eerste koerantberig oor die voete verskyn Donderdagoggend. Sy skandeer die knipsel vir seksie B van haar dossier:
Beeld, Donderdag 9 April 2015
Rondloper-voete slaan polisie dronk
Deur Johan Piries, misdaadverslaggewer
Johannesburg – Die hulp van ’n forensiese antropoloog is ingeroep om die raaisel te help oplos van die vier gemummifiseerde voete wat in die stad se Botaniese Tuin gekry is.
Die polisie probeer vasstel of die voete aan moordslagoffers behoort het of aan pasiënte, omdat dit ook uit ’n hospitaal se biologiese afval afkomstig kon wees.
Die bekende adjudant-offisier Ella Neser lei die ondersoek. Dis haar eerste saak sedert sy terug is van verpligte mediese verlof nadat sy byna self ’n slagoffer was in die opspraakwekkende ondersoek na die reeksmoordenaar Abel Lotz.
Sy weier om oor haar jongste saak te praat en verwys alle navrae na die polisie se media-afdeling. Volgens ’n mediawoordvoerder word leidrade nog opgevolg. “Ons wil nie in hierdie stadium bespiegel nie. Toetse word gedoen om te probeer bepaal hoe oud die voete is, hoe oud die eienaars van die voete met amputasie was, en om hulle geslag, ras en identiteit vas te stel.”
3 : OKTOBER 1993
“Pepler, die brigadier soek jou in sy kantoor – nóú. Roer jou gat!”
Lou merk sy plek in die lêer, klap dit toe en stap uit die speurkantoor sonder om in dikgat Steyn se rigting te kyk. In die gang af na die hoekkantoor met die naamplaat BRIG. F.L. OTTO, BEVELVOERDER, MOORD-EN-ROOF. Hy klop.
“Kom in!”
Binne bly hy staan, soos dit ’n goeie onderdaan betaam. As hy in uniform was, sou hy gesalueer het, nou verstyf hy bloot sy arms vir ’n oomblik langs sy sye. Hy sien die afkeurende blik asof hy hondestront intrap in hierdie allerheilige sanktum.
Die brigadier skryf met sy Montblanc iets op ’n vel papier en hou dit oor die lessenaar na Lou uit. Hy tree nader en vat dit, lees: Mevrou Katz, die naam dik onderstreep, en haar telefoonnommer. Dis al op die hele blerrie vel.
Die Montblanc is die brigadier se handelsmerk, almal wonder wat dit kos, almal dink dis bietjie windgat dat ’n polisieman, selfs ’n offisier, met so ’n duur vulpen skryf terwyl die res Openbare Werke se geel Bics gebruik.
Lou wag, vou solank die A4 in al hoe kleiner vierkante tot hy dit in sy hemp se bosak kan inprop.
“Bel haar,” sê Otto uiteindelik.
Hoekom anders sou die brigadier vir hom ’n naam en nommer gee? Hy knik en wag weer. Jy loop nie uit ’n offisier se kantoor voor hy jou dismiss nie – dít het hy op die harde manier geleer.
Otto haal sy bril af, vryf oor sy groot rooi neus, dan oor sy groot rooi snor. “Wil jy nie weet hoekom jy haar moet bel nie?”
“Sy sal my sê as ek bel, brigadier.”
“Ek kan jou ook sê sodat jy jouself kan voorberei. Stel jy belang?”
“Nes brigadier wil, brigadier.”
Otto se ogies vernou, lyk of hy eers dink, sê dan net: “Haar seun het verdwyn.”
“’n Vermiste persoon? Wat moet ek voorberei, brigadier?”
“Weet jy wie de fok sy is?”
“Nee, brigadier. As brigadier my sal verskoon sodat ek mevrou Katz …”
“Lester Katz se vrou, dis wie sy is! Huisvriende met generaals en ministers. Generaal Roux het haar persóónlik na ons verwys.”
“Ja, brigadier.” Wie de moer is Lester Katz? En wie’s generaal Roux?
“Alle oë is op ons, Pepler. Kry die seun en kry hom gou. En kry hom veral ongeskonde, gehoor?”
“Hoekom moord-en-roof, brigadier? Dink hulle aan … ”
“Hulle dink nie aan motiewe nie, Pepler, dis óns werk. Al waaraan hulle dink, is dat hulle jongste seun weg is. Bel mevrou Katz, sy wag vir jou. En hou kaptein Steyn op hoogte. Dismissed.”
By ’n imposante ingang van dik wit pilare en ’n swart ysterhek meld Lou hom oor die interkom aan: “Sersant Pepler, vir my afspraak met mevrou Katz.” Geen antwoord. Het die hekwagter hom gehoor? Hy leun by die venster uit, sy mond nader aan die interkom: “Hallo!” Die hek begin geluidloos oopgly.
Die keisteen-inrypad vat hom op ’n besigtigingstoer onder bome met skaduryke krone, tussen kleurryke struike in blom, langs beddings vol lelies, fonteine met kaal betonfigure wat strale water spoeg of pis, grasperke met haaks rande, nie ’n halm uit gelid nie, asof deur ’n barbier versorg.
Hy sien haar toe hy om die laaste draai uit die laning kom. Sy wag hom onder die groot dubbelverdieping se voordeurafdak in (hy het al die woord portiek gehoor). Asblonde hare, lenig in wit langbroek, amperwit bloes, groot sonbril.
“Jy’s sersant Pepler? Nog so jonk.”
Hy’s nie seker hoekom sy so vieserig klink nie, oor sy ouderdom of oor sy moes wag? Of dalk is sy net gatvol omdat ’n sersant hier aankom en nie die generaal sélf nie.
Hy takseer haar vlugtig. Sy is sag op die oog, moes eens ’n skoonheid gewees het. En die wit klere ongetwyfeld bedoel om haar sonbruin vel ten beste te vertoon. Bloedrooi lippe, bloedrooi naels, ook die toonnaels wat so astrant by die wit sandale met goue bandjies uitloer.
Hy staan ’n trappie laer as sy en hulle oë is waterpas, maar dit voel of sy van ’n groot hoogte af op hom neerkyk. Haar hand is vir omtrent ’n enkele sekonde sag en droog in syne, asof haar stand nie sweet nie.
“Kom in,” sê sy met ’n effense gefladder van dieselfde droë hand, maar nou asof sy iets probeer afskud.
Sy lei hom uit die portaal na ’n soort voorkamer. Beslis nie die huis se formele sitkamer nie, eerder ’n ontvangsvertrek vir mindere besoekers, die vloeroppervlak nietemin omtrent so groot as sy hele blyplek daar onder teen die Melville-koppies.
“Sit.” Sy wuif na ’n roomkleurige sofa met goue omboorsel en delikate kloupootjies wat lyk asof dit niks swaarder as ’n sierkussing kan dra nie.
Boudoir. Dié woord het hy ook al gehoor. Hy dink hy sal “portiek” en “boudoir” gebruik in sy verslag aan Steyn oor sy besoek aan die Katz-ma.
Sy gaan sit oorkant hom op ’n ewe broos sofa, hare van wynrooi fluweel. Sy kruis een lenige been oor die ander om slanke bruin enkels vir hom uit te stal. Sit penorent, borste uitgestoot, skouers teruggetrek. Dis soos hulle is, dié soort mense – so uitdagend en bewus van hulleself, tot selfs in die dal van doodskaduwee. Hy kyk op na haar gesig toe sy begin praat, die toon nou minder vies.
“Ons is bekommerd oor Billy.” Sy streel sag met ’n voorvinger oor haar keel, asof sy wil seker maak daar is nie nuwe plooitjies nie. “Dis al Donderdag en ons hoor niks van hom nie. Dis nie hoe hy ís nie.”
Wens hý was so. So statig en kalm, so selfversekerd
