nooit geglo het nie.
Maar nou weet ek dat my liggaam, hiérdie lyf,
ook u aandag trek. Dat U juis ook hierna kyk.
Dit stel my gerus: Ek – die hele ek – maak saak.
Ek is dankbaar dat U wat na my liggaam kyk,
ook na my siel omsien.
Alles wat ek het en alles wat ek is, is onder u sorg!
Terwyl U die goddeloses
bloot minagtend aankyk,
hou U my stip dop, u ore gespits.
Soos ’n pa wat waak.
Lees Psalm 35:1-10 | 26 Februarie
’n Ongelyke stryd
Ek sou dit nooit oorleef het
as U nie ingetree het nie, Here.
As U nie toe opgestaan het nie,
slaggereed om my te help.
U was my enigste skild.
Maar dit was meer as genoeg;
U was eens te veel vir hulle.
U het hulle verjaag
en hulle het gehardloop.
U het bloot die woord gespreek,
sodat ek u stem kon hoor, my Redder.
Toe het ook hulle gehoor en geweet:
Hier het ons ons lelik misgis …
Maar dit was te laat.
Die engel van die Here het hulle verneder
en hulle het voet in die wind geslaan.
Die donkerte het hulle egter nie laat wegkom nie;
die duisternis het sy kinders ingehaal.
Só gaan dit met dié
wat hulle aan U
en u kinders vergryp.
Dit is húlle wat val …
Vreemd genoeg, Here,
kry ek sulke knoeiers soms jammer.
Hulle het hulle in ’n ongelyke stryd begewe.
Hulle het dit nooit sien kom nie.
Hul oë was so vasgenael op die weerloses
dat hulle U nooit sien kom het nie.
U was hulle oor, van altyd af.
En só sal dit altyd wees.
Lees Psalm 35:11-28 | 27 Februarie
Hoe het dit gebeur?
Ek verstaan nie wat sulke mense beweeg nie.
Ek begryp nie hoe hul kop werk nie, Here.
Ek onthou, soos gister, hoe ek saam met hulle
gehuil het, hul hande vasgegryp het
by die aanhoor van die nuus oor hul verlies.
Hul seer was myne; hul leed het my laat ly.
Toe, sommer so, het hulle hulle teen my gedraai.
Eers was dit net stories wat my ore bereik het …
maar toe het ek die minagting begin beleef.
Tot vandag toe weet ek nie
wat hulle besiel nie, Here,
presies wat ek gemaak het
wat hulle so laat optree nie.
Wat het ek julle aangedoen?
wou ek gaan vra – wil ek steeds weet –
maar keer op keer stuit ek
op waarskynlik ’n groter vernedering.
Ag, Here, dit is die onverklaarbaarheid van dit alles
wat my onderkry. Wat my laat twyfel aan myself.
Wat my laat wonder: Is daar ’n groter doel hieragter?
Sedertdien het niks beter geword nie. Inteendeel.
En intussen, sal U weet, het daardie vreemde teësin
boonop openlike aggressie geword;
ek word ál meer gedwing om my te verweer.
Gereeld skud ek my kop en vra: “Glo júlle die stories?”
Gaan U dan nie ingryp nie, Here?
U weet tog wat is die waarheid.
Moenie dat die moeilikheidmakers
die laaste sê hê nie. Maak hulle stil.
En gee aan my die vrede wat ek so begeer.
Sodat ek weer die krag het om vir U te sing.
Lees Psalm 36:1-5 | 28 Februarie
Laat my slaap, Here …
Dit is goed bekend, Here – ook aan my –
dat onheil dikwels in die nag bedink word.
Wanneer goeie mense slaap.
Asof daar nie genoeg ure in die dag is
om kwaad uit te broei nie.
Ek merk dit soggens by die selfvoldanes –
die onheilspellende glimlag.
Die energie – so asof hulle die nag
wat verby is, behoorlik benut het …
Ongehinderd die besonderhede
van ’n nuwe boosheid kon uitwerk.
Wat my veral tref, Here, en ontstel,
is hul uitgesprokenheid.
Hulle sê net wat hulle wil, vir wie hulle wil.
Hulle het geen ontsag
