my laas Vrydag gebel. Lionel sê hy was toe by die werk. Lionel is my oudste seun.”
“Hoe oud is Billy? Getroud, ongetroud?”
“Ses-en-twintig en ongetroud. Hy en Lionel werk albei by hulle pa se besigheid. Jy’t seker al van hom gehoor, Katz Transport? Billy kom maak gewoonlik op ’n Sondagmiddag ’n draai, dis ’n ritueel. Hy was nie Sondag hier nie, en bel my nie. Ek bel sy woonstel en kry net die antwoordmasjien, het al hoeveel boodskappe gelos. Ons het elke hospitaal in Johannesburg gebel … hy’s so lief vir spoed, gee my grys hare.”
“So, sy kar is ook weg?”
Sy knik.
’n Huishulp in stywe wit uniform bring ’n skinkbord in.
“Ystee met heuning en kruisement, hoop jy drink dit,” sê mevrou Katz.
Gee hom nie eintlik ’n keuse nie, vra nie of hy dalk eerder iets vulgêrs soos Coke wil hê nie. Hy drink nie Coke nie, maar dit gaan oor die beginsel. En hy hou van tee en heuning, maar nie koud en met kruisement nie; hy drink graag tee en heuning met sy eie preparaat bygevoeg.
“Het jy ’n onlangse foto van hom, mevrou?” Hy beduie na die uitstalling foto’s in silwerrame op ’n tafeltjie van wit lakvernis. Hy herken haar op ’n hele paar: saam met vermoënde meneer Katz; die egpaar saam met hulle kinders; die kinders alleen, twee seuns en ’n dogter; die jonger seun saam met sy ma.
Sy staan op, trek die tafeltjie se laai oop, vroetel, en hou ’n foto na hom uit. “Jy kan hierdie een leen, dis onlangs geneem. Laat maak ’n afdruk en gee dit ongeskonde vir my terug.”
Ongeskonde, ongeskonde! Almal is tog so besorg dat hy Billy of sy foto ongeskonde aan hulle teruggee. Hy deponeer Billy Katz in die staatsdienslêer op sy skoot. “Het iemand al by sy woonstel gaan kyk?”
“Ek het Lionel Dinsdagaand al gestuur. En weer gisteraand. Daar’s niemand nie. Lionel het ’n slotmaker laat kom om vir hom oop te maak. Sien geen teken van ’n inbraak of worsteling nie.” Sy tuit haar lippe en vat ’n delikate slukkie tee. Toe sy die koppie laat sak, bly ’n rooi halfmaan aan die fyn gekartelde porseleinrand agter. Sy sit vir ’n oomblik swyend, kyk dan op na hom. “Sê nou Billy is gekaap, ter wille van sy kar?”
“Watse kar?”
“Porsche. Meneer Katz dink Billy het iewers gaan jol, dalk Plett, ons het ’n vakansiehuis daar. Maar ek het al ’n paar keer soontoe ook gebel. Geen antwoord nie. Ek sê vir meneer Katz Billy sal mos nie sommer net van die werk wegbly om te gaan jól nie.”
“Hy’t dit nog nooit tevore gedoen nie?”
“Wat gedoen nie?” ’n Frons tussen haar oë, met heelwat rimpelspore onder die grimering, as jy haar so van naby bekyk.
“Weggebly van die werk, om te gaan jol?”
“Wel, dalk een of twee keer … maar hy’t altyd laat weet waar hy is.”
“Wat van sy vriende? En vriendinne?” Iemand soos Billy behoort ’n spul aanhangsels en agterryers te hê, veral met ’n Porsche wat flossies padlangs opsuig.
“Billy het baie vriende,” bevestig sy. “Ook baie vriendinne. Ek hou nie eintlik tred met al die name nie. Jy’s ook ’n aantreklike jong man, jy weet self – hulle kom en gaan en later lyk almal dieselfde. Ek ken net een taamlik goed … Os.” Sy sis die S uit sodat dit vir ’n oomblik tussen hulle in die lug bly hang. “Os is ’n lorriedrywer by Katz Transport, hy en Billy kom lank saam.” Lyk of sy nog iemand op die punt van haar tong het, dalk nog ’n ongewaste soos Os. “En ja, Billy se nuwe flirt. Jana. Of Jessie? Nee, Julia. Ja, hy’t haar die ander Sondag vinnig kom voorstel.” Sy sluk en sê sag: “Billy is my hele lewe.”
“En vyande?”
Sy beskou hom, die fronsplooi dieper. “Vyande? Wie, Billy?”
“Miskien is iemand kwaad vir hom.”
“Nee, niemand is vir Billy kwaad nie, almal hou van hom.”
“Hoe weet jy niemand is vir hom kwaad nie, mevrou? Het jy hom gevra?”
“Nee, ek het hom nie gevra nie, ek weet net. ’n Ma wéét sulke goed van haar kind.”
Lou hou die SAP 55 (A) na haar uit. “Mevrou, jy sal die vorm moet invul sodat ons beskrywings kan kry van geboortemerke en littekens en tatoeërings, ook van persoonlike artikels soos ringe en horlosies. Dra Billy sulke goed?”
“Hy’t ’n horlosie … Tag Heuer, dink ek. My geskenk op sy verjaardag, jaar of twee terug. En ’n oniksring, van Lionel af.”
Wat het die pa gegee? Die Porsche?
“En … hy’t ’n tatoeëermerk op sy voorarm. Net ’n kleintjie.”
“Links of regs? Skryf dit alles daar op die vorm. Ander ringe, deur sy neus of ore?”
“Nee! Sy pa sal die stuipe kry.”
Soos sy ma sekerlik horries gekry het toe Billy met sy tatoe by die huis aankom. Lou staan op.
“Jy’t nie jou tee gedrink nie,” betig sy, kom langs hom orent en gee hom ’n glimp van haar opgeknapte, sonbruin borskloof, ook die ene rimpels en sproete.
“Ek wil graag in sy woonstel gaan rondkyk,” sê hy.
“Ek kry die sleutels. Lionel het nuwe slotte laat insit, ingeval Billy se huissleutels saam met sy kar in verkeerde hande beland het.”
“Ek soek ook Lionel en meneer Katz se nommers,” sê hy en beduie in die portaal na die telefoon. “Kan ek gou kantoor toe bel?” Nee, nie portaal nie: foyer.
Sy knik en verdwyn om die sleutels te gaan kry.
Lou gee Billy se adres vir kaptein Steyn en vra dat ’n vingerman die plek gaan stof. Steyn sê hy bring self die vingerman en hulle sal Lou in Rosebank kry.
O, ou vettie is moeg gesit, wil ’n slag sy bene rek.
Hy wag ’n goeie uur vir hulle, stap intussen rond, beskou die fleurige tuine tussen die duplekseenhede, adem in hoe ’n ryk jong man lewe.
Steyn arriveer met twéé forensiese manne. Een gee vir Lou ’n paar blou latekshandskoene.
Steyn pluk sy broek onder sy pens op en brom: “Goed, kom ons gaan soek vir clues.”
Lou sluit oop en sê: “Kaptein, hoekom soek moord-en-roof na ’n klein wintie wat weggeraak het?”
“Jy weet hoekom. En as jy hom nie kry nie, is jou gat die maklikste om te skop.”
Dit tref Lou opnuut dat alles aan die kaptein hang: sy pens, sy wange, die sakke onder sy oë, die rolle onder sy ken. Maar hy weet daardie swart varkogies sien alles raak, al lyk hulle so rooi en verlep. In sy twee jaar by moord-en-roof het hy al geleer jy moenie die kaptein onderskat nie.
Hande in die sakke beveel Steyn: “Gaan kyk jy daar bo.”
Lou steek vas en kyk na hom. “Is dit nou jóú ondersoek,
