sê een meisie vriendelik, “ek het dit gedoen.”
“Wie … wie’s jy?” Trompie gluur haar woes aan. “Mop, Bop of Pop?”
“Ek is Mop,” sê sy en glimlag soet. “So wat gaan jy nou doen?”
Wat kan Trompie doen? Hy sê net: “Huh … huh … jy sal nog sien wat ek sal doen,” maar besef hy sal niks kan doen nie. Wat kan hy nou eintlik aan ’n meisiekind doen?
“Hierdie appel is myne,” sê Trompie en raap die laaste een op. “Ek sou hom mos gekry het as hier nie iemand onder ons was wat gedink het sy’s snaaks nie.”
Trompie het nou meer as genoeg gehad. Hierdie insident met die appels was die laaste strooi.
Hy besluit om die drieling van Darling vir die dag en ’n half wat hulle nog op Kwaggaberg kuier te vergeet en te ignoreer. Sy vriende besluit dieselfde.
Vir Trompie en Blikkies is dit nie moeilik om by hierdie besluit te hou nie. Hulle moet dit noodgedwonge doen …
Oom Henk loop hulle die volgende oggend in die straat raak. Toe hulle hom gewaar, laat spaander hulle dadelik, maar hy bulder: “Staan stil!”
Toe staan hulle maar. Dit is te gevaarlik om weg te hardloop. Hulle ken oom Henk. Hy sal hulle by hul huise kom haal.
Die oom boender vir Trompie en Blikkies by sy haarkapperswinkel in.
“Julle meneertjies speel mos hier haarkapper terwyl ek weg is! So vandag gaan julle die werk onder my toesig doen!”
Trompie en Blikkies moet heeldag werk omdat hulle Jannie se hare gesny het.
Die twee is albei bang vir oom Henk wat ’n ou sommer maklik ’n taai oorveeg kan gee. Hulle kla nie. Hulle werk!
Hulle moet die winkel aanhoudend uitvee. Dan moet hulle al die oom se botteltjies en goed afvee, en die spieëls blink vryf. Teen die tyd dat dit klaar is, lê daar al weer afgeknipte hare op die vloer en hulle begin maar weer vee.
Oom Henk sorg dat hulle besig bly, maar so af en toe kry hulle darem kans om vinnig van die strokiesprente wat daar lê te lees.
Toe Trompie eenkeer vir die oom vra of hulle hul hare mag kam en so ’n klein bietjie haarmiddel kan gebruik, gee hy sy toestemming.
Trompie en Blikkies betakel hul hare met die haarolie van die lieflike rose wat so mooi rooi is.
Die twee werk hard, maar hulle gee nie eintlik om nie. As hulle nie so gewerk het nie, sou hulle nie so gelukkig gewees het om Mop, Bop en Pop mis te loop nie. Hulle is sommer baie in hul skik toe oom Henk laat die middag vir elkeen “ ’n ietsie” vir hul dienste gee.
Blikkies koop natuurlik kougom met sy geld. Trompie koop vir hom suiglekkers en sjokolade. Hy besluit ná diepe oorweging hy sal die sjokolade vanaand op die stasie vir Mop gee. Hy dink die rede hoekom hy dit vir haar wil gee, is om vir haar te wys hoe bly hy is dat sy weggaan – maar miskien is dit nie die regte rede nie!
Dié aand op die stasie staan Dawie se ouers, Dawie, Trompie, Rooie en Blikkies by Mop, Bop en Pop op die perron. Hulle wag vir die trein.
Trompie-hulle is opgeruimd en vol grappe. Die gevreesde drieling is op pad – die seuns se moeilike tydjie is uiteindelik verby.
Een meisie staan naby Trompie en Blikkies. Sy druk haar neus toe en staan ’n entjie weg.
“Sjoe,” sê sy, “ek het nog nooit sulke slegte haarolie geruik nie!”
“Dit wys net hoe min weet jy,” snou Trompie haar toe. “Dié haarolie is gemaak van Spanje se mooiste, rooiste rooi rose!”
“Miskien – maar ek sê nog steeds dit ruik sleg. Moenie te naby my staan nie.”
“Wie dink jy wil miskien naby jou staan?” brom Trompie.
Hy wens die trein wil nou kom.
Trompie voel aan die sjokolade in sy sak. Hy wonder weer of hy dit vir Mop moet gee of dit eerder self moet eet. Hy besluit om dit maar vir Mop te gee. Sy gaan mos nou weg en hy sal haar nooit weer sien nie. Snaaks, die gedagte hieraan maak hom so half hartseer.
Hy kyk na die drie meisies. Hulle lyk presies eenders.
“Wie’s Mop?” vra hy.
Een meisie steek haar hand op.
“O,” sê Trompie, “ek wou maar net geweet het.”
Almal lag en praat. Trompie hou Mop nou noukeurig dop. Hy staan nader aan haar. Toe hy langs haar is, sê hy sag: “Dè, Mop, hier is vir jou iets.”
Sy kyk na die sjokolade in sy hand en begin giggel.
“Ek sal dit grrraag wil hê, Trrrompie,” sê sy, “maarrr ek is nie Mop nie. Ek is Bop.”
“Huh … huh,” lag Trompie verleë. “Jammer, my fout.”
Hy staan weg van haar met die sjokolade nog in sy hand. Hy voel die meisies het weer met hom die gek geskeer. Toe hy gevra het wie Mop is, het dié een haar hand opgesteek – en nou is dit Bop!
Die trein kom by die stasie ingestoom.
Trompie het weer oor die saak gedink. Hy het besluit hy gaan tog maar vir Mop die sjokolade gee en hy is nou vasberade om dit te doen.
Hy sê vinnig vir die meisie naaste aan hom: “Dè Mop, hier is vir jou iets.”
“Ek sal dit grrraag wil vat, Trrrompie,” sê sy laggend, “maarrr ek is nie Mop nie. Ek is Pop.”
“Huh, jammer, my fout.” Trompie kyk nou vasbeslote na die derde meisie. Sy móét Mop wees. Hy wil egter nie weer ’n fout maak nie en vra: “Is jy Mop?”
“Ja, Trrrompie.”
“Dè, hier is vir jou iets.”
“Baie dankie,” sê sy en begin lag, “maarrr ek het maarrr sommerrr gespeel. Ek is nie Mop nie …”
“Maak nie saak nie!” brom Trompie. “Vat net die vervlakste ding en kry klaar!” Hy stop die sjokolade in die meisie se hand.
Die drieling skater soos hulle lag.
“Hier kom dit weer,” sê Trompie sugtend, “maar dis darem seker die laaste keer!”
En toe kom dit ook weer.
“Eina!” sê Mop.
“Eina!” sê Bop.
“Eina!” sê Pop.
Die meisies klim laggend in die trein. Die eerste een sê: “Dis konfyt!” toe sy haarself aan die arms van die perron af optrek sonder om op die trappies te trap.
Die trein fluit en stoom by die stasie uit. Trompie-hulle waai vir die
