sê Trompie met ’n sug van verligting, “is die einde van Mop, Bop en Pop.”
Die Boksombende stap opgeruimd van die stasie af weg. Die moeilike tydjie waardeur hulle is, is vergete.
“Julle weet,” sê Rooie peinsend, “ek kan nog nie verstaan waarom hulle ’n boom ’n “boem” noem en van iets wat hoog is, praat as “hoeg” nie!”
“En al die gebrrry!” sê Blikkies laggend.
“Hulle praat so omdat die mense in die Boeland – ag, ek bedoel Boland – so praat,” sê Dawie en voeg dan by: “Julle behoort dit te kan verstaan. Dis konfyt.”
Die seuns lag hard.
“Eina!” sê Trompie vrolik.
“Eina!” sê Rooie brommend.
“Eina!” sê Blikkies kouend.
“Eina!” sê Dawie grinnikend.
Die seuns se hande is nou agter die rug en hulle stamp-stamp mekaar soos hulle in die straat afloop.
Mop, Bop en Pop, die gevreesde drieling van Darling, is iets van die verlede.
4
Die Boksombende se gevangene
Die volgende twee weke baljaar Trompie en sy vriende nog meer as gewoonlik. Hulle vang selfs nog meer kattekwaad aan, indien dit moontlik is, op die dorpie Kwaggaberg aan die voet van die berge.
Trompie se ouers is vir twee weke weg Kaapstad toe. Sy pa is die bankbestuurder op Kwaggaberg en hy moet ’n konferensie bywoon. Trompie se ma is saam en hy en sy suster, Anna, bly alleen by die huis agter. Trompie steur hom nie veel aan haar nie en sy steur haar nie veel aan hom nie. Dit is ’n reëling wat albei uitstekend pas.
Anna en Trompie sit net een keer vas.
Sy en haar kêrel, Jan, gaan kuier die aand by mense. Rooie, Blikkies en Dawie kom sit in die tuin by Trompie. Hulle word naderhand honger en stap kombuis toe.
Trompie wil vir sy vriende wys hoe ’n goeie kok hy is. Hy wil vir hulle wat hy noem ’n Trompie-special maak.
Die Trompie-special word gemaak van botter, brood, koue vleis en eiers. Alles word saam in die pan gegooi, deurmekaar gewoel en gebraai.
Die botter is in die pan, ’n paar snye brood word fyn gekrummel en die koue vleis word in blokkies opgesny. Alles is, soos Trompie sê, eksie-perfeksie.
Maar toe ontdek hy daar is nie eiers in die kombuis nie.
“Kom saam met my, Rooie!” Trompie en Rooie loop haastig na die hoenderhok agter op die werf om te gaan eiers haal.
Trompie dink vir ’n oomblik daaraan dat die eiers al oud is, want hulle lê al lank daar buite in die neste, maar dan besluit hy hulle sal niks makeer nie.
In die kombuis gryp elkeen ’n eier en kap die doppe stukkend. Skielik steier almal terug. Daar is ’n aaklige swaelreuk in die vertrek.
“Die goed is vrot,” sê Dawie.
“Moenie simpel wees nie,” sê Trompie. “Dit ruik net so bietjie sleg. Dis maar al.”
Nóg eiers word oopgebreek en in die pan gegooi. Die reuk in die kombuis word al hoe erger.
Dan kry Trompie ’n dooie kuikentjie in ’n eier wat hy oopbreek en Dawie skrik só groot dat hy die bak eiers wat hy in sy hand het op die grond laat val.
Die seuns hou hul neuse toe, want die slegte reuk is nou oorweldigend. Trompie kyk na die slymerige vloer. Daar lê drie dooie kuikentjies. Selfs Trompie moet nou erken die eiers lyk of hulle vrot kan wees.
Terwyl die seuns nog so met toegedrukte neuse en gewalgde gesigte na die gemors staan en kyk, kom Anna en Jan by die kombuis in. Hulle steier albei terug en gee dadelik pad uit die kombuis. Anna roep Trompie uit gang toe.
Sy is lelik omgekrap en dring daarop aan dat die seuns die kombuis skoonmaak en selfs die vloer was. Dawie word naar en Trompie, Rooie en Blikkies moet die werk doen.
Die volgende dag is daar nog steeds ’n bedompige swaelreuk in die huis.
Anna sê sy gaan vir hul ouers vertel wat Trompie aangevang het, maar hy steur hom nie veel daaraan nie. Dis nog ’n lang tyd voor hulle terugkom en buitendien het hy mos nie eintlik iets verkeerd gedoen nie. Hy en sy vriende was maar net honger en toe wou hulle iets maak om te eet. Hy kan nie help dat die eiers vrot was nie.
Een oggend kom vra Rooie Trompie moet saam met hom winkel toe loop. Rooie moet iets vir sy ma gaan koop.
Trompie het niks om te doen nie en is maar net te bly om uit die huis te kom.
Toe die twee kêrels by die winkel instap, sien hulle ’n ander seun daar rondstaan. Sy naam is Johan Geel. Hy is van die begin van die jaar af in Hoërskool Kwaggaberg.
Johan is bleek, stil en teruggetrokke en het ná ’n hele jaar nog steeds met niemand by die skool vriende gemaak nie.
Trompie dink nou daaraan dat dié Johan seker baie arm moet wees. Hy is kaalvoet en sy klere lyk maar verwaarloos en gelap.
Toe hulle verby die maer, skraal seun stap, besluit Trompie om hom darem te groet en nie soos gewoonlik by die skool te ignoreer nie.
“Haai.”
Die seun knik met sy kop en glimlag flou.
Trompie en Rooie kyk na al die verskillende goed in die winkel terwyl hulle wag dat die klerk hulle bedien.
Johan Geel staan ’n entjie skuins agter hulle terwyl hulle ’n krieketkolf bekyk.
“Ek sal nogal nie omgee as ek dié ding kon koop nie,” sê Trompie.
“Wat wil jy daarmee maak?” vra Rooie. “Jy weet mos niks van krieket af nie.”
“Dis wat jy dink,” snou Trompie hom toe. “Ek het dit al baie gespeel.”
“Waar en wanneer?” wil Rooie weet.
“Maak nie saak nie. Ek sê jou, ek kan krieket speel en ek het dit al baie gespeel. Sê jy miskien dit is nie so nie?”
Nee, verseker Rooie vir Trompie, hy vra net omdat hy belangstel waar en wanneer Trompie krieket gespeel het.
Omdat Trompie nie kan antwoord nie, ignoreer hy Rooie se vraag.
Toe Trompie die kolf weer neersit, sien hy uit die kant van sy oog hoe Johan Geel buk en iets opraap. Dan stap hy vinnig by die winkel uit. Trompie wonder wat aangaan, maar besluit om hom nie daaraan te steur nie.
Rooie kry die goed wat sy ma wil hê en dan voel hy in sy hempsak vir die geld wat sy vir hom gegee het om mee te betaal.
Daar
