dit jou saak is. Lyk of jy oorgeneem het.”
Lou draai sy rug op Steyn en stap die trappe op. Die dupleks, duursaam ingerig, is ruim vir ’n enkellopende: onder die oop leefvertrekke en bo twee slaapkamers, elkeen met ’n en suite-badkamer. Die tweede slaapkamer is leeg, ook die kaste en badkamer. Nie eens ’n bed nie. As Billy oornaggaste kry, slaap dié beslis nie in die gastekamer nie.
In die hoofslaapkamer is ’n dubbelbed, die duvet haastig reggetrek, die kussings skeef. Hy bestudeer die inhoud van die ingeboude kaste, die hangers vol klere met ontwerpersetikette, baie en deftige skoene, ook baie ontwerperstekkies.
Op die bedkas is ’n asbak met stompies; van hulle het lipstiffie aan. Hy buk en snuif. Ou stompies. ’n Elektroniese wekker en Gerald’s Game deur Stephen King. In die laai kry hy ’n spesifieke leidraad na Billy se dekadente lewe: ’n leë boksie Trojan Ecstasy All Fit. Daar’s ook kleingeld en ’n vuurhoutjie-plakkie van A1 AUTOBODY, onder die naam die klein ontwerp van ’n rooi kar, kan ’n Ferrari wees, met genoeg verbeelding. Goedkoop reklame vir ’n duikklopper, met die onsubtiele versugting dat selfs ryk kareienaars maar hulle Ferrari’s met die stampe aan A1 kan toevertrou. Binne is ’n paar vuurhoutjies uitgeskeur. Ook ’n bladsy uit ’n notaboekie met Julia en ’n foonnommer daarop gekrabbel. Lyk of Billy se nuwe flirt ook reeds met sy Trojane kennis gemaak het.
In die badkamer trek hy deure en laaie oop. As Billy Plett toe is, reis hy besonder lig, het nie eens sy tandeborsel en skeergoed saamgevat nie. In ’n hoek peul wasgoed uit ’n oorvol mandjie. Geen wasmasjien nie. Natuurlik nie, die Billy’s van hierdie wêreld hou hulle nie op met alledaagse goed soos vuil wasgoed nie – vat dit bloot op die rituele Sondagbesoek vir Ma, waar ’n bataljon huishulpe was en stryk.
Hy stap af, terug sitkamer toe. Die dupleks is met net die nodigste gemeubileer, maar ongetwyfeld ook die duurste, lyk dit. Nie sommer huisraad uit die tweedehandse meubelwinkels waar hy sy uitgesitte rusbank en lendelam eettafel en ou opvou-strandstoel gaan koop het nie.
Steyn staan by die sitkamervenster en uitstaar. “Leidrade?”
“Nie eintlik nie.”
Lou gaan sit op die leerrusbank oorkant die yslike TV-skerm, en begin na die boodskappe op Billy se antwoordmasjien luister, sy blik op die glimmende swart elektroniese toerusting onder in die TV-kas, almal met BANG & OLUFSEN in blink chroomletters. Hy herken mevrou Katz se bekommerde stem op ’n paar boodskappe. Drie jonger vrouestemme vra dat Billy hulle terugbel. Die eerste is Randy, die tweede Nora en die derde een los nie ’n naam nie, asof Billy haar stem sal ken. Nie een gee ’n nommer nie. Daar’s ook drie manstemme. Lionel die broer los twee boodskappe, vriend Os los een. Die derde stem is onbekend. Nie een gee ’n nommer nie.
Steyn draai na hom om toe Lou die foon terugsit. “Iets gekry?”
Lou skud sy kop. “Mense los boodskappe en vra dat hy terugbel, maar ek kry nêrens ’n foonboekie nie. Hy onthou tog seker nie al die name en nommers uit sy kop nie.”
“Tensy hy ’n fotografiese geheue het,” sê Steyn.
“Eidetiese geheue,” sê Lou. “Hy moes sy foonboekie saamgevat het, of dis in sy Porsche.”
“Wat sê jy daar?” Steyn se stem skielik ’n paar grade kouer.
“Ek sê hy moes die foonboekie …”
“Nee, voor dit. Oor die geheue. Wat het jy daar gesê?”
“O, eidetiese geheue. Dis eintlik wat dit is. Mense noem dit fotografiese geheue, maar dis eintlik …”
“So, jy dink jy’s fokken slim, hè! Jy dink jy kan mý kom leer?” Steyn se wange bewe, sy spekkenne tril woedend. “Probeer wys jy’s geleerd, met jou gat op universiteit gesit? Is dit wat dit is, Pepler?”
“Ek sê net …”
“Ek soek jou verslag voor ek vanaand huis toe gaan. Die brigadier wil weet wat ons uitrig … wat jý uitrig. Dis nie net jou gat wat geskop gaan word nie, myne ook. En faks die besonderhede van die vermiste Katz en sy fokken vermiste Porsche aan polisiestasies, aan die flying squad, die speed cops. Vandág nog. En kry daai Julia in die hande. Verstaan jy?”
Fok jou ook! En hardop: “Ons het nog forensiese manne hier nodig. Ek sien nie ’n worsteling nie, behalwe in sy bed. Die beddegoed sal onder UV ondersoek moet word vir vlekke en hare. Dalk het hy sy aanvaller of ontvoerder geken en hom ingelaat. Daar kan van sy hare op ’n sitplek wees, en vingerafdrukke. Forensies kan my help met ’n prent.”
“Prent?” blaf Steyn. “Watse fokken prent?”
“’n Prent van Billy se leefwyse en roetine en veral besoekers. En hou op om alles te bevraagteken wat ek sê. Of sal ek vir die brigadier gaan sê jy wil eerder na klein Billy Katz soek?”
Lyk of Steyn gaan verstik. “Jou … jou klein kak, jou tjank trap ek nog af!”
By Katz Transport in Midrand weet Lionel Katz nie meer as sy ma nie. Billy is beslis nie op Plett nie, sê hy, die polisie het al gaan kyk, die huis is stil. Hy weet ook nie of sy broer vyande het nie. En nee, hy glo nie dis ’n ontvoering vir ’n losprys nie. Sy pa ook nie, hulle het oor so ’n moontlikheid gepraat. Nee, sy pa is nie beskikbaar nie, sy pa weet nog minder as hy. Billy en sy pa het nie ’n besonder hegte verhouding nie, Billy is eerder sy ma se kind.
Lou tik sy verslag vir Steyn op sy groen Remington, faks Billy en die Porsche se beskrywings en bel Julia die flirt se nommer. Niemand antwoord nie. Geen antwoordmasjien nie.
Hy wonder hoe sy lyk, veral tussen Billy se deurmekaar lakens.
Die volgende dag bel hy weer. Steeds nie antwoord nie. Hy sal nog ’n dag wag en Steyn dan vra vir ’n lasbrief sodat hy haar adres deur die foonnommer kan opspoor.
Hy’s nuuskierig om te hoor wat Forensies alles in Billy se plek gekry het, hoeveel verskillende vingerafdrukke, hoeveel verskillende hare in sy bed, watse liggaamsvloeistowwe aan sy lakens – dié op sy bed sowel as die lakens in die oorvol wasgoedmandjie.
4
Vanaand kyk Mona en haar kinders na Episode 2 van hierdie nuutste toevoeging tot hulle versameling tuisflieks. Hierdie nuwe video is ’n lang opname, 195 minute, en daarom in twee episodes verdeel.
Die eerste episode – van die hart wat uitgesny en die hand wat afgesaag word – is presies 93 minute, so lank soos Mahler se Simfonie Nr. 2, ook genoem die “Wederopstanding”. Heidi het dit as agtergrondmusiek gekies; uitgevoer deur die New Yorkse Filharmoniese Orkes, met Bernstein as dirigent. Die tweede episode is 102 minute, die duur van Mahler se Simfonie Nr. 3. “Pan se ontwaking” lei die eerste beweging in van dié uitvoering deur die Weense Filharmoniese Orkes, met Abbado as dirigent.
Die Pottas-gesin se tuisflieks is ’n tradisie wat haar pa begin het. Hy het destyds ’n Bell & Howell Zoomatic gebruik om hoogtepunte in die gesin se lewe te dokumenteer, en Mona bewaar die ou kamera nog steeds in haar porseleinkas, saam met al die opnames, insluitend die heel eerste een van haarself, toe sy so nege, tien jaar oud was. Daai ou 8 mm-Kodachrome-film van drie minute was klankloos, die kleur uitgewas, die terugspeel flikkerend en horterig oor die projektor se ratjies. Sy het dit ’n paar jaar gelede laat digitaliseer en die kleur elektronies laat verskerp, saam met al hulle ander ou tuisflieks op film en later videokasset.
Ná haar pa se dood
