wat ’n hoes ontwikkel het. Hy hou hom so warm moontlik met ’n donsduvet en warmwatersak waarvoor hy op die gasstofie water kook. Hy weet egter ook nie hoe lank die gas nog gaan hou nie. Hy verwyt hom omdat hy die groot gasverwarmer nie aan die begin van die winter weer laat volmaak het nie. Toe het hulle die vuur nog intens geniet en nooit só ’n storm verwag nie.
Hy skakel sy batterygedrewe radio’tjie net af en toe aan om nuus uit die buitewêreld te hoor. Hy verneem die militêre padskrapers het die hoofpaaie na Jerusalem weer oopgestoot. Die volgende generasie bevelvoerders van die Infanteriekorps is steeds in Jerusalem. Hulle is helde van die storm. Oral is hulle hard besig om sneeu met grawe uit die strate weg te ruim en bome te snoei wat onder swaar lae sneeu gebreek het. Hulle deel ook warm kos, asook komberse en gas vir stowe en verwarmers aan bejaardes en kinders uit.
Kort voor dit tyd word vir Havdalah kom twee soldate van die Givati-brigade ook by hul woonstelblok om. Marc-hulle ontvang ’n 9kg-gasbottel, ’n paar batterye en vars brood. Hulle beloof ook om binne die volgende uur hoesmedisyne vir Natan in die hande te kry.
Nog nooit was die geur van warm vars brood vir die seuns so wonderlik soos vanaand nie. Marc kan die leë gasbottel in die verwarmer verruil vir die vol een. Hy steek dit aan net toe hy die laaste paar dennebolle in die kaggel gooi. Hy kan vir hom en die kinders sop uit pakkies op die gasstofie warm maak. Saam met die brood word dit ’n koningsmaal.
Toe is dit tyd vir Havdalah. Nie dat daar teen die wit hemel buite enigsins drie sterre bespeur kan word nie, maar oor die radio is die tyd afgekondig wat die rabbi’s aangedui het. Soos gewoonlik kom die gesinslede, nou net drie, om die eetkamertafel bymekaar. Marc het die gevlegte Havdalah-kers en die dosie met b’samim al reggesit. Hy het die silwerbokaal tot oorlopens toe met wyn gevul. Toe die tyd aanbreek, spreek hy die seëngebed daaroor uit:
“Kyk, Adonai is my redding. Ek sal vertrou en nie vrees nie, want Adonai is my sterkte en my lied, en hy het my verlossing geword! Met vreugde sal ons drink van ons Verlosser se waters van heil. U hand van seën is oor ons, u volk. Adonai Tzva’ot is met ons, die God van Ya’akov is ons veilige vesting. Vir sy volk het Hy lig en vreugde gegee, blydskap en eer; mag dit so vir ons wees. Ek sal die beker van verlossing lig en die Naam van Adonai aanroep.”
Hy lig die beker omhoog en drink daarvan. “Geseënd is U, Adonai Eloheinu, Melech ha’Olam, Skepper van die vrug van die wynstok.”
Hy spreek die seëngebede uit oor die b’samim en oor die Havdalah-kers, wat Yhoshi aangesteek het. Toe sê hulle ál drie saam op:
“Geseënd is U, Adonai Eloheinu, Melech ha’Olam, wat skeiding maak tussen dit wat heilig en wat wêrelds is, tussen lig en duisternis, tussen Israel en die ander nasies, tussen die sewende dag en die ses werksdae. Geseënd is U, Adonai, wat skeiding gemaak het tussen wat heilig is en wat wêrelds is.”
Marc slaan sy arms om sy twee seuns en trek hulle styf teen hom aan. En toe bid hy: “Adonai, Skepper van die hemel en die aarde en van elke lewende wese, ons vra B’Shem Yeshua dat U wat haar liefhet, nou vir Imma sal huis toe bring en dat U haar volkome sal laat gesond word. Want ons het haar ook baie lief en verlang na haar.”
Teen dié tyd is Natan in trane en dit kos sagte woorde om hom weer getroos te kry.
“Gaan dit dan nooit ophou met sneeu nie, Abba?” snik hy. “Dan kan Imma mos nie huis toe kom nie?”
“Dit sal ophou, Natani, jy sal sien. En dan sal ons haar gaan haal.”
Sondagoggend, die vierde dag van die storm, begin dit inderdaad geleidelik opklaar. ’n Flou sonnetjie kom te voorskyn, maar die temperatuur in Jerusalem huiwer steeds behoorlik onder vriespunt. Die Israeliese weerburo kondig aan die uiterste temperature wat deur die sneeustorm veroorsaak is, sal na verwagting tot die Woensdag voortduur. Daar sal dus geen klasse in die skole of ander opvoedkundige instellings op Maandag en tot verdere kennisgewing wees nie. Vir eers word daar hoofsaaklik noodvoertuie op die paaie toegelaat. Ook in die stad is die meeste paaie nog afgesluit weens opgehoopte sneeu. Na die noorde toe is daar groot vloedskade en nóg word verwag wanneer die sneeu begin smelt. Die minister van landbou reken op stormskade van miljoene shekel.
Die goeie nuus is dat Yam Kinneret met meer as 10 sentimeter gestyg het en dat selfoonontvangs in Jerusalem vroeg Sondagoggend herstel is. Marc is selfs in staat om ’n paar woorde met Rivkah te praat. Sy klink taamlik mismoedig en ervaar steeds baie pyn. Ook verduidelik sy dat daar nog geen moontlikheid sal wees om haar al te kom besoek nie. Opgehoopte sneeu maak dit selfs vir die noodvoertuie moeilik om van en na die hospitaal wat so hoog geleë is, te beweeg. Hy laat haar voorlopig nie praat met die kinders, wat gelukkig nog slaap nie, uit vrees dat Natan kan begin huil en haar verder ontstel.
Vir die eerste keer kan hy ook met Chaim en Hadassah kontak maak. Hulle sit net soos hy en die kinders in hul woonstel vasgekeer.
Dit het heeltemal opgehou sneeu en ’n uur later gaan die Ou Stad se krag genadiglik weer aan. Daar word egter onmiddellik gewaarsku dat dit uiters spaarsaam gebruik moet word. ’n Tekort aan gas is ’n groot moontlikheid. Baie mense wat gedurende die storm op paaie reg oor die land vasgekeer was en by wie daar tot dusver nog nie uitgekom kon word nie, word ook gered. Soldate en vrywilligers van jeugorganisasies is die eerste gesigte wat honderde bejaardes – baie van hulle sonder kinders en alleen – vir die eerste keer ná vier dae van ysige afsondering te sien kry.
Toe die televisiekameraspan vir Avishai, ’n student wat aan die Golani-offisierskursus deelgeneem het en besig is om ’n hoogbejaarde dame in ’n ambulans te tel, om kommentaar vra, sê hy: “Wat ons oor die afgelope vier dae hier gedoen het, het meer vir die land beteken as wat ons in drie jaar op patrollie of op grenswag sal kan regkry. Nie een van ons soek vrystelling van dié soort diens nie.”
Die kinders is verheug toe daar gebakte eier en roosterbrood vir ontbyt op die tafel verskyn. Die hoesstroop wat ’n jong soldaat die vorige aand gebring het, het Natan se hoes grootliks verbeter. Marc kan egter nie gehoor gee aan sy pleidooi om al na buite te gaan nie. Yhoshi, aan die ander kant, kan nie langer binne gehou word nie. Marc laat hom maar uitgaan – met soveel warm klere as wat hy moontlik kan aankry. Later kyk hy en Natan toe hoe die groter kinders op die plein ywerig meehelp om opgehoopte sneeu op vragwaens te laai wat dit wegry. Toe hy vir middagete nat en half verkluim binnekom, is Yhoshi danig ingenome met die werk wat hy daardie oggend verrig het. En rasend honger.
Maandagoggend 16 Desember word daar op televisie berig oor ’n verslag wat van Tzahal ontvang is. Een van sy soldate, die 31-jarige stafsersant Shlomi Cohen, is gedurende die nag noodlottig deur geweervuur van oor die Libanese grens getref. Dis waarskynlik afgevuur deur soldate van die Libanese weermag. Die voorval het naby die grensdraad in die Rosh HaNikra-gebied gebeur. Die koeëls wat Cohen se dood veroorsaak het, was van die sarsies skote wat op ’n Tzahal-voertuig afgevuur is. Die voertuig was minstens 50 meter binne Israeliese grondgebied. Vervolgens het Tzahal dit beantwoord met ’n sarsie in die rigting waarvandaan die soldate gereken het die skote gekom het. Hoe effektief dit was, kon nie met sekerheid vasgestel word nie.
’n Weermagwoordvoerder verskyn op die skerm en verklaar: “Ons stuur boodskappe aan die Verenigde Nasies se tussentydse mag in Libanon oor die erns van die voorval. Daar is geen aanduiding van enige insypeling vanaf ons grondgebied nie. Die weermag is op gereedheidsvlak in die noorde. Ons sal nie aggressie teen die Staat Israel duld nie en behou ons die reg op selfverdediging voor teen wie ook al hulle skuldig maak aan aanvalle op Israel en sy burgers.”
Oor die televisie en radio word mense gewaarsku om binnenshuis te bly totdat die
