Hulle betakel sy kop met die haarolie wat soos rooi rose behoort te ruik en Jannie hou nogal daarvan. Trompie belowe ook hy sal môre vir hom ’n handvol lekkers gee.
Jannie betaal vir die haarsny en stap daar uit met sy kort geknipte hare en blink, oliebesmeerde kop.
Die twee groot seuns vee Jannie se afgesnyde krulle op en pak alles netjies reg. Hulle gaan staan net mooi in die deur toe oom Henk daar aankom.
“En toe?” vra hy. “Was hier enige kliënte?”
Trompie sluk en sê vinnig: “Net een seuntjie, Oom, en ons het hom toe sommer gehelp. Hier is die geld wat hy betaal het.” Trompie gee Jannie se geld vir oom Henk.
“Wat het julle gedoen?” vra die oubaas verbaas.
“Die outjie wou ’n haarsny hê, Oom weet, toe help ons hom maar …”
Blikkies staan ’n entjie agter Trompie. Hy sien skielik hoe Jannie en sy ma – die tannie stap voor, vinnig en vasberade – na die haarkapperswinkel toe aankom. Blikkies trek hard aan Trompie se hemp wat uithang en beduie straat toe.
“Vertel my presies wat julle met die seuntjie gedoen het …”
“Ons is haastig, Oom,” sê Trompie en hy en Blikkies mik vinnig deur toe. “Daar’s nie ’n probleem nie, Oom. Ons het niks verkeerd gedoen nie.”
Trompie en Blikkies glip by die winkel uit en verdwyn om die hoek van die gebou, net mooi toe Jannie se woedende ma met haar seuntjie sonder sy krulle by oom Henk instorm.
Die twee seuns verdamp vinnig na hul onderskeie huise.
Toe Trompie by die Toeriens se tuinpaadjie afstap, trek hy los en skop ’n dahlia netjies raak. Die blom trek met ’n boog deur die lug.
Trompie tel die dahlia vinnig op en loer oor sy skouer of sy ma, pa of suster hom nie miskien gesien het nie. Dan skop hy die blom met ’n pragtige skepskop oor die heining.
Ja-nee, sug hy toe hy weer aanstap, die lewe is maar moeilik. Hy het vandag gedink hy doen ’n goeie ding deur klein Jannie se hare te sny, maar hy voel sommer aan sy bas hy is al weer in die moeilikheid.
Trompie wonder wat oom Henk en Jannie se ma gaan doen. Die tannie lyk vir hom na iemand wat lelik moeilik kan raak.
2
Mop, Bop en Pop
Dié aand sien Trompie hoe sy ouers en Anna elke keer hul koppe draai en na hom kyk as hy naby aan hulle kom.
Eenkeer sê Anna terwyl sy haar neus optrek: “Wat makeer jou? Hoekom ruik jy so sleg?”
“Noem jy dit sleg?” vra Trompie verontwaardig. “Dit wys hoe min jy weet. Die haarolie wat ek aanhet, ruik na rooi rose …”
“Staan bietjie verder van my af weg,” sê Anna.
Trompie staan nie net weg nie. Hy loop ook sommer na sy kamer toe. Hy hou nie van almal se neusoptrekkery nie. Weet hulle dan nie wanneer iets propperlies lekker ruik nie?
Toe Trompie die volgende oggend wakker word, wonder hy of hy by sy ma in die moeilikheid gaan kom. Sy hele kamer is nou vol van ’n muwwe reuk in plaas van om soos vars, rooi rose te ruik.
Dit is egter nie waaroor Trompie bekommerd is nie. Die wit kussingsloop waarop sy kop gelê het, is vuil en vol haarolie.
Hy draai die kussing om sodat die skoon kant bo is en voel dan sommer beter.
Ná ontbyt gaan Trompie na Rooie se buitekamer toe. Hy en Blikkies het hul ander twee vriende en lede van die Boksombende, Rooie en Dawie, gister glad nie gesien nie. Rooie het sy pa in die skoenwinkel gehelp en Dawie was saam met sy ouers stad toe.
Met sy hande diep in sy broeksakke, sy pet windmakerig skeef op sy kop, sy kouse wat op sy skoene lê en sy hemp wat agter by sy broek uithang, stap Trompie ingedagte met die straat af.
Hy loop en wonder wanneer hy en Blikkies iets sal hoor van die affêre met Jannie se hare. Hulle het besluit om in die toekoms wye draaie om die posmeester se huis en oom Henk se haarkapperswinkel te loop.
Naby Rooie se buitekamer fluit Trompie. Dit is ’n hoë noot afgewissel met ’n lae een, die Boksombende se sein. Hy hoor iemand op dieselfde manier terugfluit. Dit moet Rooie wees.
Trompie klim deur die buitekamer se venster. Blikkies is al hier by Rooie.
“Haai!” sê Trompie.
“Haai!” groet hulle hom.
Trompie swaai die stoel om sodat die rugkant voor hom is. Hy gaan sit wydsbeen en sy bolyf rus nou op die stoel se rugkant. Trompie het ’n cowboy-held dit eenkeer in ’n fliek sien doen. Nou sit hy ook altyd so – behalwe natuurlik by die huis.
“En toe,” sê Rooie laggend, “wanneer sny jy weer iemand se hare?”
“Moenie lag nie,” sê Trompie ernstig. “Daai storie kan dalk nog lelike gevolge hê.”
“Jy’t gesê jy verstaan die kuns om hare te sny,” sê Blikkies smalend. “Ek wonder hoe sou ek gelyk het as ek jou toegelaat het om my hare te sny!”
“Nie slegter as wat jy nou lyk nie,” snou Trompie hom toe.
Rooie sê vir Trompie hulle was op pad na hom toe om uit te vind wat hulle vanoggend gaan doen.
“Waar’s Dawie?” vra Trompie.
Sy woorde is nog nie koud nie, toe hoor hulle ’n gefluit – die Boksombende se sein.
Dawie spring deur die venster.
Almal groet oor en weer en Dawie kom sit op die bed langs Blikkies. Al vier lede van die Boksombende is nou teenwoordig.
Trompie voel ’n gloed van trots wanneer hy na hulle kyk. Dit is sy vriende. Dit is sy bende en hy is hul Grootkaptein.
Daar op die tafel sit Rooie – fris en sterk gebou. Hy is besig om sy tone te roer. Hy wil sy groottoon wikkel sonder om die ander te beweeg, maar dis nogal moeilik.
Blikkies sitlê op die bed. Sy kakebene beweeg ritmies op en af soos hy aan ’n grashalmpie kou. Sy hare lyk blink en vetgesmeer van die “rooi rose” haarolie.
Langs Blikkies sit Dawie. Sy wakker oë lyk nie so ondeund soos gewoonlik nie. Hy ruik-ruik in die lug en skuif dan effens weg van Blikkies af.
“Wat het jy op jou hare?” vra Dawie.
Blikkies hou op kou en antwoord: “Dit ruik lekker, nè? Dis die vars, heerlike geur van rooi rose in die maanskyn.”
Dawie skuif nog verder van Blikkies af weg. Hy hou nie van hoe hierdie rooi rose in die maanskyn ruik nie, maar nou sit hy te ná aan Trompie en skuif weer effens terug. Dit ruik mos of Trompie dieselfde
