die huis geplunder en hom wreedaardig keel afgesny. Dit sou ’n lekker koerantopskrif gemaak het!
“Elisma,” vra Gustaf, “waar is …?”
Anton kyk weg asof hy probeer om ’n antwoord uit te dink vir ’n langvraag wat hy in die eksamen misge-spot het. “Sy … is by … e …”
“Sy het my verlaat. Sy en haar hulp en raad en mooipraat en kennis oor my en …”
“Ek is jammer, swaerrrrtjie. Weet maar net, baie mense gaan hierdeur. Jy kom by die blerrie huis en daar lê ’n ‘Liewe Jannie’-brief.”
Dan het hulle selfs dít gesien.
“Elisma.”
“Elisma bly by ons.”
Gustaf draai sy kop. “So gedink, ja.”
“Voorlopig, jy verstaan? Tot sy ’n ander plek kan bekostig. Maar ek dink dis beter dat sy nie nou …” hy beduie na die hospitaal, “jou so sien nie.”
“Sy het my al in baie erger penaries gesien.”
“Ja, maar met al die pypies en goeters.”
“So daar is nie iemand anders in haar lewe nie.”
Anton skud sy kop beslis. Dit lyk darem nie of hy lieg nie.
En tog, eendag toe hy by ’n restaurant in Melville verbygeloop het, het hy haar in die geselskap van Zander Zimmerman gesien – ’n jong akteur wat besig is om opgang te maak. Z.Z. het hy eendag op Elisma se boarm geteken.
“Sy sal nie hiernatoe kom nie, Anton, al sterf ek ook. Sy is te trots.” Hy is lus en pluk die pypies uit en sterf sommer net daar. “Moet bewys dat sy finaal met my gebreek het en dat ek eintlik nooit iets vir haar beteken het nie.”
“Nee, swaertjie. Dít kan jy darem nie sê nie.”
Hulle word onderbreek deur ’n dokter wat ingestap kom. ’n Gryskopman, seker dokter Swart.
Die dokter vryf sy hande soos iemand wat besluit waar hy ’n skaap moet keelaf sny. Druk hier, voel daar, neem lesings en sit dan sy hande aan weerskante van Gustaf se gesig, maar sê niks.
Gustaf kyk oor sy skouer of hy dalk iewers die boggelrugmannetjie met die rooi mussie en sak sand gewaar.
“Het ek net drie maande om te leef, of is dit drie weke? En as ek nie maak soos julle sê nie, messel julle my in ’n muur toe? Of gaan ek darem toegelaat word om asem te haal en in ’n gestig opgesluit word soos Poe se arme Eliza Graves? Lewend begrawe tussen malles.”
Anton druk die dokter se skouer gerusstellend, nes Gustaf se pa toe hy nog klein was en dieselfde soort uitbarstings na ’n nagmerrie gehad het, veral wanneer sy ma nie geweet het hoe om dit te hanteer nie.
Nes sy ma toe hy so by sy pa se begrafnis gehuil het. Want iewers, tussen die mense, het hy die boggelrugmannetjie met die sandsak gesien wat sy vinger waarskuwend op hom rig asof hy sê: “Jy is volgende.”
“Aangename kennis, meneer Prinsloo. Ek is dokter Swart.”
“Aangename kennis, dokter Swart. En noem my Gustaf.” Hy wil weer lag. Die dokter wat sy mangels verwyder het, was dokter Payne. Die ironie het toe nie eers by hom verbygegaan nie. Dokter Payne moet die pyn verlig. Of veroorsaak soms ’n pyn!
“Ons het lank laas ’n skrywer hier gehad.”
“Ek het nog net een boek gepleeg, dokter. Jy kan my beswaarlik ’n skrywer noem.”
Anton rol sy oë en draai sy rug op Gustaf asof hy ’n glimlag wegsteek. Dokter Swart se mond trek in ’n halfmas-glimlaggie soos ’n posbus wat wag op ’n brief. “Ons hou jou hier tot môre. Daarna is jy welkom om terug te gaan huis toe.”
Die dokter rammel ’n paar rympies af. Antidepressante. Pille. ’n Inspuiting. Anton spring vinnig in: “Jy moet gaan rrrrrus, ou Gustaf. Lekker gaan ontspan op ’n plek waar niemand jou kan kry nie.”
“Hulle het Poe in Baltimore in ’n sloot gekry, besig om te hallusineer. Sou hy daar gevoel het hoe dit is om lewend begrawe te word? Of om deur ’n lem in ’n donker kamer middeldeur gesny te word terwyl rotte aan hom knaag?”
Een van sy gunstelingstories, “The Pit and the Pendulum”.
“Waarvan praat jy?”
“Edgar Allan Poe wat op veertig in Baltimore dood is, en niemand weet wat hy daar gesoek het of hoekom hy naby ’n kroeg was of hoekom hy iemand anders se klere gedra het nie.”
Hulle staar onbegrypend na hom. “Hemel, Anton, jy weet tog wie Edgar …”
“Natuurlik, Gustaf. Maar wat het Poe met die situasie te doen?”
“Ek verstaan nou hoe hy in daardie sloot moes gevoel het.”
Weer ’n betekenisvolle blik tussen Anton en die dokter. H’m. Die man het uiteindelik die kluts heeltemal kwyt geraak. Hier is tog ’n lekker onthutsende koerantopskrif.
Wag tot hy hulle van Klaas Vakie vertel.
“Goed. Geen Edgar Allan Poe waar jy heen gaan nie!” glimlag Anton.
“Wel, hy is orals in my en Elisma se huis. Hy is ons gunsteling-skrywer. Ons versamel elke bundel van hom wat heruitgegee word. Sy het selfs die Poe-pop vir my gekoop wat gegrond is op daai simpel TV-reeks wat hom eintlik ’n oneer aangedoen het. Vergeet ek die verdomde ding se naam.”
“The Following.”
“Einste.”
