van “precisely”. Hy voeg by: “Moenie komkommer nie, swaertjie. Ons sal iets organise.”
Gustaf is dankbaar toe Anton na tien minute loop. Die man was die eerste uitgewer wat hy met sy manuskrip genader het, en toe die roman ’n blitsverkoper word, het hy besluit om in sy gemaksone te bly by die uitgewery, al het ’n ander skrywer hom gewaarsku dat dit nie te goed met Alpha Uitgewers gaan nie: “Ek sweer Adrenalien het ou Anton boek-alleen uit die dreindrolle gered. Iemand het al die toilet se ketting getrek, toe spartel hy nog tussen die stront!”
’n Verpleegster loer na ’n ruk in – gelukkig nie weer die dokter nie. Maar Elisma maak nie haar opwagting nie.
Gustaf kyk na die oproepe op sy selfoon, na al die nommers waarby Missed Call staan. Nie een kom van Elisma nie. Sy het nie eers probeer bel nie. Sy is weg, soos Die Skim se hond.
Elisma met haar geheim.
Sy vrou, eendag in ’n klas oor kreatiewe skryfwerk: “Ons woon in ’n land waar daar elke paar minute iemand doodgemaak word en ons hoor nie eers daarvan nie. Ons sien duisende mense daagliks in videospeletjies en op die silwerdoek sterf. Ons is ontmens. Vuisvoos. Die dood het maar net nog ’n kommoditeit geword.
“Daarom is dit belangrik dat jy in jou skryfwerk die oomblik van doodgaan respekteer. Dit is en bly die een onbekende element in ons lewens, ongeag watter doodsbegeleier of Tupperware-prediker dit probeer verdoesel. Die oomblik van die neem van ’n lewe, die uitvloei van asem uit ’n liggaam, is selde nog behoorlik in die literatuur vasgevang. Wanneer die adrenalien vir oulaas deur ’n liggaam ruk en dan skielik net verdamp … dit is daardie breukdeel van ’n sekonde wat jy moet vasvang en eerbiedig. Soos Edgar Allan Poe gedoen het. Hy het die proses van sterf verstaan. Hy het vrees bemeester. Hy het dit bevriend.”
Skielik raak hy bewus van iemand wat baie stip na hom kyk. Hy skrik uit sy gedagtes. Die oë word dadelik vriendelik.
“Jy is mos Gustaf Prinsloo?” Haar mond vorm ’n glimlag, maar dis nie noodwendig ’n mededeelsame glimlag nie. “Ek herken jou van foto’s.”
Dit kan nie ’n bewonderaar wees nie. Skrywers wat net een roman gepubliseer het, trek nie so maklik bewonderaars aan nie. Ook nie sommer aanhangers wat só lyk nie.
“Ja.”
Sy ruik na frangipani. Daardie blomme wat altyd so weelderig op sy tannie Cecilia se tuingrasperk buite Gravelotte gelê het as hy somervakansies daar gaan kuier het.
“Ek is Astrid. Astrid Beukman.”
Klink na ’n filmster, wil hy sê. En onthou toe hy hét die naam al iewers gesien. Hy grawe deur al die nuttelose feite in sy geheue na waar hy dit al teëgekom het, want Astrid is ’n skaars naam. Maar al wat te voorskyn kom, is drogbeelde, beskrywings van rillertonele, Klaas Vakie se sandsak en die name van grufilms.
“Gustaf Prinsloo.” Hy kyk nou reg in haar blou oë. “Met ’n f. Baie mense spel dit steeds met ’n v.”
“Ek weet, Gustaf-met-’n-f.” Iets vreemds in haar oë, asof sy ’n gat deur sy siel kyk. “Ek het jou roman al drie keer gelees.”
“Ek is jammer,” hy kyk nou reguit in haar oë, “is jy ’n uitgewer? ’n Kritikus?”
“Ek sal jou nou vertel wie ek is. Maar eers wil ek bietjie oor jou storie gesels. Die storie wat nie reg vertel is nie.”
Hy probeer homself oplig, maar sy hand voel nog te swaar, asof dit nie aan sy liggaam hoort nie. Magtag, maar sy is mooi! As sý langs hom gelê het, sou hy elke oggend ’n oggendknippie …
“Al gehoor van Judge Films?”
“Moes ek?”
“Jy het my baas dan gisteraand ontmoet!”
“Waar?”
Nou glimlag sy dwarsoor haar gesig, en sy raak al hoe mooier. “Dit was seker kort duskant die tyd toe jy … jy weet?” Sy boots ’n instorting met haar hande na. “Gegroepswoeps het met dokter Freud.”
“Ek weet regtig nie waarvan jy praat nie.”
Gedwonge geduld. En kort-kort wil-wil die aangeplakte vriendelikheid verdwyn. Haar stemtoon verander: “Ken jy die films Vreugdevure, Manalleen, Bakleivallei?”
Hy het Vreugdevure gesien. Walglik swak. Dit sou interessanter gewees het om te sit en kyk hoe verf droog word. Die ander name herken hy van plakkate wat in die strate op lamppale gepryk het. Of films wat suur resensente met wrewel in koerante uitmekaargeskeur het.
“Ja.”
“Enige van hulle gesien?”
Hy besluit om nie te erken dat hy Vreugdevure gesien het nie. “Ek gaan kyk nie na Afrikaanse rolprente nie.”
“Hoekom nie?”
Hy hou liewer sy mond, maar sy praat namens hom: “Want dit is kommin? Platvloers? Alles dieselfde? Laat jou skaam voel om ’n Afrikaner te wees?”
“Baie Afrikaanse films lyk goedkoop en die stories interesseer my nie.”
“Dit is hoekom ons in Adrenalien belangstel.”
’n Verpleegster loer in, maar verdwyn dadelik weer.
“Ekskuus?”
“Adrenalien. Ons stel belang, want dit gaan die standaard lig. Liewe hemel!” Sy staan op en sit haar hand op haar aansienlike borste. “Wat ’n storie!”
“Hoe bedoel jy, belangstel?”
Sy gaan sit weer en leun vertroulik vorentoe.
“Hoeveel goeie grillers ken jy in Afrikaans?”
Hy probeer dink.
“Ek praat van regte, egte gruwel-chaos soos The Exorcist, The Shining, Insidious, Paranormal Activity 1 – ek herhaal, die eerste een! En Saw, The Conjuring?”
Al sy gunstelingrolprente. Het sy die inligting gekry uit die enigste artikel wat oor hom geskryf is? Sy tong voel nou nie meer so dik nie. “Ons kan nie rillers in Afrikaans maak nie. Ekskuus. Ek vergeet jou …”
“Astrid. Astrid Beukman. Hulle noem my sommer Sterretjie. Jy weet, soos op nipples en oor die beloofde land in die ou dae.”
Sjoe. Nou ja. Uhm.
“Kom ek val met die draaiboek op die filmstel.” Sy skuif reg soos iemand wat ’n groot aankondiging wil maak. “Of die deur in die huis, om die gepeupel se taal te gebruik.”
Oukei …
“’n Hele paar van ons span het Adrenalien gelees.” Sy skuif haar borste reg asof hulle haar moet help praat. “Wow, baby. Daar is so min goeie stories in Afrikaans. Nou praat ek van Bull Brand-stories met balls, waar jy nie kan wag om te sien wat gaan gebeur nie. Stories met gewig.”
Sy hart begin onstuimig klop.
“Waar kon jy daaraan?” vra sy. “Het sulke goed met jou gebeur?”
Hy
