Mop, Bop en Pop nie.
Maar die Boksombende weet nie wat vir hulle voorlê nie!
Dié aand ná ete maak Trompie hom in sy kamer netjies. Hy het ’n skoon hemp aangetrek en is nou besig om sy pas gesnyde hare sorgvuldig te kam. Hy dink dit is niks minder as ordentlik om netjies en skoon te wees wanneer hy die drieling van Darling ontmoet nie.
Trompie dink naderhand hy lyk heel goed. Hy is mos ’n mooi seun.
Met sy hande diep in sy broeksakke stap hy fluit-fluit die straat af op pad na Dawie se huis om Mop, Bop en Pop te ontmoet. Hy fluit onwillekeurig: “Nee, nee, nee, my dolla, nee – ek vry nie met ’n loskop dolla nie …”
Trompie stap eers by Rooie se buitekamer aan. Blikkies wag al daar.
“Haai,” sê Trompie.
“Haai,” antwoord hulle hom.
“Kom ons waai,” sê Rooie. “Netnou eet daai drie goeters baie en dan is daar niks koek oor wanneer ons daar kom nie.”
Die seuns is reg om te loop, maar dan praat Trompie: “Rooie, ek dink jy moet vanaand skoene aantrek …”
“Hoekom? Ek hou mos nie van die goed nie. Dit druk my en kraak as ek loop.”
“Maak nie saak nie,” sê Trompie. “Jy kan die skoene later uittrek wanneer jy vir Mop, Bop en Pop beter ken. Jy moet darem net ordentlik lyk wanneer jy hulle ontmoet. Wat dink jy, Blikkies?”
Blikkies stem saam.
“Ek gaan nie soontoe om die meisiekinders met die belaglike name te ontmoet nie,” brom Rooie. “Ek gaan vir die lekker koek wat Dawie se ma bak.”
Maar Rooie pluk nogtans sy groot skoene onder die bed uit en druk sy skurwe voete met ’n gesug en gesteun daarin.
Trompie en Blikkies glimlag. Dit bly maar vir hulle snaaks dat ’n skoenmaker se seun nie skoene aan sy voete kan verdra nie.
Die drie stap in die maanlig na Dawie-hulle se huis toe. Rooie loop mank en sy skoene kraak elke keer as hy sy voete neersit.
Op die stoep klop Trompie aan die voordeur. Terwyl hy wag dat iemand moet kom oopmaak, druk hy sy kuif met sy vingers reg.
Die deur gaan oop en Dawie sê: “Kom in, ouens!” Sy ondeunde oë vonkel. “Kom ontmoet vir Mop, Bop en Pop van Darling in die Kaap.”
Die seuns stap deur die voorportaal sitkamer toe. Trompie se hande is diep in sy broeksakke. Hy kom nie agter dat sy kouse op sy skoene lê en sy hemp agter by sy broek uithang nie. Blikkies kou aan ’n stukkie kougom wat hy met sy deel van Trompie se haarsnygeld gekoop het. Rooie probeer liggies op sy tone loop sodat sy skoene se gekraak darem nie soos donderslae in die huis moet klink nie. Sy skoene kraak-kraak nou nie meer nie – hulle kriek-kriek.
In die sitkamer se deur gaan staan Trompie, Rooie en Blikkies met oop monde. Blikkies vergeet selfs om te kou! Dawie glimlag.
Op die rusbank teen die muur sit daar drie meisies. Trompie is seker dit móét drie van hulle wees, want hy het sy oë al ’n paar keer geknip omdat hy seker was hy sien dieselfde ding drie keer.
Die meisies lyk presies dieselfde. Hulle dra presies dieselfde klere en het blonde hare en helderblou oë. Al drie glimlag en ses presies eenderse kuiltjies verskyn in ses presies eenderse wange. Al drie se tande is ewe perfek en skitterwit. Al drie se hare is presies eenders gekam en met presies dieselfde kleur haarrekkie vasgebind.
Hoe op aarde, wonder Trompie, gaan ’n mens ooit weet wie is wie?
“Kom nader, dat ek julle voorstel,” sê Dawie.
Trompie, Rooie en Blikkies kom nader. Rooie probeer nou op sy hakke loop sodat die meisies nie moet hoor hoe sy skoene kraak nie, maar dit help nie veel nie en sy vreemde houding laat hom boonop belaglik lyk.
“Mop, Bop en Pop,” sê Dawie stadig toe die seuns – ná heelwat gegiggel van die drieling oor Rooie se snaakse houding – voor die meisies staan, “ontmoet my drie beste vriende. Hierdie ou is Trompie. Hy is ons Boksombende se Grootkaptein.”
Trompie is hoog in sy skik. Hy hou van die manier waarop Dawie hom voorgestel het. Hierdie Darling-meisies moet verstaan dat hy wat Trompie is, nie sommer so ’n alledaagse ou is nie.
Trompie gee ’n tree vorentoe, maak ’n elegante buiginkie en sê: “Bly om julle te ontmoet.”
Hy glimlag breed. Hy dink hy lyk nou vriendelik en aantreklik.
“En hierdie ou is Rooie,” kondig Dawie aan.
Rooie gee ’n tree vorentoe. Kraak-kraak maak sy skoene. Die meisies giggel. Rooie wou ook op sy manier ’n elegante buiginkie gemaak het, maar hy doen dit nou nie. Hy mompel net: “Aangename kennis.”
Kraak-kraak gee hy weer ’n tree terug.
“En dit is Blikkies.”
Blikkies beweeg sy kakebene vinnig en bêre die stukkie kougom agter in sy kies.
“Bly te kenne,” mompel hy en met ’n paar vinnige bewegings van sy tong is die stukkie kougom weer uit die wegsteekplek en sy kake beweeg weer ritmies op en af soos hy smaaklik kou.
“Ek weet regtig nie wie is wie nie,” sê Dawie met ’n skouerophaling vir die drieling. “Julle moet julle maar liewer self voorstel.”
Die meisies kyk na mekaar en giggel. Dan spring die een aan die kant soos ’n kisduiweltjie op en sê: “Ek is Mop en ek kom doerrr van die Boeland af.”
Die een langs haar wip op en sê: “Ek is Bop en ek kom ook doerrr van die Boeland af.”
Die derde een spring ook soos ’n kisduiweltjie op. “Ek is Pop – ook doerrr van die Boeland af.”
Die seuns kyk verstom na mekaar en dan gaan sit hulle op stoele. Rooie se skoene kraak soos donderslae.
“Eina!” sê Mop skielik laggend.
“Eina!” sê Bop laggend.
“Eina!” sê Pop laggend.
Dan is dit weer stil in die sitkamer.
Die seuns kyk met groot oë na mekaar. Is hierdie drieling van Darling besimpeld of iets? Hoekom praat hulle so snaaks? Hulle bry die “rrr” en praat van “doerrr” en “Bóéland” in plaas van “daar” en “Bóland”. En hoekom sê hulle sommer so vir niks “eina” en dan lag hulle?
Trompie kyk die drie meisies fronsend aan. Dawie sit en glimlag. Blikkies kou ingedagte. Rooie sit met sy bene lank voor hom uitgestrek en sy voete rus op sy hakskene. Hy wonder wanneer kom die koek.
Trompie dink hierdie stilte is nie ’n goeie ding nie. Hy het mos goeie maniere. Hy moet darem nou begin gesels.
Hy glimlag vriendelik en sê: “Julle weet, ek is nes Dawie. Ek weet sowaar nie wie van julle is wie nie …”
“Ek is Mop.”
