nog weer daarvan hoor,” waarsku Dawie. Hulle dink ook so, maar hulle hoop maar nie so nie.
Dawie gee skielik ’n lank uitgerekte sug. Hy lyk soos iemand wat die wêreld se probleme op sy smal skouers dra en sê: “Daar is nog ander moeilikheid ook.”
Daar is ’n diep frons op Dawie se voorkop. Hy wag nou dat sy vriende die nodige moet doen en die verwagte vraag moet vra.
Rooie is die een wat dit doen. “Watse moeilikheid is dit?” mompel hy.
“Raai bietjie,” sê Dawie.
Trompie, Rooie en Blikkies dink, maar hulle het geen idee wat dit kan wees nie.
“Moenie kastig so geheimsinnig lyk nie,” sê Trompie vir Dawie. “Dit pas jou nie. Hoe moet ons kan raai? Sê vir ons wat die moeilikheid is.”
“Miskien sal jy dit nie as moeilikheid beskou nie, Trompie.”
“Hoekom nie?”
“Omdat jy mos kastig so ’n hartedief is.”
“Probeer jy snaaks wees, hè?” snou Trompie hom toe.
“Nee,” verseker Dawie hom, “allesbehalwe.”
“Nou sê dan wat is die moeilikheid!” brom Rooie ongeduldig.
“Reg, kom ek vertel julle.” Dawie skuif nader en vertel vinnig vir hulle sy nuus. Sy drie vriende kyk hom verslae aan.
“Jy sê drié?” kry Trompie uiteindelik iets uit.
“Drié, ja – en die een lyk glo presies soos die ander.”
Die seuns skud hul koppe. Drie! As dit een was, was dit miskien nie so erg nie, maar drie!
“En onthou,” sê Dawie, “julle moet my help om hulle besig te hou …”
“Nie ek nie,” mompel Rooie.
“Ek ook nie,” sê Trompie.
“En ek ook nie,” sê Blikkies kouend. “Ek’s nie ’n ou wat my aan sulke goed steur nie.”
“Maar julle sal my móét help,” sê Dawie. “Die meeste van die dorp se meisies is weg en ons kan mos nie dat hulle hier weggaan en sleg dink van Kwaggaberg nie. My ma het gesê sy sal vir ons geld gee vir fliek en lekkers en sulke klas van goeters.”
Trompie, Rooie en Blikkies stel nou meer belang.
“Hoe oud is die drie?” vra Trompie.
“Veertien.”
“Al drie?”
“Ja, natuurlik – hulle is dan ’n drieling. Hulle kom van Darling af.”
“Dárling – dis mos liefling,” brom Rooie.
“Dis ook ’n dorpie daar anderkant Kaapstad, naby die Weskus,” sê Dawie hooghartig. Hy is mos die ou hier met die meeste kennis.
“Hoe lyk hierdie meisiekinders?” wil Trompie nou weet.
“Ek het hulle nog nooit gesien nie. Hulle is ’n vriendin van my ma se dogters.”
“Wat is hul name?” vra Blikkies en spoeg die grashalmpie waaraan hy gekou het met ’n boog by die venster uit om sy minagting te kenne te gee.
“Mop, Bop en Pop,” sê Dawie sedig.
“Wat?” vra al drie sy vriende tegelyk.
“Mop, Bop en Pop. Dis natuurlik nie hul regte name nie, maar dis glo wat die mense hulle noem.”
Die seuns is nou stil. Almal dink oor Mop, Bop en Pop. Soos Trompie, Rooie en Blikkies die ding verstaan, het Dawie se ma se ou vriendin haar gebel en hulle het besluit die vriendin se drie dogters moet hier op Kwaggaberg kom kuier.
Trompie besluit om meer inligting te kry oor die fliek en lekkers en sulke klas van goeters.
“Gaan jou ma vir alles betaal?”
“Ja,” sê Dawie en glimlag, want hy kan sien Trompie stel al hoe meer belang. “Sy’t gesê ons moet hulle besig hou en sy sal vir ons die geld gee om dit te doen.”
“Huh,” brom Trompie. Dit klink darem nie te sleg nie.
“Wanneer kom die goed?” vra Rooie. Sy tone is nou stil. Hy probeer nie meer om sy groottoon te wikkel sonder om die ander te beweeg nie. Dis te moeilik.
“Ons gaan hulle vanmiddag by die stasie haal.”
“Hoe lank bly hulle?” vra Trompie.
“Net ’n week.”
Almal dink dit is darem nie te lank nie.
Trompie dink aan die fliek en die lekkers en sulke klas van goeters. Dan sê hy: “Ek hou nie eintlik van die idee nie, Dawie, maar jy’s ons vriend, so ons sal jou seker maar moet help om daai … Mop, Bop en Pop besig te hou.”
Trompie trek ’n suur gesig toe hy die name sê.
Blikkies en Rooie dink ook aan die fliek en die lekkers en sulke klas van goeters, en stem dan ook maar in. Hulle sal almal vir Dawie help om die drie meisiekinders besig te hou.
“Miskien hoef ons nie al die geld wat Dawie se ma vir ons gee op daai goed te spandeer nie,” sê Trompie grinnikend. “Ek bedoel, miskien hou hulle nie van lekkers en roomyse en sulke klas van goeters nie. Dan eet ons sommer hulle s’n ook.”
Die seuns is skielik opgewonde. Sê nou hulle is so gelukkig dat die meisies nie hul monde aan soetgoed sit nie? Hulle sien skielik uit na hierdie drie kuiergaste.
“Julle moet vanaand oorkom om hulle te ontmoet,” sê Dawie en voeg vinnig by: “My ma bak vanmiddag koek.”
“Ons sal daar wees,” sê Trompie dadelik. Hy weet watse lekker koek Dawie se ma bak. Maar dan trek hy skielik ’n skewebek en sê: “Mop, Bop en Pop. Ek het nog nooit in my lewe sulke lelike name gehoor nie.”
“Hulle’s seker net so lelik soos hul name,” brom Rooie.
“Kom ons vergeet die goed nou,” sê Blikkies, “en gaan swem.”
Voor die Boksombende in die kloof se dam gaan swem, stap hulle na die Griek se kafee in die hoofstraat. Hulle gaan lekkers koop. Trompie het mos nog die haarsnygeld wat oom Henk vir hom teruggegee het omdat hy en Blikkies die oom se winkel opgepas het.
Hulle stap natuurlik met die agterstrate langs kafee toe, sodat hulle nie verby die haarkapper hoef te gaan nie.
Trompie sê ook vir die ander hy wil graag sy belofte nakom en vir Jannie ’n hand vol lekkers koop. Maar hy sal mos sy kop in die leeuhok steek as hy na Jannie se huis toe gaan om vir hom die lekkers te gee. Trompie is seker die outjie se ma soek hom wat Trompie is met ’n seer hart.
