“Die geld wat my ma vir my gegee het om mee te betaal – dis weg. Ek dink ek het dit verloor.” Rooie se stem bewe effens.
“Kyk in jou ander sak.”
Rooie haal diep asem en steek sy hand in sy ander broeksak. Hy vroetel rond.
“Hoe lyk dit?” vra Trompie.
“Nee,” sê Rooie en sug swaar, “dis ook nie daar nie.”
“Probeer weer al jou sakke.” Rooie maak so, maar daar is geen teken van die geld nie.
“My ma slag my sowaar lewendig af,” sê Rooie.
“Wag ’n bietjie,” sê Trompie en hy hou ’n vuil hand op.
Rooie wag. Trompie dink diep. Sy hele sproetgesig is op ’n plooi. Hy dink aan Johan Geel wat gebuk het om iets op te raap en toe so vinnig verkas het. Hy is seker dis Rooie se geld wat Johan opgetel het!
Trompie vertel nou vinnig vir Rooie wat hy gesien het en wat hy vermoed. Rooie sê vir die winkelklerk hy sal nou-nou terug wees.
Die seuns hardloop by die winkel uit. Hulle gaan daai ellendige Johan Geel soek. Rooie sê: “Die blikskottel – hy’t my geld gesteel!”
Die twee hardloop in die hoofstraat op. Hulle kyk oral rond, maar daar is nêrens ’n teken van Johan nie.
“Waar bly hy?” vra Trompie hygend.
“Ek het eenkeer gehoor hulle bly in ’n klein huisie iewers in die heuwels,” sê Rooie.
“Kom ons gaan soontoe,” sê Trompie en hulle hardloop nou nog vinniger.
Hulle draai af in ’n systraat wat lei na die heuwels net buite die dorpie. Toe hulle om die draai kom, sien hulle Johan Geel omtrent ’n honderd meter voor hulle.
“Haai!” bulder Trompie en Rooie feitlik gelyktydig.
Die seun kyk vinnig oor sy skouer. Hy word nog bleker as gewoonlik toe hy die twee so op dolle vaart sien aankom. Hy begin nael.
Trompie is ’n kampioenatleet. Hy beweeg al hoe verder van Rooie af weg en kom al hoe nader aan die seun wat nou so verskrik weghardloop. Trompie is kort op Johan se hakke.
“Staan stil!” skree Trompie.
Johan besluit om aan te hou hardloop, maar hy maak ’n groot fout. Trompie duik met ’n boog deur die lug. Dit is ’n laagvat waarop enige Springbokvleuel trots sou wees. Johan slaan hard neer en Trompie is op hom. Hy gryp die seun aan die kraag en skud hom dat sy tande klap.
“Waar’s daai geld?” bulder Trompie.
Johan Geel kyk verskrik na Trompie. Rooie is nou by en hy pak die seun ook. Hulle pluk hom regop.
Rooie staan met gebalde vuiste en Trompie gluur die hygende seun aan. Die sweet pêrel op Johan se voorkop.
“Waar is Rooie se geld wat jy gesteel het?” Trompie se stem is kil.
Johan kyk vlugtig van die een gesig na die ander en dan sê hy: “Ek het dit nie gesteel nie. Ek het dit opgetel.”
“Maar jy’t geweet Rooie het dit verloor! En toe vat jy dit en hardloop weg. Dis steel – dís wat dit is!” sê Trompie kwaai.
“Ek was nie seker of Rooie dit verloor het, of iemand anders nie,” sê Johan sag.
Rooie besluit om nou ook sy sê te sê. Hy stel nie belang in hierdie verskonings nie. Hy moet die geld terugkry, anders trek sy ma sy vel van sy lyf af.
“Waar’s my geld?” bulder hy in Johan se gesig.
“Hier … hierso.” Die seun is so mak soos ’n lammetjie. Hy steek sy hand in sy broeksak en haal die geld uit. Hy gee dit vir Rooie.
Trompie en Rooie kyk na die verskrikte seun voor hulle.
“Wat doen ons met hom?” vra Rooie.
“Hy’s skuldig aan diefstal,” sê Trompie ernstig. “Ek dink dis ons plig as eerbare burgers van ons dorp om hom polisie toe te neem …”
“Nee, moenie. Asseblief nie,” pleit Johan en daar blink trane in sy oë. “Dit sal vir my ma en boetie verskriklik wees.”
“Jy moes daaraan gedink het toe jy die geld gevat het,” sê Trompie bars.
Die maer seun met die verwaarloosde klere sê in ’n hol, moeë stem: “Julle kan enigiets aan my doen, maar moenie my polisie toe vat nie.”
Trompie kyk aandagtig na die seun. “Kom saam met ons. Ons gaan eers met jou gesels, dan sal ons sien wat om met jou te doen. Jy besef jy moet gestraf word, nè?”
Johan Geel antwoord nie. Daar is ’n hartseer uitdrukking op sy bleek gesig. Sy onderlip bewe.
“Stap,” sê Trompie en hy pomp Johan in die ribbes, maar nie so hard soos wat hy ’n minuut of twee gelede sou gedoen het nie. Trompie kan dit nie verstaan nie, maar hy voel skielik ongemaklik. Johan is nou nie meer so ineengekrimp nie. Hy stap trots en regop. Daar is ’n veraf kyk in sy donkerbruin oë.
Rooie kyk die seun wat sy geld gevat het ook nie meer so woes aan nie. Dit lyk of daar iets is wat hom ook pla.
Johan stap voor en Trompie en Rooie volg so twee tree agter hom. Hulle gaan hom nie weer ’n kans gee om weg te hardloop nie.
By die winkel gaan Rooie gou in en betaal vir die goed. Dan vat hy die pakkie huis toe vir sy ma.
Trompie neem Johan Geel solank na die Toeriens se huis toe. Rooie sal hulle daar ontmoet.
Trompie stap effens agter sy gevangene. Hy kyk na die gelapte klere, die kaalvoete en die maer, tingerige lyf. Trompie kry Johan skielik bitter jammer, maar hy wil dit nie wys nie. Hy sê bars: “Moenie links of regs kyk nie. Kyk net voor jou en stap reguit aan.”
Johan maak soos Trompie hom beveel.
Toe hulle by die Toeriens se tuinhekkie instap, is Rooie weer by.
“Hy’t nie probeer ontsnap nie?” vra Rooie.
“Nee, hy’s te veel van ’n papbroek.”
Dawie en Blikkies sit op ’n bankie onder die skaduboom in die tuin.
“Haai,” groet die seuns mekaar.
“Ons het gewonder waar’s julle,” sê Dawie. Dan wys hy na Johan en vra: “Wat doen julle met daai maer derm?”
Rooie vertel vinnig hoe die “maer derm” sy geld probeer steel het.
“So!” sê Dawie en sy ondeunde oë vonkel. Hy doen danspassies voor Johan en slaan met sy vuiste in die lug. “So jy’s ’n dief! Wel, vandag gaan ons jou ’n les leer!”
Johan sê niks nie.
